ตอนที่ 1

1592 Words

ความอดทนของทุกคนมีขีดจำกัดเสมอแต่จะอดทนมากขึ้นถ้าเป็นเรื่องของคนรัก เธอก็เป็นอีกคนที่อดทนต่อความเจ็บปวดเพราะความรัก มันเหนื่อยมากนะที่อยู่กับคนที่ไม่รู้ว่าเขาจะหยุดเมื่อไร หรือจะเห็นว่าเธอเป็นของตายที่ไม่มีทางไปไหนได้เลยไม่รักษาความรู้สึกที่มีให้ เธอชื่ออริเรียนปีสี่ คณะนิเทศศาสตร์ มีแฟนชื่อลีโออายุยี่สิบหกปี เราคบกันมาได้หนึ่งปีแล้วแต่วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะคบกันก็ได้! “เฮ้! อริมานานยังรึยัง?” ลีโอมาแล้ว เธอเป็นคนนัดเขามาเองแหละ หน้าลีโอตอนนี้เธอยังไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องฝืนหันไปยิ้มให้ ที่ลำคอลีโอมีแต่รอยแดงช้ำจางๆแต่ไม่ใช่เธอเป็นคนทำมันขึ้นมา แล้วนี่ก็ชัดว่าสิ่งที่เธอคิดมาควรเกิดขึ้นตั้งนานแล้ว “นั่งสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับด้วย” เธอจะให้โอกาสลีโออีกครั้งที่จะพูดความจริง “ทำไมเครียดจังว่ะ” สถานการณ์มันแปลกๆนะวันนี้ “เมื่อคืนนายไปทำอะไร กับใคร ที่ไหน” เธอเกลียดตัวเองที่เสียงสั่นแบบนี้ที่สุด “ฉันก็อยู่คลับเกรย์วูฟไง ไม่มีอะไรหรอกน่าอย่าคิดมาก” ลีโอโกหก!! เมื่อคืนเขาไปปาร์ตี้แล้วก็หิ้วผู้หญิงกลับคอนโด! เธอบังเอิญเข้าไปหาพอดี แต่พอเปิดห้องเข้าไปก็เห็นแต่เสื้อผ้าตั้งแต่โซฟาจนทำใจเปิดประตูห้องนอนลีโอ ผู้หญิงสองคนอยู่บนเตียง เธอไม่คิดว่าลีโอจะมั่วขนาดนี้ ไม่เคยคิดเลยจริงๆ “นายโกหก!” “เปล่าเว้ย! โทรหาเพื่อนฉันก็ได้” “ฉันเห็น! ฉันไปคอนโดนายเมื่อเช้า” “ห่ะ!! ที่รักฟังฉันก่อนนะ” “หยุดแก้ตัวสักทีเถอะ ฉันให้โอกาสมากี่รอบแล้วลีโอ!” ถ้าให้นับคงก็ไม่ถ้วนหรอก และแน่นอนว่าความเสียใจก็มากเช่นกัน “ฉันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วเมื่อไรเธอจะชินว่ะ!!” “ขอโทษที่รับไม่ได้นะ เรา…” คือจะให้เธอชินกับพฤติกรรมมักมากอย่างนี้ให้ได้เลยเหรอ? แล้วล่ะได้อะไรกลับมาคืนบ้างนอกจากเสียใจซ้ำซากจำเจอยู่แบบนั้น เธอพอกับเขาแล้ว เจ็บมากจนต้องพอสักทีกับความรักเฮงซวย! “ก็แค่เนี่ยอย่าเยอะดิ!!” “เราเลิกกัน!!” เธอพูดออกไปน้ำตาสักหยดก็ไม่มีไหล เพราะเธอกลั้นมันไว้ไง เธอต้องไม่อ่อนแอให้ลีโอเห็น “พูดบ้าอะไรอริ! เราจะเลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้?” ลีโอตะคอกกลับมาด้วยความโกรธมาก “ใช่ เราเลิกกัน” “เออ! ก็แค่ผู้หญิงคนเดียวเขี่ยหาก็เจอ!” ลีโอเดินออกมาจากร้านกาแฟขับรถไปที่สนามแข่งแทนเพื่อระบายอารมณ์ เขาขับวนไปมาหลายรอบ เพลงก็เปิดเสียงดังสนั่น แต่คำว่าเลิกยังดังซ้ำๆอยู่ในหัวจนน่ารำคาญ อริบอกเลิกเขาเพราะเรื่องงี่เง่าแค่นอนกับคนอื่นและเขาไม่ได้จริงจังป่ะ เขายกเธอให้สูงกว่าผู้หญิงทุกคน คอยตามใจเธอแทบทุกอย่าง นี่น่ะเหรอสิ่งตอบแทน! อยากเลิกก็เลิกไปสิระดับเจ้าพ่อสนามแข่งอย่างเขาแค่เขี่ยหาก็เจอแล้ว “แม่งเอ้ย!!” ผมลงรถเดินเตะฝุ่นระบายอารมณ์ “เฮียลีโอ เฮียเจราลมา” ทิมเดินมาบอกเจ้านาย “เออ! เปิดเหล้ารอกูเลย” “เฮียเป็นอะไรเปล่า?” “เสือก!” เขาด่าแค่นั้นแหละมันก็รีบไปแล้ว ตอนนี้อารมณ์ไม่ดีเว้ยร่างกายอยากปะทะ อยากกระทืบคนให้หายเซ็ง! เขาขับรถไปเก็บแล้วถึงตามไปห้องนั่งเล่นเฉพาะของเขา พวกมันมาซะครบเลยคงไม่ได้มาสมน้ำหน้ากันใช่ไหม ช่างแม่งเหอะเขาไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้ว! “มึงเป็นอะไรว่ะ?” เจราลถาม “กูเปล่าว่ะแค่เซ็งๆ” เขาตอบเสียงแข็ง “อ๋อเหรอ! กูนึกว่ามึงเฮิร์ทถูกเมียที่ถูกทิ้งซะอีก” “ไอ้สัตว์ มึงหุบปากแล้วหยุดพูด!!” มันจะตอกย้ำทำห่าอะไรว่ะ เพื่อนเลวฉิบหายเลยว่ะ “เอ้าไอ้ห่ากูพูดเรื่องจริง!” เจราลขยี้ซ้ำอีก ดูก็รู้ว่าเจ็บมากแต่ปากแข็งไม่ยอมรับอะไรง่ายๆทั้งที่อาการออกหมดแล้ว “ไทก้ามึงทำห่าไรว่ะ ปัญญาอ่อน!” ตอนนี้หงุดหงิดมากเว้ย ไอ้เหี้ยไทก้าแม่งคุยกับเมียแบบไม่แคร์เพื่อนอย่างเขาเลย ถึงจะเป็นวีดีโอคอลแต่ก็ไม่ชอบเว้ย! “กูมันคนรักเมียเว้ย! กูต้องคุยตลอด” ไทก้าตอบ “รายงายตัวเลยรึไงว่ะ!” อยากจะอ้วกว่ะ ปากบอกรักเมียนักหนาแต่ไม่เคยพามาเปิดตัวเลยสักครั้ง นี่ถ้าเมียกูอยู่จะจูบโชว์เลย แต่..ไม่มีแล้ว! “มึงรักอริจริงเหรอว่ะ?” เควินถามทั้งที่รู้อยู่แล้วแต่อยากจะดูอาการคนปากแข็งเฉยๆว่าจะไปสุดตรงไหน “กูว่าแม่งรักจริงว่ะ” เจราลตอบแทน “ฉิบหายเลยไอ้สัตว์ เสือกโดนทิ้ง!!” เจราลย้ำเพิ่ม “แดกไปอย่าพูดมากรำคาญ!” “มึงแค่ไปง้อป่ะ?” ไทก้าแนะนำ “ไม่! ไม่มีวันหรอกที่กูจะง้ออริหรอก” ไทก้าส่ายหน้าเบาๆแล้วหันไปคุยกับเมียต่อเล็กน้อย แต่เป็นการพิมพ์ข้อความไม่ใช่วีดีโอคอลแล้ว เพราะคำพูดมีแต่คำหยาบคายมากที่ด่ากัน แล้วเพื่อนที่ถูกเมียทิ้งมันก็สมควรโดนแล้วแหละ และไม่รู้ว่าครั้งนี้จะเลิกกันจริงไหม แป๊บๆก็รัก ผ่านไปสักพักทะเลาะกัน เพื่อนคิดอาหารหมาจนจนแทบจะหอนกันได้แล้ว วันต่อมาอริตื่นก็ปวดหัวจนแทบทนไม่ไหว เมื่อวานหลังบอกเลิกลีโอไปแล้วเธอก็ไปผับต่อกับเพื่อนเพื่อดื่มแก้เศร้า ความจริงควรจะเลิกไปนาน ในเมื่อลีโอเลวขนาดนี้แต่ทำไมถึงทนอยู่ได้ เพราะคำว่ารักอย่างเดียวงั้นเหรอที่ทำให้เป็นแบบนี้ เขาล่ะ…รักเธอบ้างไหม? “มึงปั้นจะมาแล้ว มึงกลับไปก่อนได้ไหม?” “ถ้าลีโอมาตามล่ะM” “หาทางเอาตัวรอดก่อนดิว่ะ” “อืม งั้นไปก่อนนะ” เพื่อนเห็นผัวดีกว่าเธอก็เข้าใจแล้วไม่งี่เง่า เธออาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินคอตกออกไปเงียบๆ โลกมันโหดร้ายเสมอแต่ความจริงแม่งโหดร้ายยิ่งกว่า โดยเฉพาะผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอที่ไม่มีบ้านให้กลับ พอมีปัญหาก็ต้องให้กำลังใจตัวเองในวันที่อ่อนแอแบบนี้เสมอ ขนาดเดินอยู่ดีๆยังมีคนมาชนเลย! “ว๊ายย!!” เธอลุกขึ้นแล้วปัดก้นที่กระแทกพื้นเมื่อกี้ กำลังจะว่าคนที่มาชนจนล้ม แต่ว่า… “อริ! มาทำอะไรที่นี่!” “เปล่า!” ลีโอพึ่งจะกลับจากมหาวิทยาลัยอริแป๊บเดียวเอง เขาไปถามเพื่อนอริว่าเธออยู่ที่ไหนเพราะอยากคุยให้เข้าใจแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีใครรู้เลย เขาแวะมาทำธุระที่คอนโดนี้ แล้วบังเอิญเดินชนเธอในจังหว่ะก้าวขาออกจากลิฟท์พอดีเพราะเธอเหม่อลอยเดินไม่ดูอะไรสักอย่าง โลกกลมจังว่ะที่ได้เจอกัน แต่โคตรคิดถึงเลย! เราไม่ได้คุยกันตั้งคืนนึงเลย! “จะไปไหนเดี๋ยวไปส่ง” เขาจับแขนเธอยื้อเอาไว้ให้อยู่นานๆกว่านี้หน่อย “ไม่ต้อง!!” เธอสะบัดแขนออกแล้วเดินเข้าลิฟท์ติดจะเซหน่อยๆเพราะเมาค้างอยู่ ถ้าหากวันนี้ไม่มีงานถ่ายแบบเซ็ตใหญ่ เธอก็คงไม่ต้องตื่นตั้งเก้าโมงเช้าหรอก “บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวไปส่ง!” เขาขับรถมาส่งอริจนได้แหละถึงจะเป็นการบังคับก็เถอะ เธอนั่งไม่นานก็หลับไป เขาสังเกตนะว่าขอบตาของเธอบวมแดงมาก ไม่ต้องบอกก็รู้อริร้องไห้หนักแน่ แต่เป็นเพราะเขารึเปล่าไม่รู้สิ ในเมื่อเธอเป็นคนบอกเลิกเขาเองนะ เขาเลี้ยวรถเข้าข้างทางไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าต้องทำแบบนี้ “มีงานบ่ายเหรอว่ะ” เขาแอบอ่านสมุดจดงานของอริที่พกติดกระเป๋าเสมอ ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมให้เงินใช้ถึงไม่เอา แต่กลับมาดิ้นรนหางานทำให้เหนื่อยเปล่าๆ “ไปกินเหล้าที่ไหนมาว่ะเมาค้างหนักขนาดนี้” เขาเกลี่ยผมที่ปรกหน้าอริออกจนเผลอยิ้มออกมมาโดยไม่รู้ตัวเลย “ยายขา...พาอริไปอยู่ด้วยนะ…” “ไม่ให้ไปเว้ย!!” ละเมอบ้าอะไรงี้ว่ะ ยายอริตายไปประมาณสองปีได้แล้วมั้ง เขาไม่ยอมให้ยายเธอมารับไปอยู๋ด้วยหรอก ตายก็อยู่ส่วนตายดิว่ะมายุ่งอะไรกับคนเป็น เขาขับรถต่อพาอริไปส่งที่คอนโดกะว่าจะทำเนียนไปด้วยกันแต่เธอแม่งรู้ทัน แถมยังไล่เขาเฉยเลยขอบคุณสักคำก็ไม่มี ไม่รู้สิว่าอริที่เป็นเด็กน่ารักคนนั้นหายไปไหน แล้วแบบนี้เราจะคุยกันได้ไหม ถึงยังไงเขาก็ไม่มีทางจะเลิกกับเธอง่ายๆหรอก!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more