“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่ปล่อย... เจ้าได้เจอดีแน่!”
เสียงหวานเอ่ยห้วนด้วยอำนาจโดยไม่ตวัดสายตามองสิ่งที่ยื้อยุดไม้พายเลยสักนิด ก่อนจะรับรู้ได้ถึงพายที่เบาหวิวพร้อมลำเรือที่เคลื่อนไปข้างหน้าได้โดยง่าย ปล่อยให้เจ้าของดวงตาสีแดงมากมายนับสิบดวงมองตามลำเรือไปอย่างเคืองแค้นไม่แพ้กัน
“เมื่อคืนท่านมือปราบไปที่ใดมาหรือขอรับ ข้ารอตั้งนานท่านมือปราบก็ไม่กลับมาเสียที ข้าตามเข้าไปดูก็เห็นแต่ม้าผูกไว้” ซือเฉิงถาม สีหน้ามีความเป็นห่วงเจืออยู่ในนั้น
“ข้าก็อยู่แถวๆ นั้นนั่นแหละ” จิ้นซินตอบ แม้ใบหน้าจะดูอิดโรยเพราะแทบไม่ได้นอนทั้งคืนแต่กลับเจือความสุขอยู่เต็ม และแม้ขณะนี้ เขาก็ยังนึกถึงความสุขที่ได้รับตลอดทั้งค่ำคืนที่ผ่านมา
“แถวนั้น แถวไหนหรือขอรับ ข้ากับคนอื่นๆ เดินหาท่านมือปราบจนทั่วแถวนั้น แต่กลับไม่พบแม้แต่เงา จนข้าคิดว่าท่าน...”
“เจ้าคิดว่าอะไรรึ...” สีหน้าหวาดหวั่นของซือเฉิงทำให้จิ้นซินเดาได้
