คนในความลับ

ภายในงานเลี้ยงรุ่นฯ ที่ถูกจัดขึ้นโดยบรรดาศิษย์เก่าของมหาวิทยาลัยรัฐบาลมีชื่อแห่งหนึ่งของประเทศไทย บรรยากาศภายในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยความอบอุ่น ครึกครื้น สนุกสนาน เพื่อนๆ พี่ๆ ที่เรียนจบและแยกย้ายกันไปทำงานตามชีวิตใครชีวิตมันได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง รอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากทุกคนดังกังวานสดใสอยู่ตลอดเวลา มันคือช่วงเวลาแห่งความหลัง ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข และความหวัง ใช่... ความหวังของผู้หญิงคนหนึ่งที่เฝ้ารอวันนี้มาตลอดหลายปี ฟาริดา เกษมชัย หรือที่เพื่อนๆ เรียกว่า ฟาง หล่อนก็เป็นหนึ่งในศิษย์เก่าของมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งนี้ด้วยเช่นกัน ตอนนี้หล่อนนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง ยกแก้วน้ำส้มคั้นขึ้นจิบเป็นครั้งคราว ริมฝีปากอิ่มเต็มสีแดงระเรื่อของหล่อนมักจะเผยอคลี่เป็นรอยยิ้มเสมอ เมื่อดวงตาโตๆ ของหล่อนเลื่อนไปหยุดที่ใบหน้าของรุ่นพี่คนนั้น เขาก็คือรักแรกของหล่อน การแอบรักใครสักคนมานานหลายปี มันช่างเต็มไปด้วยความเศร้าและความหวังที่คละเคล้ากันจนแยกไม่ออก ว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกเช่นนี้ มันใช่ความสุขที่โหยหาอยู่หรือเปล่า วชิราวัฒน์ หรือ พี่โรม เขาคือเดือนของมหาวิทยาลัย เขาหล่อมาก หล่อชนิดที่เรียกได้ว่าผู้ชายในมหาวิทยาลัยในตอนนั้นไม่มีใครเทียบติดได้เลย นักศึกษาผู้หญิงทั้งในมหาวิทยาลัยและนอกมหาวิทยาลัยต่างพากันคลั่งไคล้เขา ซึ่งหล่อนก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้น หล่อนแอบรัก แอบมอง แอบส่งจดหมายและขนมมากมายให้กับเขา โดยที่ไม่ได้ลงชื่อ แต่ทุกครั้งก็เห็นเขาโยนทุกอย่างที่หล่อนทำจากใจ ทำแทบตลอดทั้งคืนทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ไยดี หรือบางครั้งก็ให้เพื่อนๆ ของเขาเอาไปกิน ตอนนั้นหล่อนเจ็บปวดมาก เศร้าใจมาก แต่ก็นึกในแง่ดีกว่า วชิราวัฒน์ก็ทำแบบนี้กับของขวัญจำนวนมากที่ผู้หญิงให้มาเช่นกัน หลังจากที่หล่อนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง เขาก็อยู่ปีสี่ ทำให้หล่อนได้มีโอกาสแอบรักแอบมองเขาเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น หลังจากเขาเรียนจบไปแล้ว หล่อนก็ได้ข่าวว่าเขาไปเรียนปริญญาโทควบปริญญาเอกอยู่ที่ประเทศอังกฤษ เพื่อเตรียมตัวมาสืบทอดธุรกิจของครอบครัวตัวเอง และหลังจากนั้นการสืบข่าวคราวของ วชิราวัฒน์ก็ทำได้ยากมาก จนในที่สุดหล่อนก็ทำได้แค่กดติดตามชายหนุ่มในเฟซบุ๊คเงียบๆ เท่านั้น ความจริงแล้วงานเลี้ยงรุ่นฯ ถูกจัดขึ้นในทุกๆ ปี แต่ทุกครั้งที่ผ่านมาวชิรวัฒน์ไม่เคยมาเลย ในขณะที่หล่อนมาร่วมงานทุกครั้ง เพราะหวังเอาไว้ว่าจะได้เจอเขา จนกระทั่งครั้งนี้... ความหวังที่หล่อนไปขอพรกับพระแม่ลักษมีก็สัมฤทธิ์ผล หล่อนได้เจอกับวชิรวัฒน์อีกครั้ง แม้ตลอดเวลาหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา สายตาของเขาจะไม่เหลียวแลมาที่หล่อนเลยก็ตาม แน่ล่ะ... ผู้หญิงที่ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเช่นหล่อน ไม่มีทางสะดุดตา สะดุดใจของวชิรวัฒน์ได้อยู่แล้ว ฟาริดายกแก้วน้ำส้มคั้นขึ้นจิบอีกครั้ง และก้มหน้าลงยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเองอย่างเจียมตัวเจียมใจ ไม่เป็นไร... แค่เห็นเขาตัวเป็นๆ อีกครั้ง มันก็คือความสุขที่สุดของหล่อนแล้วล่ะ หลังจากลับลอบแอบมองวชิรวัฒน์จนอิ่มเอมใจแล้ว ฟาริดาก็เอ่ยขอตัวกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “จะสี่ทุ่มแล้ว ฟางขอตัวกลับก่อนนะคะ” คำพูดของหล่อนแม้จะไม่ได้ดัง แต่ก็เรียกสายตาของทุกคนที่นั่งรวมกันอยู่ภายในโต๊ะอาหารเดียวกันให้หันมามอง ไม่เว้นแม้แต่สายตาคมเข้มที่อ่านความรู้สึกไม่ออกของวชิรวัฒน์ด้วย สายตาของเขาที่มองมานั้น มันทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนกำลังจะละลาย แม้เขาจะแค่มองผ่านๆ ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่หล่อนกลับรู้สึกประหม่า คล้ายกับจะเป็นลมเป็นแล้งเสียให้ได้ “น้องฟางกลับไหวไหมครับ ให้พี่ไปส่งไหม” “ขอบคุณค่ะ ฟางกลับได้ค่ะรุ่นพี่” “แต่หน้าน้องฟางแดงๆ นะ น่าจะเมาแล้วล่ะ” “อะไรกันไอ้เอ น้องฟางไม่ได้ดื่มสักหน่อย จิบแต่น้ำส้มมึงไม่เห็นหรือไง” ใบหน้าของหล่อนเห่อร้อน และคงแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด เพราะมีรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยแซวขึ้นเสียงดัง “เออ จริงด้วย แล้วทำไมแก้มน้องฟางแดงจังเลย เขินใครหรือเปล่าเนี่ย” คำพูดของรุ่นพี่ ทำให้ฟาริดาถึงกับเบิกตากว้าง ก่อนจะรีบซ่อนทุกความรู้สึกเอาไว้ใต้รอยยิ้มเจื่อนๆ “ในนี้อากาศน่าจะอบอ้าวน่ะค่ะ เอ่อ... ฟางขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะรุ่นพี่ทุกคน ฟางดีใจที่ได้กลับมาเจอทุกคนนะคะ ไว้โอกาสหน้าเจอกันใหม่ค่ะ” แล้วรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งไม่ใช่วชิรวัฒน์ก็ลุกขึ้นยืน และเดินมาหยุดตรงข้างๆ หล่อน “น้องฟางพักอยู่แถวไหนหรือครับ” “ฟาง... เหรอคะ” “ใช่ครับ พักอยู่แถวไหน พี่จะอาสาไปส่งน้องฟางถึงที่พักเลยครับ” ในขณะที่ฟาริดากำลังอึกอักหาทางปฎิเสธอยู่นั้น ก็มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งแซวขึ้นมา “มึงอย่าคิดอะไรไม่ดีกับน้องฟางเชียวนะ ไอ้หน้าหม้อ” “อะไรกับวะ ไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดีสักหน่อย แค่อยากจีบ” ฟาริดาทำหน้าไม่ถูก ยิ้มขืนๆ ออกไป และขยับตัวออกห่างรุ่นพี่คนนั้น ซึ่งน่าจะเมากรึ่มๆ แล้ว “ฟาง... พักอยู่บางแคน่ะค่ะ ค่อนข้างไกล ฟางขอตัวกลับก่อนนะคะ” “โห พักบางแคเลยเหรอ ไกลนะเนี่ย” ฟาริดาปั้นยิ้ม ก่อนจะเอ่ยลาทุกคนอีกครั้ง และรีบเดินออกไป