ตอนที่ 23
ความจริงของหูถิง
หมอกขาวปกคลุม ลมเย็นพัดผ่าน หลิวอวี่หนิงกระชับกอดแขนตนเองแน่น ความหนาวเหน็บแล่นขึ้นมาจากปลายเท้า นางก้มหน้าลงมองก็เห็นว่า ยามนี้นางใส่เพียงชุดนอน และปลายเท้ายังคงเปลือยเปล่า นางเข้านอนไปเมื่อยามไฮ่มิใช่หรือ แล้วเหตุใดนางจึงมาเดินเปลือยเท้าอยู่ตรงนี้ แล้วที่นี่คือที่ใดกัน
“อาลี่ อาฉิน พวกเจ้าอยู่ไหน” นางตะโกนเรียกออกไป ทว่ากลับไร้เสียงตอบกลับมา ร่างอรชรเดินเข้าไปเรื่อย ๆ จนไปถึงบ้านหลังหนึ่ง
“ท่านผู้สูงศักดิ์..ข้าน้อยไม่เคยล่วงเกินท่าน ขอท่านปล่อยมารดากับหลานชายข้าน้อยไปเถอะขอรับ”
“แน่นอนว่านายข้าย่อมปล่อยมารดาและหลานของเจ้า เพียงแต่เจ้าต้องทำงานบางอย่างให้นายข้าเสียก่อน” หลิวอวี่หนิงกำมือแน่นมองตัวประหลาดตรงหน้าอย่างเกลียดชัง ฉีกงกง!!..อรสรพิษที่ไม่แม้แต่จะเป็นชายหรือหญิง จิตวิปริตเกินจะเยียวยา
“ข้าน้อยไม่เข้าใจขอรับ ข้าน้อยเป็นเพียงมดปลวกตัวหนึ่งจะทำงานใด
