พระจันทร์ลอยเด่นสวยงามมันส่องแสงเป็นประกาย กลบแสงของดวงดาวจนเกือบหมด ซีซียืนมองนิ่งพลางปล่อยความคิดให้ล่องลอย สายลมพัดเอื่อยๆแผ่วเบาบรรยากาศยิ่งดึกก็ยิ่งหนาวอีกไม่กี่เดือนก็ถึงปลายปีแล้ว นางนึกถึงวันเก่าๆที่โลกนู้นพวกเธอมาที่นี่ก็เกือบปีแล้วผ่านอะไรมาก็เยอะเธอจะมาอ่อนแอตอนนี้ไม่ได้ เมื่อนึกถึงบิดาและมารดาบุญธรรมนางก็รู้สึกอุ่นใจอย่างน้อยในโลกนี้ชีวิตของเธอก็ยังมีคนที่เธอรักไหนจะซีเหมยอีกน้องสาวตัวแสบที่ลืมไม่ได้เลย เมื่อคิดได้อย่างนี้นางค่อยสบายใจหน่อยเอ๊ะเหมือนลืมอะไรไปนะ
"เจ้าออกมาตากน้ำค้างอย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"
หลงเยี่ยนที่ออกมาเจอนางยืนชมจันทร์ก็นึกห่วงสีหน้านางหม่นหมองลงกว่าตอนกลางวันนางคงมีเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจ
"อีกประเดี๋ยวข้าก็จะไปนอนแล้วข้ามีเรื่องให้คิดนิดหน่อยนะเจ้าค่ะ"
หลงเยี่ยนยิ้มกว้างเขาชอบที่นางยังเรียกเขาเช่นนี้ตอนแรกเขานึกกังวลว่านางอาจจะโกรธเมื่อได้รู้ความ
