บทที่4.3 ลอบสังหาร
สายฝนบางเบาลง เจียงจูถิงจึงสามารถเร่งเท้าได้เร็วมากขึ้นเพียงแต่ยามมาถึงหน้าค่ายทหารที่เฉินเจ๋อหยุนประจำการดวงตะวันก็คล้อยต่ำแล้ว
“มาหาผู้ใด”
นายทหารหน้าค่ายเอ่ยถามเสียงเข้มงวด แม้ผู้มาจะเป็นสตรีแต่ท่านเลขาธิการเฉินเคยกล่าวว่า ศัตรูที่น่ากลัวที่สุดก็คือสตรีบอบบาง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะผ่อนปรนเลยแม้แต่น้อย
“ข้าน้อยเจียงจูถิง เป็นสาวใช้ของคุณชายใหญ่เฉินเจ้าค่ะ”
คิ้วเข้มของนายทหารทั้งสองพลันขมวดเข้าหากัน สาวใช้ของคุณชายใหญ่เฉิน ย่อมหมายถึงท่านเลขาธิการเฉินของพวกเขา แต่ว่าพวกเขาเป็นทหารในสังกัดนี้มาเกือบห้าปีไม่เคยได้ยินว่าท่านเลขาธิการมีสาวใช้ที่สนิทถึงขั้นอนุญาตมาหาที่ค่ายได้เช่นนี้
“ข้ามีเรื่องสำคัญต้องการพบคุณชาย พี่ชายทั้งสองโปรดแจ้งให้ด้วย”
“คิดว่าพกข้าโง่งมหรือไง ไปให้พ้นไม่เช่นนั้นอย่าโทษที่ข้าจะทำร้ายสตรีเช่นเจ้า”
เจียงจูถิงพลันขยับเท้าถอยห่างเมื่อเห็นอ
