ฟ้า
“พี่สกาย” หลังจากพี่แตงค์กับผู้หญิงที่ชื่อข้าวปั้นออกไป พี่แตงค์ก็เดินมาทิ้งตัวนั่งที่โซฟาอย่างอ่อนล้า ทำให้ฉันเรียกเขาออกมาอย่างเห็นใจ ฉันรู้ว่าเขาเจ็บที่ต้องทำแบบนี้ ส่วนเหตุผลที่เขาทำ ฉันก็เข้าใจ หลังจากที่เมื่อคืน พี่สกายได้เล่าบางอย่างให้ฉันฟัง
“ฉันไม่เป็นไร” พี่สกายตอบกลับมานิ่งๆ แต่สายตานี่ไม่ตรงกับปากเลยนะ
“พี่สกายคิดดีแล้วหรอคะ ไม่คิดจะลองคุยกันอีกครั้งหรอ” ฉันลองถามเขาออกไป เพราะเท่าที่รู้พวกเขาคบกันมานานมาก ถึงแม้เรื่องที่เกิดขึ้นมันจะร้ายแรงไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็น่าจะได้พูดคุยและปรับความเข้าใจกันอีกครั้ง ถ้าไม่ไหวจริงๆก็ค่อยปล่อย ดีกว่าปล่อยให้เป็นแบบนี้
“มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดแล้วแหละ” พี่สกายตอบกลับก่อนจะทิ้งตัวพิงโซฟาอย่างเหนื่อยล้า
ฉันได้แต่นั่งเงียบ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน ฉันก็ไม่อยากพูดหรือยุ่งอะไรมาก อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วย อะไรที่ไม่ใช่หน้าที่ก็คงต้องปล่อ
