3 | AMI - คุณไกด์ฮาร์ดคอร์
1693 Words
3
[AMI]
คุณไกด์ฮาร์ดคอร์
"ตอนนี้คุณเป็นเพื่อนกินก่อนนะคะ หิว" เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะเผยยิ้มที่มุมปาก
"อย่าลืมพิจารณาบริการอย่างอื่นล่ะ"
"มันดีเหรอคะ?... ทำไมพรีเซนต์จัง"
"ลองดูสิ... คุณอาจจะลืมไม่ลง"
เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เพื่อนดื่ม... เพื่อนร่วมเตียง อย่างหลังฉันเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร ตอนนี้ยังโอเคค่ะยังแฮปปี้กับการกินและท่องเที่ยว เรื่องแบบนั้นสำหรับฉันเมื่อไหร่ก็ได้ และไม่ได้โฟกัสด้วยว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นสามี ขอแค่เป็นคนที่ฉันโอเคและเต็มใจจะมีก็พอ
บ้าจริง... นึกถึงแล้วเขิน
ดึกดึ๋ยดึ๋งๆชะมัด
"เอาล่ะผมมีเวลาให้คุณกินข้าวหนึ่งชั่วโมง" เขาจอดรถแล้วหันมาบอกฉัน
"อะไรนะหนึ่งชั่วโมง?"
"ใช่ ถ้าอยากใช้เวลานานกว่านี้คุณต้องใช้บริการอย่างอื่นร่วม" ทำไมไกด์ที่ภาขวัญแนะนำมีรายละเอียดแพ็กเกจยิบย่อยแบบนี้เนี่ย
"งั้นฉันเอาเพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เพื่อนดื่มก่อนแล้วกันค่ะ"
"ดีครับ"
เขาลงจากรถแล้วมาเปิดประตูให้ฉัน ก่อนที่จะเดินนำไปร้านอาหารร้านหนึ่งริมทะเล ระหว่างทางมีคนขายปลาสดๆ หมึกสดๆด้วย น้องน่ารักว่ายน้ำดุ๊กดิ๊กใหญ่เลย
"เดี๋ยวก่อนค่ะ" ร่างสูงที่เดินนำหยุดชะงักหันมามองฉันที่ชี้น้องหมึกแหวกว่ายอยู่ในตู้
"คุณอยากกิน?" ฉันเบิกตาโต
"เขาขายให้นำไปทำอาหารเหรอคะO_O"
"ใช่จ้าหนู ซื้อจากที่นี่สดๆไปทำที่ร้านอาหารฝั่งตรงข้ามได้เลย" ฉันหันมองตามนิ้วชี้แม่ค้า และมองร้านข้างๆที่หยิบน้องออกมาเชือดทำซาซิมิ
"ลองซาซิมิสักตัวไหมคนสวย" ฉันส่ายหน้ารัว
"ไม่ดีกว่าค่ะ หนูเหมาหมดตู้ ใส่ถุงใส่น้ำให้ด้วยนะคะจะเอาไปปล่อยค่ะ" คุณไกด์ส่ายหน้าเบาๆอย่างเหนื่อยหน่าย
"เขาขายไว้กิน ไม่ได้ขายให้ปล่อยนะคุณ"
"แต่ฉันซื้อแล้ว ฉันจะปล่อยหรือกินก็ไม่เป็นไรนี่คะ"
"เอ่อ... ปล่อยได้ค่ะ ตรงทางเข้ามีท่ายื่นออกไป ปล่อยตรงนั้นได้เลยค่ะ"
แล้วพี่แม่ค้าก็จัดการตักปลาหมึกเป็นๆใส่ถุงใส่น้ำให้จนหมดตู้ ก่อนที่ฉันจะไปซื้อร้านอื่นแล้วพาไปปล่อยเช่นกัน แค่ปล่อยเจ้าปลาหมึกก็กินเวลาไปชั่วโมงกว่าแล้ว แต่คุณไกด์เขาไม่ได้อิดออด พาฉันไปกินข้าวตามแผนเดิม
ซึ่งร้านที่กินเป็นร้านริมหาดเปิดโล่ง มองเห็นทะเลและท่าเรือที่ฉันพึ่งปล่อยปลาหมึกเมื่อกี้
"ปกติคุณไกด์อยู่กรุงเทพตลอดเลยเหรอ?"
"ใช่"
"เป็นไกด์ส่วนตัวภาขวัญใช่ไหม?" เขายังไม่ตอบหันไปสั่งเบียร์มาดื่มท่าทางสบาย สรุปใครจ้างใครเนี่ยทำไมเขาชิลแบบนี้ ตอบฉันก๊อน! ฉันถือช้อนรอคำตอบนานแล้วไม่ได้อ้ำสักที
"คุณไกด์คะ... ตอบคำถามฉันก่อนสิคะ"
"ใช่ เมื่อก่อนฉันเป็นไกด์และเป็นบอดี้การ์ดให้ภาขวัญ"
แบบนี้นี่เองแสดงว่าตลอดการท่องเที่ยวฉันก็ปลอดภัยหายห่วง มีคนคอยคุ้มกันไปในตัว แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาช่วยฉันไม่ได้เลย! คือการแกะกุ้งหอยปูปลา ฉันพยายามงัดก็แล้วดึงก็แล้ว แต่คุณไกด์ก็แค่มองนิ่งๆ
"คุณไกด์ ฉันแกะหอยแครงไม่ได้ค่ะTT"
"กินทั้งเปลือก-_-"
"ไม่ได้สิฟันหักพอดี><"
ฉันวางหอยลงแล้วหยิบกุ้งอบเกลือขึ้นมา อยู่ที่ยุโรปฉันไม่ค่อยได้กินของพวกนี้ แต่ถ้ากินร้านอาหารจะแกะให้เสร็จสรรพ
"คุณไกด์มีวิธีแกะกุ้งง่ายๆไหมคะ" เขากัดฟันจนสันกรามปูด อุ๊ย... ไม่ได้โมโหฉันใช่ไหม
"กิน... ทั้ง... เปลือก"
นั่นไงพูดเสียงลอดไรฟันด้วย คอยดูนะฉันจะไม่ให้ทิปสักบาท จะคอมเพลนไปบอกภาขวัญด้วยว่าอย่าแนะนำไกด์คนนี้ให้ใคร
ฉันพยายามแกะกุ้งจนเละ และก็กินมันทั้งเละๆนั่นแหละ ก่อนที่คุณไกด์จะไปจ่ายตังค์ให้แล้วเดินนำฉันกลับไปที่รถ แต่แอบงงว่าเปย์ทำไม จึงตัดสินใจถามตามหลังด้วยเสียงอันน่ารักน่าเอ็นดู
"ทำไมต้องจ่ายให้คะ จริงๆแล้วฉันต้องเลี้ยงคุณนะ"
"ค่อยคิดบัญชีทีเดียว" อ๋อ... จ่ายรวมกับค่าไกด์ แบบนี้ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องหยิบกระเป๋าขึ้นมาหลายรอบ
แล้วเราก็กลับขึ้นรถกันอีกครั้ง จากของคาวก็เป็นของหวาน นั่นคือร้านโทสต์ชื่อดังในจังหวัดภูเก็ต รอนานมาก... แต่วิธีแก้ปัญหาของไกด์ประหลาดกว่าทุกคน
เขาไปกดเงินสด และขอแซงคิวด้วยการแจกเงินคนที่ต่อแถวอยู่คนละสามพัน
"คุณไกด์ฉันรอได้ค่ะ ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้คนอื่นรอนานแล้ว"
"คุณรอได้ แต่ผมรอไม่ได้"
"แต่ว่าฉัน..."
"ถ้าไม่เชื่อใจผมก็เที่ยวเอง"
หะ... ใครจ้างใคร ใครต้องบริการใคร เผด็จการสุดๆ แต่ฉันจะพยายามคิดในแง่ดี อย่างน้อยๆที่เขาทำแบบนี้ก็ทำให้ฉันลดหย่อนเวลาลงได้ ฉันจะได้มีเวลาทำอย่างอื่น เช่นไปถ่ายรูป เดินเที่ยวเมืองเก่า
ฉันจึงอยู่เงียบๆ ออกมายืนรอในร่ม แต่ระหว่างที่ถอดหมวกจะพัดหน้า ก็ได้ยินเสียงซุบซิบจากสาวๆกลุ่มแรกที่เขาแย่งคิวมาได้เป็นภาษาไทย ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง แต่พอจับใจความได้ดังนี้...
'โคตรเปย์อ่ะ หล่อมากด้วย'
'เออไม่อยากให้แฟนรอนานแน่ๆ อิจฉาผู้หญิงว่ะ'
'สามพันสิบคนก็สามหมื่นแล้วอ่ะ นี่ล่อไปยี่สิบคนเศรษฐีจากไหนเนี่ย อยากเป็นเมีย'
'เบาๆเดี๋ยวแฟนเขาได้ยินจะจิกเปียมึง'
'กูเห็นแฟนเขาแล้ว ไม่กล้าเทียบกับตัวเอง'
'ทำไมวะ?'
'นิ้วตีนผู้หญิงคนนั้นยังสวยกว่าหน้ากู ฮ่าๆ'
"ถึงคิวแล้วอยากกินอะไร ไปสั่ง"
ฉันหันไปมองคุณไกด์ แต่มือหนาคว้าข้อมือแล้วดึงไปที่เคาน์เตอร์ราวกับรีบร้อน โห... มาการีนทั้งนั้นเลย กี่แคลอรี่เนี่ย
"เปลี่ยนใจแล้วค่ะ ฉันไม่อยากกินแล้ว" เขาผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆราวกับสะกดกลั้นบางอย่าง
"ต้องกิน" คุณไกด์ออกคำสั่งที่เด็ดขาดไม่พอ ยังหันไปบอกคนรับออเดอร์ด้วยน้ำเสียงมีอำนาจ
"เอาอะไรก็ได้มาหนึ่ง เร็วๆล่ะ"
"ดะ ได้ค่ะ"
งื้อ เขาเป็นคนยังไงกันแน่
ยิ่งเที่ยวด้วยยิ่งรู้สึกเป็นเบี้ยล่าง อะไรกันคะเนี่ยทำไมไม่อ่อนโยนกับเอมิเลย ฉันยืนมองพนักงานทำโทสต์ให้แล้วหยิบมือถือมาถ่ายวิดีโอไว้ ตอนแรกก็ไม่น่ากินหรอก แต่พอเสร็จโปะด้วยไอติมกะทิด้านบนแล้วน้ำลายไหล
ซึ่งพอฉันรับมาก็รีบถ่ายรูปก่อนที่ไอติมจะละลาย คุณไกด์เป็นคนเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้ เขาจ่ายเงินแบงค์พันสามใบทั้งที่โทสต์ราคาแค่หลักร้อย
"ไม่ต้องทอน"
ความป๋าใจปล้ำนี้จะมาคิดบัญชีกับฉันทีหลังสินะ
"คุณไกด์จะกินไหมคะ เอมิ เอ้ยฉันจะป้อนให้ค่ะ"
"ไม่ล่ะ ผมไม่กินอะไรปัญญาอ่อน" ฉันชะงักและมองหน้าเขา คนหันขวับมาหมดเลยง่ะ
"ไม่ปัญญาอ่อนนะคะ ทำไมต้องว่าน้องโทสต์ด้วย"
"คุณรีบกินเถอะ เวลามีน้อยจะได้ไปที่อื่น"
ฉันทำหน้าบึ้งก่อนจะหาที่นั่งกินโทสต์ ซึ่งโทสต์อร่อยมากๆ แต่หน้าคนที่พามาคือไม่ไหวแล้ว เขาดูเบื่อที่จะอยู่ที่นี่ยกนาฬิกาข้อมือดูหลายครั้ง แต่ที่น่าสังเกตคือราคานาฬิกา... ตีเป็นเงินไทยสามสิบล้านบาท ทำไมผู้ชายคนนี้ยิ่งดูยิ่งไม่เหมือนไกด์?
ชั่งเถอะๆ ภาขวัญแนะนำมาแล้ว แสดงว่าไว้ใจได้
"โอเคกินเสร็จแล้วค่ะ จะไปไหนต่อ? ถ่ายรูปทันไหม เหมือนฝนจะตกเลย ว้าย"
'แควก'
o_O!
มือหนาคว้าแขนฉันไว้อย่างรวดเร็ว เพราะกระโปรงสีชมพูเจ้ากรรมไปเกี่ยวกับร่องเหล็กผุที่เป็นสนิมใต้โต๊ะ อุแง... กระโปรงขาดเป็นทางยาวถึงก้นฉันเลย
"คุณไกด์... ถอดเสื้อคุณมาหน่อยค่ะ"
"ไม่" ฉันขมวดคิ้วมองหน้าเขา ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
"แต่ตูดฉันโผล่แล้วค่ะ นะๆ"
"เดินไปแบบนั้นล่ะ ใครเอาของคุณไปไม่ได้หรอก"
เท่านั้นแหละค่ะเขาก็ดึงฉันไปที่รถทั้งที่กระโปรงขาดลิ่วโชว์แพนตี้สีชมพู หวังว่ามันจะไม่เรืองแสงจนใครมองมานะ แต่มาถึงคุณไกด์เปิดท้ายรถและเปิดกระเป๋า ก่อนจะหยิบเสื้อลำลองแขนยาวส่งให้
ไหนว่าคนมองแล้วเอาไปไม่ได้ไง คุณไกด์แอบน่ารักแบบแปลกๆเหมือนกันนะเนี่ย
"ขอบคุณค่ะ^^"
"วันนี้พอแค่นี้ ฝนจะตก แถมกระโปรงขาดฤกษ์ไม่ดี"
"ฤกษ์? มันแปลว่าอะไรคะ"
"ไม่รู้ มีมือถือก็เสิร์ชหาความหมายเอาเอง ขึ้นรถได้แล้ว... ผมจะไปส่ง" เขาเดินไปเปิดประตูรถให้แล้วผายมือ ฉันจึงรีบมัดแขนเสื้อผูกเอวให้ผ้าปิดก้น เดินขึ้นรถราวกับเด็กอนุบาลถึงเวลากลับบ้าน
แต่ระหว่างทางกลับฝนตกๆ ในรถมีแต่ความเงียบ
"คุณไกด์..."
"คุณต้องการอะไรเพิ่มเติม?" เขาถาม
"คือว่าคุณมีที่พักรึยังคะ" ใบหน้าเขาปรากฏรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
"ทำไมครับ? หรือคุณสนใจเพื่อนร่วมเตียง?"
ทุกครั้งที่พูดถึงเตียง ความเย็นชาและแข็งทื่อจะแปรเปลี่ยนทันที คำพูดของเขากับริมฝีปากที่กระตุกยิ้ม สายตานิ่งๆที่มองตรงไปยังเป้าหมาย
ใช่... ฉันเห็นความเจ้าเล่ห์แอบซ่อนอยู่นัยๆ
- Writer
