สองสาวเร่งเดินทางแต่เช้าสีหน้าค่อนข้างเคร่งขรึมผิดตา บรรยากาศเริ่มอึดอัดแต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม พวกนางเร่งเดินจะหยุดพักเป็นบางครั้งเพราะเห็นแก่ผิงผิงที่ยังเด็กนัก ซีเหมยเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมายจิตใจของเธอวุ่นวายสับสนยิ่งนักยามหลับตาก็จะมีแต่ภาพของความฝันที่ตามมาหลอกหลอน
ใช่แล้วเมื่อคืนนางช่างฝันได้น่ากลัวนักในความฝันนั้นนางเห็นหลี่ฟงนั่งบนเรือกลางแม่น้ำ นางตะโกนเรียกเขาอยู่ริมฝั่งแต่เขาก็ไม่ได้ยิน บังเกิดมีลมแรงพัดมาเธอหาที่เกาะแทบไม่ทัน เมื่อมองไปทางหลี่ฟงก็เห็นเรือคว่ำเขาตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำ นางจะเข้าไปช่วยก็โดนลมพัดจนทรงตัวไม่อยู่ล้มลงกับพื้นนางได้แต่ร่ำไห้อย่างไม่เข้าใจตนเอง ยิ่งเห็นหลี่ฟงค่อยๆจมน้ำหายไปนางก็ได้แต่กรีดร้องออกมา.....จนสะดุ้งตื่น
"เจ้าอย่าเพิ่งคิดมากเขาจะต้องไม่เป็นไร"
ซีซีได้แต่ปลอบใจซีเหมยที่ดูเหมือนจะยังหวั่นวิตกกับความฝันเมื่อคืน
"ข้าขอบใจท่านพี่ซีซี.... บางทีข
