นางมารจำเป็น

เพียงสบตา

"อิ่มหรือยังซีเหมยพี่ยังอยากเดินเที่ยวอีกอยู่นะ"ซีซีได้แต่ถอนหายใจเมื่อมองซีเหมยที่เอาแต่กินไม่หยุดหลังจากที่กินข้าวเสร็จซีเหมยก็ได้สั่งของว่างมาทานต่อ

"ถ้าเจ้าอ้วนเป็นหมูเดี๋ยวก็ใช้วิชาตัวเบาไม่ขึ้นหรอก"

"อึก...อ้ายใอไอ้ออก"ซีเหมยถึงกลับสำลักหมั่นโถวที่อยู่ในมือเธอไม่ชอบคำว่าอ้วนเลยยิ่งซีซีบอกว่าจะใช้วิชาตัวเบาไม่ได้หน้าซีเหมยเสียไปทันที

"เบาๆค่อยๆกลืน ดื่มน้ำก่อน"ซีซีทุบหลังช่วยซีเหมยอีกแรง

ระหว่างที่สองสาวกำลังยุ่งอยู่ทางด้านหลังก็ปรากฏชายที่สง่างามรูปทรงองอาจทุกคนที่อยู่ในโรงเตี๊ยมถึงกลับหยุดพูดทันทีไม่เพียงรูปโฉมแต่รวมถึงแรงกดดันที่แผ่ออกมาด้วย

"ค่อยยังช่วยหรือยังเจ้านี่ก็ไม่ระวังเลยทีหลังก็ไม่ต้องกินแล้วของว่างพวกนี้" ซีซีที่กำลังสนใจซีเหมยอยู่ทำให้ไม่รับรู้ถึงแรงกดดันที่ออกมาจากชายหนุ่ม

น่าแปลก เขาตั้งใจที่จะใช้แรงกดดันของพลังเพื่อหยั่งดูท่าทีของคนที่โรงเตี๊ยมทุกคนที่นี่สัมผัสได้แม้คนที่ไม่มีวรยุทธ์แต่ชายหนุ่มทั้งสองกลับไม่มีผลอะไรช่างน่าสนใจจริง

"มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่"จ้าวหลงเยี่ยนเริ่มสนใจชายหนุ่มทั้งสอง

ซีซีได้ยินเสียงคนพูดด้วยก็เงยหน้าขึ้นมองตรงหน้าของเธอมีบุรุษที่ดูสง่างามยืนอยู่ แค่สบตาเพียงเสี้ยววินาทีเธอก็มองเห็นความดำมืดภายในใจคนผู้นี้ช่างน่ากลัวนัก

"เอ่อ...ข้าไม่ น้องของข้าหายแล้วไม่ขอรบกวนท่านจอมยุทธ์หรอกขอรับ" ซีซีรีบสะกิดซีเหมยที่หายจากอาการสำลักแล้วให้ลุกขึ้น

"ข้ากับน้องชายต้องไปแล้วขอตัวก่อน"นางทั้งสองวางเงินค่าอาหารที่โต๊ะก่อนที่จะรีบเดินออกไปชายหนุ่มได้แต่มองตามหลังอย่างนึกสงสัย

เขาได้ส่งสัญญาณให้องครักษ์เงาตามไป มีบางอย่างที่ทำให้เขาสงสัย

"ท่านเจ้าใช่หรือไม่ขอรับข้าได้รับคำสั่งจากเจ้าเมืองให้ต้อนรับท่านอย่างดี"เถ้าแก่รีบออกมาเมื่อรับรู้ถึงการมาของคนที่เจ้าเมืองฝากให้ดูแลอย่างดี

"พาข้าไปที่ห้องพัก" จ้าวหลงเยี่ยนกลับมาเยือกเย็นอีกครั้งสายตาที่มองมามันทำให้เถ้าแก่ขาสั่นทีเดียว

พวกนางทั้งสองตกลงว่าจะยังไม่กลับจวนแต่จะเที่ยวงามเฉลิมฉลองที่ชาวบ้านจัดก่อนที่จะถึงวันไหว้ศาลหลักเมืองพวกนางได้เข้าไปเปิดห้องที่โรงเตี๊ยมแถวๆนอกตลาดเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะออกไปเที่ยวโดยไม่ลืมซื้อหมวกมาไว้ใส่เพื่อปกปิดใบหน้าของพวกนาง

"ข้าอยากออกไปแล้ว"ยิ่งค่ำงานยิ่งคึกคักคนที่ไม่เคยได้เห็นอย่างพวกเธอต่างตื่นตาตื่นใจที่สุด

"ใจเย็นๆซีเหมยรอให้ค่ำกว่านี้ก่อนไม่งั้นท้องของเจ้าคงจะเต็มก่อนที่จะทันได้ดูดอกไม้ไฟ"

"ท่านพี่พูดให้ข้าเสียนึกว่าเป็นคนตะกละไปแล้ว"ซีเหมยหาได้สนใจคำของซีซีนางก็เป็นอย่างนั้นจริงๆก็ใครอยากให้ของกินที่นี่อร่อยไปหมดทุกอย่าง

"มีคนแอบดูพวกเรา"ซีซีเพิ่งจะจับแรงกดดันได้แม้จะปิดบังลมปราณแต่ก็มีช่วงที่พวกนั้นเผลอปล่อยออกมาท่าจะไม่ดีแล้วซิ

ซีเหมยพยักหน้าให้ซีซีก่อนที่จะจะย่องไปอีกด้านโดยไม่ลืมที่จะสวมหมวกปกปิดใบหน้าของนางปล่อยให้พี่ของนางดึงความสนใจไว้

"เจ้าเป็นใครมีจุดประสงค์อะไร"หลี่ฟงหรือองครักษ์เงาของจ้าวหลงเยี่ยนถึงกลับตกใจเขาทำหน้าที่นี้เป็นสิบปีไม่เคยโดนใครเจอตัวมาก่อนวิชาตัวเบาของนางผู้นี้ช่างยอดเยี่ยมนัก

"ข้าไม่ได้มีจุดประสงค์ไม่ดีหรือคิดร้ายอย่างใด"

"แล้วทำไมต้องทำตัวเป็นจิ้งจกตุ๊กแกด้วย"ซีเหมยส่งสัญญาณให้พี่ตนว่ารอก่อนเพราะดูเหมือนชายคนนี้ไม่ได้มีจิตสังหารเลยแม้แต่น้อย

"เจ้า!!" หลี่ฟงถึงกลับพูดไม่ออกปากคอช่างเราะร้ายนัก เขากวาดสายตาสำรวจคนตรงหน้าตอนแรกคิดว่าเป็นเด็กกลับไม่ใช่อย่างที่เขาคิดเลย

"ข้าคงต้องขอตัวและขออภัยแม่นาง"พูดจบเขาก็โปรยยานอนหลับใส่เธอทันทีก่อนที่จะใช้วิชาตัวเบาเหาะกลับไปเพื่อรายงานท่านชายของเขา

"อะ...ท่านพี่ช่วยข้าด้วย"ซีเหมยที่หลบไม่ทันก็โดนยานอนหลับไปเต็มๆเธอได้แต่เรียกให้ซีซีช่วยก่อนที่จะวูบหลับไป

ซีซีได้ยินก็รู้ว่าซีเหมยคงจะเสียท่าแล้วก็รีบออกมาช่วย ทันรับร่างของนางพอดีก่อนที่จะล้มกระแทกพื้นชายคนนั้นเป็นคนของใคร เห็นทีพวกนางคงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้แล้วเมื่อเห็นว่าซีเหมยไม่ได้สติเธอก็แบกร่างที่หลับสนิทไปไว้บนเตียงก่อนที่จะใช้วิชาตัวเบาไปตามคนของท่านพ่อให้มาช่วย

หลี่ฟงยังนึกถึงร่างเล็กที่ตอนแรกตนนึกว่าเป็นเด็กแต่ที่ไหนได้เมื่อมายืนใกล้ๆตนกลับเห็นเป็นหญิงสาวร่างเล็กแต่ใจเด็ดคนหนึ่งรูปร่างงดงามสมส่วนและมีกลิ่นกายที่หอมจนคนอย่างเขาใจสั่นขึ้นมาเมื่อเผลอสูดดมเข้าไป เขาที่ได้ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมที่สุดใจแข็งที่สุดกลับต้องมาสั่นคลอนให้กลับหญิงสาวที่เหมือนเด็กหรือนี่ ยิ่งคิดเขายิ่งไม่เข้าใจตัวเอง

"คุณชายเรื่องที่ให้ข้าไปสืบได้ความแล้วขอรับ"

จ้าวหลงเยี่ยนที่กำลังนั่นดื่มอยู่หันมามองหลี่ฟงองครักษ์คู่กายของตน

"ทำไมกลับช้านักหรือพวกคุณชายสองคนนั้นรู้ตัว" หลงเยี่ยนพูดพลางเลิกคิ้วอย่างแปลกใจหลี่ฟงเป็นมือหนึ่งถ้าถูกจับได้แสดงว่าสองคนนั้นเป็นยอดฝีมือโดยแท้ถ้าเป็นจอมยุทธ์ทั่วไปเขาก็จะปล่อยไปแต่ถ้าเป็นพวกมือสังหารที่ลอบติดตามมาเขาคงต้องกำจัดทิ้งเสีย

หลี่ฟงที่มองเห็นสายตาขององค์ชายจ้าวหลงเยี่ยนช่างน่ากลัวยิ่งนัก เขารู้สึกฝืดคอขึ้นเมื่อต้องพูดรายงานต่อไป

"ใช่ขอรับที่ข้าถูกจับได้แต่ทั้งสองกลับเป็นหญิงสาวที่ปลอมตัวเป็นชายหนุ่มและเป็นข้าเองที่ประมาทไป"หลี่ฟงพูดจบก็แทบจะกัดลิ้นของตัวเอง

"นี่เจ้ากำลังออกตัวแทนพวกนางหรือ" หลงเยี่ยนเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินองครักษ์รายงานจบ เขาไม่เคยเห็นองครักษ์ที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทของตนมีท่าทีให้สตรีที่ไหนมาก่อน

"ข้าไม่........ท่านอย่าเอ่ยวาจาหยอกล้อข้าเล่นเลยข้าขอตัวก่อน"เขาต้องหลีกหนีให้ห่างจากจ้าวหลงเยี่ยนไม่งั้นเขาอาจต้องปวดหัวก็ได้

พ้นเงาหลี่ฟงจ้าวหลงเยี่ยนก็มุ่งหน้าไปทางที่หลี่ฟงเพิ่งกลับมาเขาต้องรู้ให้ได้สิ่งใดที่ทำให้สหายของเขาเสียอาการเช่นนี้องค์หญิงที่ว่างดงามเป็นอันดับหนึ่งของแคว้นหลี่ฟงก็หาได้สนใจสักนิดไม่

ซีซีรีบออกมาสายตาก็มองหาทหารของท่านพ่อนางไม่สามารถแบกซีเหมยกลับคนเดียวได้ฝีมือของนางยังไม่ถึงขั้นนั้นคิดแล้วก็หงุดหงิดใจเหลือเกินมีพลังเหลือล้นแต่ควบคุมไม่ได้กลับไปนางจะเร่งฝึกให้หนักหากเหตุการณ์นี้พวกนางเจอศัตรูซีเหมยคงต้องทิ้งชีวิตไปอย่างที่เธอช่วยไม่ทันแน่นอน

ระหว่างทางที่มองหาทหารไม่ไกลกันมากสายตาของนางก็เหลือบไปเห็นบ้านหลังไม่ใหญ่นักกำลังถูกไฟไหม้เพลิงกำลังลุกโหมกระหน่ำมีคนเดินมาดูแต่ไม่มีคนช่วยกันดับเลยสักคน ซีซีหยุดชะงักหันกลับไปเหลือบมองทางที่จากมาก่อนจะได้ยินเสียงเซ็งแซ่แว่วมาเลยกัดฟันมุ่งหน้าไปทางนั้นแทนด้วยกลัวจะเกิดเหตุกับคนในบ้าน

"เกิดอะไรขึ้นกันทำไมไม่ช่วยกันดับไฟ" เธอร้องถามออกไปก็มีสายตามองมาที่เธออย่างกับตัวแปลกประหลาดเธอพูดอะไรผิดหรือ

"คุณหนูเจ้าคงมาจากที่อื่นใช่ไหมนี่มันบ้านของหญิงกาลกิณี ไม่มีใครอยากเข้าใกล้นางสักคนเพราะกลัวจะเดือดร้อนไปกับนางด้วย"

"ใช่ๆแม่หนูแม่สามีของนางไล่นางออกจากบ้านมาเมื่อสามวันก่อนนี้เอง"

"เพราะเหตุใดหรือท่านยาย"นางสงสัยนักคนที่นี่เขาใช้สิ่งใดวัดถึงกล้าว่าคนอื่นเป็นกาลกิณี

"ก็นางคลอดบุตรชายออกมาแต่บุตรชายนั้นกลับตายตั้งแต่อยู่ในท้อง"สายตาที่เห็นด้วยของหมู่คนรอบข้างช่างน่ากลัวแค่นี้ก็โยนให้เป็นความผิดของนางเลยหรือ

"เกิดอะไรขึ้น!! ทำไมบ้านของข้าไฟไหม้ล่ะ ช่วยด้วยช่วยดับไฟให้ข้าด้วย"หญิงที่มาใหม่น่าจะเป็นเจ้าของบ้านเธอร้องตะโกนให้คนช่วยแต่กลับมีใครสนใจไม่ต่างหันหน้าหนีและเดินจากไปผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ฟูมฟายช่างน่าเวทนานัก

ซีซีไม่ชอบใจนักที่คนที่นี่ตัดสินใจจากคำพูดต่อๆกันเธอตั้งสมาธิหนึ่งลมหายใจก่อนจะยื่นมือออกไปและใช้ลูกไฟของเธอดูดเปลวไฟที่ไหม้บ้านอยู่นั้นเข้ามาไว้ในลูกไฟของเธอแทน

การกระทำของซีซีทำให้หญิงเจ้าของบ้านและคนที่ยังไม่หนีจากที่เกิดเหตุได้แต่มองด้วยความตกใจและตะลึงกัน

"คุณหนูท่านทำได้อย่างไรกัน"หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยถามทั้งน้ำตาก่อนจะนั่งคุกเข่าโคกหัวคำนับขอบคุณเธอ

"ข้าช่วยเท่าที่จะช่วยได้ นี่เงินข้าให้เก็บไว้ซ่อมแซมบ้านของเจ้าพรุ่งนี้ข้าจะมาพบเจ้าอีกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันมีบางสิ่งที่น่าสงสัยอยู่"

"ขอบพระคุณคุณหนู"หญิงเจ้าของบ้านคำนับให้ซีซีอีกครั้งอย่างปลื้มใจเธอไม่คิดว่าจะมีคนยื่นมือมาช่วยเธอด้วยซ้ำเธอมองผู้มีพระคุณด้วยรอยยิ้มพร้อมน้ำตา

"ลุกขึ้นเถอะข้าต้องไปแล้ว"ซีซีกล่าจบก็ใช้วิชาตัวเบามุ่งหน้าออกไปทางนอกหมู่บ้านเธอกำลังจะไม่ไหวแล้วเพราะการที่เธอใช้พลังของตัวเองดูดเอาไฟเข้ามากักไว้เป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อเธอก็ไม่คิดว่าจะได้ผลแต่จะให้เธอมองดูโดยไม่ช่วยอะไรเลยไม่ได้เช่นกัน

จ้าวหลงเยี่ยนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดกำลังสะกดรอยตามหญิงสาวไปเขาก็เป็นคนหนึ่งที่เห็นแล้วตกใจอย่างมาก ที่นางทำอย่างนั้นได้ไม่รู้ว่านี่เป็นวิชาอะไรแต่มันช่างน่ากลัวและเป็นอัตรายอย่างยิ่ง เมื่อเห็นหญิงสาวผู้นั้นรีบออกมานอกเมืองมันยิ่งทำให้เขาหนักใจนี่คงเป็นหนึ่งในสองคนนั้นแน่นอนเขาจำกลิ่นที่ติดตัวนางได้ ตนได้แต่นึกขอให้นางเป็นคนดีจริงๆไม่ใช่มือสังหารที่หลอกล่อให้ตนตามมาติดกับเพราะ

‘เขาไม่อยากสังหารนางเลย’

ตอนนี้ซีซีได้ออกมาถึงนอกหมู่บ้านที่ไกลออกมามากแล้วเธอใช้วิชาตัวเบาเหินลงไปที่ทุ่งกว้างโล่งก่อนที่จะฟุบนั่งลงกับพื้นเพราะเธอยืนไม่ไหวแล้ว

‘อึก…. ไม่ไหวเธอยังรับมือกับพลังนี้ไม่ได้ตอนนี้ร่างกายของเธอร้อนรุ่มเหมือนจะระเบิดท่านพ่อท่านแม่ ซีเหมย ข้าไม่รู้ว่าจะได้กลับไปเจอพวกเจ้าอีกหรือไม่’

อุณหภูมิร่างกายของซีซีสูงขึ้นจนเธอทนไม่ได้ก่อนที่เธอจะปลดปล่อยพลังออกมา รัศมีรอบตัวเธอถูกคลื่นความร้อนซัดออกไปแรงระเบิดรอบตัวรุนแรงนักและเธอก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เพียงไม่นานก็มีเพลิงลุกไหม้รอบๆตัวเธอ ซีซีสุดจะทนเธอทิ้งร่างนอนลงกับพื้นไม่คิดเลยว่าการที่เธอมั่นใจเกินไปจะทำให้ตัวเองพบกับจุดจบเช่นนี้

"นี่มันเกิดอะไรกับนางหรือว่านางจะถูกธาตุไฟเข้าแทรกเสียแล้ว" เขามาทันตอนที่นางระเบิดพลังออกมามันช่างเป็นพลังที่น่ากลัวหญิงสาวคนนี้อัตรายมากแต่จิตสำนึกของเขาก็บอกให้เข้าไปดูนางเสียก่อน เขาก็ไม่ใช่คนที่เห็นแก่ตัวเกินไปนักหรอก

จ้าวหลงเยี่ยนใช้วิชาตัวเบาเข้าไปดูนาง เพลิงที่โหมรอบตัวของนางกำลังจะตีวงแคบเข้าไปใกล้จนอันตราย ที่นางเป็นอย่างนี้เพราะช่วยคนเขาจะปล่อยให้นางตายอย่างนั้นหรือ

สมองไม่ทันคิดร่างกายก็ขยับไปแล้วเขาใช้แรงลมปราณซัดเปลวเพลิงออกให้เป็นวงกว้างก่อนที่จะใช้วิชาตัวเบาฝ่าเข้าไปช่วยนางออกมา แรงลมที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนได้พัดเอาหมวกที่ปิดบังใบหน้าของนางหลุดออกไป

วินาทีที่จ้าวหลงเยี่ยนได้เห็นใบหน้านั้นจิตใจของเขากำลังสั่นไหวจนถึงวิญญาณนึกขอบคุณที่สวรรค์ไม่ได้สร้างให้ตนไร้เมตตา หากเขาปล่อยให้นางตายเท่ากับเขาทำสิ่งมีค่าหลุดลอยไปโดยศูนย์เปล่าเขาไม่ได้เป็นชายที่แพ้ให้กับหญิงงาม แต่นางมีความหมายกว่านั้นความรู้สึกห่วงหวงแหนมันเข้ามาในใจเขาตอนไหนไม่รู้

"ข้าจะช่วยรับลมปราณในตัวเจ้าก่อนนะแม่นาง" หลงเยี่ยนอุ้มซีซีมาพักที่หลังโขดหินเขาต้องช่วยนางก่อนเพราะพลังภายในของนางมันกำลังไหลเวียนอย่างบ้าคลั่งเขากลัวนางจะเป็นอันตราย

ซีซีเริ่มรู้สึกถึงพลังในกายของเธอที่สงบร่างกายของเธออ่อนเพลียนักเธอลืมตาแทบไม่ขึ้นแค่จะมองว่าใครมาช่วยก็ไม่ได้เห็นเป็นเพียงเงารางเลือนกับน้ำเสียงที่อบอุ่นดูร้อนรนนางฟุบหลับลงบนแผ่นอกของหลงเยี่ยนไปเสียแล้ว

"ข้าคงต้องขอแก้ตัวที่เคยคิดว่าเจ้าเป็นคนไม่ดี"ด้วยที่ตนโดนปองร้ายบ่อยครั้งจนกลายเป็นหวาดระแวงไปทุกสิ่งแต่ตอนนี้ข้าหาได้คิดว่าเจ้าเป็นมือสังหารที่ต้องการฆ่าข้าไม่และจิตวิญญาณได้บอกข้าว่าจะทำทุกอย่างให้เจ้ามายืนข้างกายข้าให้ได้แม้ว่าเจ้าจะเป็นนางฟ้าเทพธิดาหรือว่าเป็นนางมารที่ใต้พิภพก็ตาม

สิ่งที่หลงเยี่ยนคิดฟ้าดินรับรู้ได้และจะเป็นพยานในกงล้อโชคชะตาครั้งนี้ของเขาเป็นแน่

จ้าวหลงเยี่ยนพาซีซีไปส่งที่โรงเตี๊ยมตามที่หนี่ฟงบอกถึงไม่อยากปล่อยนางให้ห่างตัวแต่เขาก็คงความสุภาพบุรุษไว้อีกอย่างเขาต้องสืบที่มาของนางเพื่อรับมือต่อในวันข้างหน้า

‘ หึ…หึ ‘