หลังจากลอยละล่องพานพบกับเส้นทางสีรุ้งอันงดงามแล้ว อัคคีก็ถอนกายออกจากร่างบางอ่อนระทวยอย่างรวดเร็ว ในคราวนี้เขาไม่อ้อยอิ่งให้กายแข็งขึงจมดิ่งอยู่ในความหวานฉ่ำของกายสาว พอลุกขึ้นยืนได้แล้วก็สวมใส่กางเกงให้เรียบร้อย ดวงตาสีสนิมจ้องมองเขม็งไปยังณัฐณดาที่ยังคงนอนทำตาปรือหวานฉ่ำอยู่กับพื้นพรม จากนั้นก็เค้นเสียงเยาะฟาดเส้นแส้ลงไปบนหัวใจดวงน้อยให้เลือดซึม
“ถ้าเป็นโสเภณีคุณก็คงสอบตก เพราะบทรักของคุณมันจืดชืดจนผมแทบอาเจียน”
“ไปลงนรกซะ ขอคุณตกนรกหมกไหม้”
“บัดซบ!” อัคคีสบถลั่นกระแทกเท้าเดินออกจากห้องทำงาน โดยไม่ได้เหลียวแลคนที่อยู่ข้างหลัง
ณัฐณดาไม่รู้ว่าอัคคีเดินออกไปจากห้องตอนไหน สิ่งที่เธอรับรู้คือถ้อยคำเยาะหยัน ซึ่งยังคงซึมอยู่ทั่วหัวใจที่แตกซ่าน และสิ่งที่ทำให้เธอสมเพชตัวเองเป็นที่สุด คือเธอเปลือยกายให้อัคคีเชยชมทั้งๆ อีกฝ่ายไม่ได้ถอดเสื้อผ้าของตัวเองด้วยซ้ำไป เขาปลดแค่กางเกงลงเพียงเท่านั้
