When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
สายวันนี้เป็นอีกวันที่ปานชีวาขออนุญาตตุลย์ออกมาเลือกซื้อของใช้ที่จำเป็นที่ห้างสรรพสินค้า หญิงสาวสั่งให้บอดี้การ์ดรอเธออยู่ที่รถ เพราะเธอต้องการความเป็นส่วนตัวในการเลือกซื้อของ ปานชีวาเดินเข้ามาที่ห้องน้ำหญิง หญิงสาวทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว ก็พบว่าเด็กน้อยคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่ที่หน้าห้องน้ำ ทำท่าทางราวกับว่ากำลังพลัดหลงกับบิดามารดา ด้วยความเอื้ออาทรทำให้หญิงสาวเดินเข้าไปถามเด็กน้อยคนนั้นทันที “โอ๋ๆ...หนูจ๋าไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวน้าพาหนูไปหาพ่อแม่เอง” ปานชีวาเอ่ยด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเมตตา “ฮือๆ คุณแม่หนูหายค่ะ คุณน้าช่วยพาหนูไปตามหาได้มั้ย” เด็กน้อยยังคงมีน้ำตา เธอกำลังเล่นละครเพื่อตบตาหญิงสาว ด้วยเงินค่าขนมมากกว่าพันบาทที่จะได้จากนายจ้างของเด็กน้อย ด้านปานชีวาไม่รู้เลยว่า เด็กคนนั้นคือนางนกต่อที่ส่งมาจากทัดเทพ “ไปสิคะ เราไปที่ประชาสัมพันธ์กัน” หญิงสาวจับจูงมือเด็กน้อยเพื่อพาเธอไปที่