ฟ้า
ตั้งแต่วันนั้นที่กินข้าวกันที่โรงแรมพี่แตงค์ ฉันกับเขาก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ หรือจะพูดง่ายๆคือฉันไม่ต่างจากอากาศสำหรับเขาไปแล้ว ที่ผ่านมาฉันไม่รู้ว่าพี่แตงค์เป็นอะไร เหมือนเขาคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา เหมือนเขากำลังมีเรื่องในใจ แต่ฉันก็ไม่กล้าถาม เพราะเขาแทบไม่ได้คุยกับฉันหรือแม้แต่มองหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ
แต่คงไม่แปลกหรอก เพราะปกติถ้าไม่จำเป็นหรือหาเรื่องกัน เขาก็จะไม่คุยกับฉันอยู่แล้ว ฉันคงไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ที่เขาพร้อมจะคุย และคุยดีด้วย
“แล้วเป็นอะไรของแกเนี่ยฟ้า จะไปสนใจเขาทำไม” ฉันบ่นกับตัวเองออกมาหลังจากนั่งคิดอะไรก็ไม่รู้ จะไปคิดถึงคนใจร้ายคนนั้นทำไม ยิ่งเขาไม่สนใจฉันแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง
“เห้อ! น่าเบื่อจัง” ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างอีกครั้งหลังจากบ่นออกมา วันนี้ฉันไม่มีเรียนไง เลยอยู่ห้องคนเดียวตั้งแต่เช้าทั้งวัน ไม่รู้จะออกไปไหน ทำอะไร อยู่แบบนี้ฉันไม่ชินเลยจริงๆ
