“พี่ขออภัยที่ล่วงเกินนั่วหลิว พี่จะรับผิดชอบนั่วหลิวทุกอย่าง พี่ผิดเองที่อดใจไม่ไหว ได้อยู่ใกล้นั่วหลิวแบบนี้ ความรักของพี่มันล้น จนพี่อยากครอบครองนั่วหลิว อยากเป็นเจ้าของ ไม่อยากให้ใครมีสิทธิ์ในตัวนั่วหลิวทั้งนั้น ทันทีที่ฟ้าสาง พี่จะพานั่วหลิวไปเขียนฮุนซู เราจะเป็นผัวเมียกันนะนั่วหลิว แล้วถ้าพี่จับไอ้ฆาตกรได้เมื่อไร พี่จะพานั่วหลิวไปที่บ้านของพี่ พานั่วหลิวไปไหว้ท่านแม่ของพี่ ท่านแม่พี่ใจดี ท่านจะต้องรักนั่วหลิวเหมือนดั่งที่พี่รักแน่นอน”
จิ้นซินกระชับร่างแบบบางแนบอก แต่แรงสั่นสะอื้นทำให้เขาต้องค้อมร่างขึ้นกักเก็บร่างงามไว้ในอ้อมแขน สายตาเจือรักอย่างมากล้นทอดมองใบหน้างามที่มองเขาอยู่เช่นเดียวกัน และม่านน้ำตาในดวงตาคู่สวยก็ทำให้จิ้นซินรู้สึกสะท้านไปจนถึงหัวใจ
“พี่ขอโทษที่พี่ทำกับนั่วหลิวแบบนี้ พี่ทำไปเพราะพี่รักนั่วหลิวจริงๆ พี่ไม่ควรฉวยโอกาส แต่พี่...”
“พี่จิ้นซินไม่ต้องขอโทษหรอ
