นางมารจำเป็น

บุรุษรูปงาม

"ห๊ะ!!!!ปลอมตัวหรือ"

ซีซีรีบยกมือปิดปากของซีเหมยไว้ จะตะโกนทำมะเขืออะไรเนี่ยเดี๋ยวความก็แตกพอดี

"เงียบเสียงหน่อยซิซีเหมย พี่ต้องการให้เราออกไปแบบส่วนตัวแค่เราไม่มีทหารตามหลังเป็นขบวน"

ซีเหมยเข้าใจทันทีอย่างนี้ก็มันก็เข้าทางเลย พวกเธอเคยลองปลอมตัวบ่อยๆตั้งแต่อยู่โลกนู้นแล้วแค่อาศัยอุปกรณ์ไม่กี่ชิ้นก็ปลอมตัวได้แล้วยิ่งภพนี้ใส่เสื้อผ้าคล้ายๆกันมันยิ่งง่ายในแผนการครั้งนี้

"เอาซิท่านพี่ข้าอดใจรอไม่ไหวแล้ว"ซีเหมยยังคงความเป็นเด็กมากอยู่ถึงตัวจะโตแต่ความคิดยังไม่ทันโตตามเมื่อเห็นเรื่องที่น่าสนุกก็รีบวิ่งเข้าหาทันที

"งั้นรีบแต่งตัวก่อนที่พวกหลินเออร์ ชิงเออร์ หลงเออร์ จะเข้ามาละกัน" ทั้งสองรีบแต่งตัวก่อนที่สาวใช้ทั้งสามที่ท่านแม่ให้มารับใช้พวกเธอ จะเข้ามาก่อนพวกเธอกำลังแข่งกับเวลานี่คงต้องขอบใจพวกคุณหนูแปดหลอดทั้งหลายที่ส่งเสียงดังปลูกพวกเธอซินะ

ทั้งสองสาวปลอมตัวเสร็จก็แอบย่องออกจากห้องทางหน้าต่างโดยอาศัยวิชาตัวเบาเหาะออกไป มันดีอย่างนี้นี่เองวันไหนอยากแอบเที่ยวก็แว๊บออกหน้าต่างได้เลย55

ทั้งสองใช้วิชาตัวเบาออกมาถึงทางเข้าตลาดก็เดินตีเนียนไปกับผู้คนที่มาจับจ่ายตลาดกันคนทั่วไปต่างมองหนุ่มหน้าสวยที่ดูหล่อเหลาหญิงสาวทั้งน้อยใหญ่ต่างกระซิบกระซาบกันหญิงนางโลมต่างส่งสายตาเชื้อเชิญพวกนางไม่เคยเห็นบุรุษที่สง่างามเช่นนี้มาก่อน

"คุณชายเข้ามาพักผ่อนก่อนไหมเจ้าค่ะ"

หญิงนางโลมที่เป็นที่เลื่องชื่อในที่แห่งนี้มั่นใจตนเองมากถึงกลับเดินมายั่วยวนทั้งสองคิดว่าความงามของตนจะดึงดูดใจของชายหนุ่มทั้งสองได้

"ไม่หรอกแม่นางข้ารีบไปทำธุระคงต้องขอตัว"ซีซีถึงกลับรีบชักมือกลับเธอไม่ได้รังเกียจนางหรอกแต่เธอกลัวความจะแตกซะมากกว่า

"ท่านพี่ของข้ายังไม่เคยผ่านเรื่องแบบนั้นข้าขอตัวด้วย"

ซีเหมยรีบพาซีซีออกจากตรงนั้นให้เร็วโดยไวประหนึ่งหนีตายแต่เธอคงไม่รู้ว่าคำที่เธอบอกไปช่างทำให้เหล่าสตรีที่แอบมองนั่นหวั่นไหวเสียจริงศึกชิงชายหนุ่มทั้งสองได้ก่อเกิดขึ้นอย่างเงียบๆโดยที่หญิงสาวทั้งสองไม่รู้ตัวเสียเลย

ซีซีปลอมตัวออกมาเหมือนบุรุษมากว่าซีเหมยเพราะซีเหมยนั้นร่างเล็กแถมส่วนสูงของเธอช่างต่ำเตี้ยปลอมตัวออกมาเหมือนน้องชายที่ยังไม่ถึงวัยออกเรือนเสียด้วยซ้ำแต่หารู้ไม่ว่าสาวน้อยทั้งหลายกลับอยากสานสัมพันธ์ไว้เพื่อได้เป็นคู่หมั้นคู่หมายก็ยังดี ซีเหมยรู้สึกขนลุกโดยไม่ทราบสาเหตุ

"ท่านพี่ข้าอยากกินเจ้านั่น" ซีเหมยชี้ไปที่พุทราเชื่อมสายตาแวววามบ่งบอกเสียจริงว่าอยากกินแค่ไหน

"ได้ๆ พ่อค้าข้าเอาพุทราเชื่อมสองไม้" ซีซีก็อยากลองกินดูหวังว่ามันคงจะอร่อยนะ

"อื้ม ขนมยุคนี้อร่อยดีจังเราจะไปไหนต่อดี" ซีเหมยรีบถามหาจุดหมายต่อไปทันที

"ลองเดินดูของไปฝากท่านแม่ดีกว่านะเผื่อพวกนางด้วยที่เราแอบหนีมาก่อนคงจะยุ่งน่าดู"

ซีซีนึกถึงสาวใช้ทั้งสามก็แอบขำๆเหมือนกันถึงจะเป็นสาวใช้แต่ก็นับว่าเป็นสายลับที่สำคัญสำหรับทั้งสองคนมาก

"ข้าอยากดูปิ่นปักผม"ซีเหมยร้องขึ้น

"อันนี้คงเป็นความอยากได้ของตัวเจ้าเองซินะ"ซีซีเอ่ยอย่างระอาก่อนจะมองตามหลังเล็กๆไป

"ท่านพ่อค้ามีปิ่นอันใดที่สวยสมกับสตรีที่งดงามบ้าง"

ซีเหมยถามพ่อค้าสายตาก็กวาดมองหาเธอต้องการอันที่สวยที่สุดเพื่อเป็นของฝากให้มารดา

"นายน้องต้องการไปฝากคุณหนูจวนไหนหรือ"

"อึก..อึก."

ซีซีกลั้นขำจนหน้าแดงมองหน้าซีเหมยที่ทำหน้าเหวอสุดขีดคงจะลืมว่าตัวเองปลอมเป็นบุรุษอยู่

"ช้าก่อนท่านพ่อค้าข้าแค่ต้องการของฝากท่านแม่ของข้าหาได้เอาไปให้หญิงอื่นไม่ท่านจงทำความเข้าใจให้ถูก"

ชิชะเจ้าพ่อค้าเนี่ยชักจะพูดไม่เข้าหูซะแล้ว

"ขออภัยที่ข้าน้อยล่วงเกินท่านอย่าใส่ใจในคำพูดของข้าเลยนายน้อยโปรดเลือก"

พูดจบพ่อค้าหยิบกล่องที่ภายในมีปิ่นมากมายออกมาให้คนทั้งสองได้เลือกกัน มือเรียวสวยทั้งสองคู่ต่างหยิบชิ้นนั้นชิ้นนี่ดูแล้วช่างไม่เหมือนบุรุษเสียจริงจากที่เลือกอยู่นานทั้งสองก็หยิบมาคนล่ะสามชิ้น

"ท่านแม่ของพวกท่านช่างโชคดีที่มีบุตรชายที่เอาใจเก่งเยี่ยงนี้ถ้าอีกหน่อยแต่งภรรยาเข้าสกุลภรรยาของพวกท่านคงเป็นที่อิจฉาเป็นแน่

ทั้งสองต่างมองหน้ากันถ้าแต่งเข้ามาจริงคงมีแต่โชคร้ายมากกว่าพวกนางก็ไม่ขอตอบสิ่งใดนอกจากรีบจ่ายเงินและเดินหนีให้เร็วที่สุด

"ข้าแทบสำลักที่พ่อค้าพูดเรื่องแต่งภรรยาเข้าบ้าน"ซีเหมยพูดและกลั้นหัวเราะไปด้วย

"ข้าว่าน่าสนใจนะที่ภพนู้นก็มีให้เห็นจนชินตาความรักมันเลือกไม่ได้หรอก"

ซีซีพูดจบแล้วขยิบตาให้ซีเหมยอย่างซุกซนเธอไม่ได้ชอบแบบนั้นหรอกแค่อยากแกล้งน้องสาวเฉยๆ

"ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องหาสตรีที่งดงามและเหมาะสมกับท่านพี่ด้วยตัวเองก่อนที่จะให้แม่สื่อไปขอมาดีหรือไม่"

ซีเหมยจงใจพูดเสียงดังให้สตรีที่แอบมองอยู่ได้ยิน เธอไม่ยอมถูกแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวหรอกเหอะๆ

ซีซีรู้ว่าโดนเอาคืนแล้วก็ได้แค่ส่ายหัวเด็กที่ว่าดื้อก็คงไม่สู้ซีเหมยสักคน

"เลิกพูดเถอะเราไปหาอะไรกินกันก่อน"

ข้างหน้าที่จะถึงเป็นโรงเตี๊ยมของตระกูลเหลียนของท่านพ่อของเธอท่านพ่อบอกว่าที่นี่มีพ่อครัวฝีมือดีอยู่ทำให้โรงเตี๊ยมเป็นที่ขึ้นชื่อของที่นี่นั่นเอง

"เชิญครับๆคุณชายทั้งสองเชิญนั่งก่อนต้องการสิ่งใดขอรับ"

ภายในโรงเตี๊ยมคนคึกคักมากต่างมาจากที่ต่างๆมีทั้งจอมยุทธและพ่อค้าที่มาอาศัยโรงเตี๊ยมที่นี่

"ขออาหารขึ้นชื่อสัก5อย่างและน้ำเปล่าให้ข้าทั้งสองที" ถึงจะอยู่ที่นี่ได้พักใหญ่แล้วพวกเธอก็ไม่คุ้นกับการดื่มชาสักที

"รอสักครู่ขอรับ"

"ท่านพี่คนมองมาที่เราเต็มเลย" โรคหน้าบางกำเริบอีกแล้วซีเหมยที่ไม่ค่อยชอบให้ใครมองออกอาการอึดอัดเสียแล้ว

"ทำตัวให้นิ่งเข้าไว้ทำใจให้สบายเรามาเที่ยวพักผ่อนอย่าสนใจเลยใครอยากมองก็มองไปเราก็อยู่ส่วนของเราหาได้ยุ่งเกี่ยวกัน

ซีซีเดาสาเหตุน่าจะมาจากหน้าตาของพวกนางที่ดูโดดเด่นเกินไปมันมีทั้งดีและไม่ดีเหล่าสตรีอาจจะชื่นชอบแต่เหล่าบุรุษคงจะชักหน้าพวกเธอถ้าดวงไม่ดีมากหน่อยอาจมีพวกโจรที่ปะปนอยู่และคอยหาเหยื่อชั้นดีอย่างพวกเธอก็ได้

"อาหารและน้ำดื่มได้แล้วขอรับ" เสี่ยวเอ้อขนอาหารตามที่เธอสั่งมาให้กลิ่นของอาหารช่างหอมยั่วน้ำลายเธอทั้งสองเสียจริง

"น่าอร่อยจังท่านพี่ข้าขอลงมือก่อนนะ"ซีเหมยไม่พูดเปล่าลงมือคีบอาหารมาที่ชามข้าวของตนมองผิวเผินเป็นบุรุษที่กินเยอะแต่ความจริงตะกละล้วน ๆ

ซีซีลงมือทานอาหารตามขืนไม่รีบมีหวังหมดก่อนคงได้หิ้วท้องรอมื้อต่อไป

ในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทานอาหารอยู่ที่จวนเจ้าเมืองต่างวุ่นวายราวกับมดแตกรังคุณหนูของตระกูลรองทั้งหลายต่างคิดว่าตนเหนือกว่าพวกสาวใช้จึงแสดงอำนาจทั้งยังเอาแต่ใจอยากได้นู่นได้นี่จนสาวใช้จนวุ่นกันที่เดียว

"ฮูหยินเจ้าค่ะพวกข้าน้อยไปไม่ทันคุณหนูทั้งสองก่อนที่จะออกไปเที่ยวข้างนอกกันเลยไม่ได้ติดตามไปด้วยต้องขออภัยเจ้าค่ะ"หลังจากที่พวกนางทั้งสามไปหาคุณหนูของพวกเธอที่ห้องพวกเธอกลับไม่เห็นแม้แต่เงาต่างวิ่งหน้าตื่นมารายงานฮูหยินแทนพลางก้มหน้ารับโทษที่ปล่อยให้นายของตัวหายไปโดยที่ไม่รู้เลย

"พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะท่านพี่ส่งคนคอยประกบดูแลแล้วล่ะเป็นพวกนางเองที่แอบหนีออกไปทางหน้าต่าง"เมื่อเช้าท่านพี่ของนางได้มาบอกนางก่อนที่จะเข้าไปสะสางงานต่อตอนแรกนางก็ตกใจแต่ท่านพี่ของนางได้ให้คนตามไปนางถึงเบาใจได้ลง

"เจ้าค่ะฮูหยิน แต่พวกข้าน้อยก็อดห่วงไม่ได้"หลินเออร์พูดพลางนึกถึงสิ่งที่คุณหนูทั้งสองใช้ให้นางไปหาให้เมื่อคืนถึงจะไม่เข้าใจเธอก็ไม่กล้าขัดพวกนางทั้งสองคน

"มีอะไรหรือ"

"เมื่อวานคุณหนูได้ให้ข้าน้อยนำชุดของท่านเจ้าเมืองไปให้ก่อนที่จะปรับเย็บให้พอดีตัวเกรงว่าคุณหนู..จะ"

"จะอันใดหลินเออร์ " หลงเออร์คอยฟังด้วยหัวใจที่เต้นแรงนักหวังว่าคุณหนูทั้งสองจะไม่เล่นซนจนเกินเหตุนะ

"เจ้าคิดเห็นว่าลูกของข้าทั้งสองจะปลอมตัวเป็นชายหรือ"

ฮูหยินพอจะนึกได้ถ้าเป็นพวกนางมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกพวกนางช่างมีความเป็นตัวของตัวเองร่าเริงและจิตใจงามนางอมยิ้มเมื่อนึกถึงข้อสุดท้ายที่ว่าทั้งสองงดงามยิ่งนัก

"พวกเจ้าอย่ากังวลเลยพวกนางแค่เล่นซนไม่ได้ฆ่าใครตายพาข้ากลับห้องดีกว่าข้ารู้สึกปวดเมื่อยตัวแล้ว"

ทั้งสามต่างกุลีกุจอพานายหญิงกลับตามคำสั่งถ้านายของพวกเธอเบาใจก็คงไม่มีอะไรอย่างที่พวกนางนึกกลัว

อีกด้านของห้องทำงานของเจ้าเมือง

หลังจากที่เขาอนุญาตให้ตระกูลรองเข้ามาพักอาศัยในบ้านแล้วเขาก็หาสนใจในการมีอยู่ของคนเหล่านั้นไม่เพราะคนอย่างเขาดูออกว่าคนตระกูลรองต้องการ

สิ่งใดก่อนหน้านี้เขาก็ปลงแล้วทุกสิ่งยกให้หลี่หลงเป็นทายาทในการครองตำแหน่งเจ้าเมืองต่อจากเขาแต่คนเหล่านั้นกลับไม่พอใจในสิ่งที่เขาให้เมื่อมีอำนาจเป็นสิ่งล่อใจคนพวกนั้นก็ส่งนักฆ่ามาลอบสังหารเขาทุกครั้งที่มีโอกาสช่างน่าขันนักสิ่งที่ไม่ใช่ของตนกลับไขว่คว้าอยากได้มาเป็นของตนยิ่งตอนนี้เขา

รับธิดาบุญธรรมพวกนั้นก็ยิ่งเคลื่อนไหวมากขึ้น

"ใครน่ะ"ตงโฉสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่อยู่ข้างหลังเขา น่าจะมากันสองคนเขาเอื้อมมือไปหยิบดาบที่ใต้โต๊ะกระชับดาบให้มั่นก่อนจะโจมตีออกไป

"ท่านช่างลงมือโหดเหี้ยมนักท่านตงโฉ" เสียงนี้เขารู้จักดีแม้จะไม่เจอกันถึงสองปีแล้วก็ตาม

"ข้าน้อยตงโฉต้องขอประทานอภัยองค์ชายจ้าวหลงเยี่ยน"

"ลุกขึ้นเถิดตงโฉ ข้ามาที่นี่อยากให้เป็นความลับ"

จ้าวหลงเยี่ยนองค์ชายผู้มากความสามารถของแคว้นลั่วหยางได้เดินทางมาที่เมืองหนายโจเพื่อพักผ่อนก่อนที่จะเข้ารับการทดสอบชิงตำแหน่งฮ่องเต้ในไม่กี่เดือนข้างหน้านี้เขาตั้งใจจะมาพักที่จวนเจ้าเมืองเหมือนเมื่อครั้งก่อนที่ตนออกมาเที่ยวนอกวังแต่กลับต้องเจอคนมากมายที่อยู่ในจวนเขาถึงต้องหลบมาถามเจ้าเมืองถึงเหตุการณ์ขณะนี้

"ข้ามารบกวนท่านหรือไม่ท่านตงโฉ แขกของท่านถึงได้มีเต็มจวนเช่นนี้"

"ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายจ้าวมีเหตุใดให้กระหม่อมรับใช้พ่ะย่ะค่ะ"

"โปรดเรียกข้าว่าคุณชายจ้าวเถิดข้ายังไม่อยากให้ใครรู้ว่าข้ามาที่นี่ข้าแค่อยากมาหาที่พักแต่มองดูแล้วคงไม่สะดวกเท่าไหร่"

"ขอรับคุณชายจ้าว คนของตระกูลรองได้มาขอพักเพื่อที่จะรอให้ถึงวันไหว้ศาลหลักเมือง ข้าก็เห็นว่าไม่เป็นไรเลยอนุญาตไม่คิดว่าคุณชายจ้าวจะมาเยือน"

"ตงโฉท่านไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกข้าต่างหากที่มารบกวนหากที่นี่ไม่ว่างข้าก็จะไปพักที่โรงเตี๊ยมของท่านอยู่ดี"

"ถ้าอย่างนั้นข้าน้อยจะให้คนไปเตรียมที่พักให้นะขอรับ"ตงโฉมองบุรุษที่สง่างามตรงหน้าบุคคลนี้คืออนาคตของแคว้นหลั่วหยางคนต่อไป

"ข้าคงต้องขอรบกวนท่านแล้ว" จ้าวหลงเยี่ยนพูดจบก่อนที่ใช้วิชาตัวเบาออกไปตามด้วยองค์รักเงาของเขา

"ส่งคนไปบอกที่โรงเตี๊ยมให้เตรียมห้องให้คุณชายจ้าวด้วยเอาห้องที่ดีที่สุดนะ"

"ขอรับท่านเจ้าเมือง"