ตอนที่ 15

3714 Words

วันต่อมาเรามาทำงานกันตามที่พ่อของลีโอโทรบอก ที่ดินต่างจังหวัดแต่ราคาก็สูงเอาการเลยทีเดียว เธอได้ยินลีโอคุยกับเจ้าของที่เรื่องราคา แต่แปลกที่เธอพึ่งจะรู้ว่าพ่อของลีโอชอบสะสมที่ดินไว้เยอะมาก แล้วแถวนี้ก็ซื้อไว้เกือบหมดแล้ว “ไปกันเถอะฉันร้อน” “แล้วเสร็จแล้วเหรอ?” “พรุ่งนี้ถึงนัดโอนแล้วก็จ่ายเงิน” แสดงว่าที่ตรงนี้น่าจะเป็นของลีโอมากกว่า แล้วที่ทำเลคือดีมากๆเลย ลีโอขับรถพามารีสอร์ทเล็กๆเพราะคนไม่ค่อยวุ่นวายดี แต่พอเป็นบ้านไม้ทรงไทยโบราณแบบนี้ก็กลัวนะ แบบว่าเจ้าของเก่าที่ตายไปแล้วอะไรอย่างนี้ พวกพี่ๆที่กองถ่ายเคยเล่าเธอฟังด้วยนะว่าเจออะไรบ้างแล้วหลอนมากขนาดไหน แค่ตอนนั้นที่ได้ฟังยังขนลุกซู่ไปทั้งตัวเลย ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงว่ากลัวขนาดไหน “อริฉันจะนอน” “ก็ฉันกลัวนี่ นอนพร้อมกันนะ” เธออยากจะอาบน้ำก่อน นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย เมื่อกี้ตากแดดจนเปียกเหงื่อไปทั้งตัวแล้ว “อาบเร็วๆด้วย ฉันง่วง!” เขาขับรถออกมาตั้งแต่ตีสี่กว่าๆ มาถึงที่นี่ก็เช้าพอดีเลยไปดูที่ดินแล้วไม่ได้นอนพัก อาการก็ร้อนจัดจนแทบไหม้ตายตรงนั้น แล้วตอนนี้ยังต้องมานั่งรอเมียหน้าห้องน้ำอีก คือตอนนี้มันเที่ยงวันไม่ใช่เที่ยงคืน ไม่รู้ว่าจะกลัวอะไรนักหนาว่ะ ผีหน้าตายังไงเกิดมาก็ไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง ถ้าหลอกมาเดี๋ยวจะหลอกกลับให้! “เสร็จแล้ว” “งั้นไปนอนได้แล้วฉันง่วง” พอได้อาบน้ำจนสบายตัวเธอก็พร้อมจะนอนแล้ว แต่ว่าลีโอหัวถึงหมอนก็หลับเลยสงสัยว่าคงจะง่วงมากจริงๆ หรือไม่ก็เพลียแดด เธอก็ไปรบกวนเวลานอนลีโอเมื่อคืนอีกด้วย เขาน่าจะเป็นคนดูแลให้ตอนที่เมาหนักมาก “อย่ากวนดิว่ะอริ” “นอนไปไม่กวนแล้ว” เธอแค่เกลี่ยผมออกให้แล้วแอบมอง แต่ลีโอก็โวยวายทั้งที่ยังไม่ลืมตาเลยด้วยซ้ำ เธอเลยจำเป็นต้องนอนจริงๆแล้ว เดี๋ยวตอนเย็นค่อยชวนลีโอไปหาอะไรกินแถวนี้ดีกว่า ถ้าชวนตอนนี้คงโวยวายยิ่งกว่าวัยทองแน่ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนแทบไม่น่าเชื่อเลยว่าจะนอนหลับไปบ้านในบ้านทรงไทยแบบนี้ เธอตื่นมาก่อนแล้วอดจะยิ้มไม่ได้เพราะเรายังนอนกอดกันอยู่เลย ในห้องที่มืดสลัวนี้ทำให้แอบมองลีโอได้ง่ายขึ้นซึ่งนานๆทีเจ้าพ่อคนนี้จะอยู่นิ่งให้ได้ เห็นหน้าหล่อๆแล้วหมั่นเขี้ยวจริงๆเลย ฟอด… “ตื่นได้แล้วลีโอ” ตอนนี้ก็บ่ายสามกว่าๆแล้วถ้านอนนานว่านี้คืนนี้จะนอนไม่ได้ “อีกห้านาทีนะที่รัก” เขายังนอนไม่อิ่มเลย ตื่นมาก็ปวดหัวจนแทบจะประสาทแตกอยู่แล้ว ไมเกรนน่าจะขึ้นเพราะสภาพอากาศแล้วช่วงนี้เขาก็พักผ่อนน้อยมาก ชนิดที่ว่าบางวันได้นอนแค่สองสามชั่วโมงเอง แล้วสิ่งที่เขาเกลียดคือการกินยาเลยยอมปล่อยให้ปวดแบบนี้แหละเดี๋ยวก็หายเอง “นายโอเครึเปล่า?” “ปวดหัวมากเลยอริ” “ไหนดูสิ” “ไม่ได้เป็นไข้หรอก ไมเกรนน่ะ” “ไปกินข้าวกันฉันเสิร์ชหาร้านอร่อยๆเจอแล้ว พอกินเสร็จแล้วแวะร้านยาด้วยเลย” ครั้งนี้จำเป็นต้องบังคับให้ลีโอนั่งเฉยๆส่วนเธอจะขับรถให้เอง น่าสงสารนะที่เป็นแบบนี้ ลีโอเป็นไมเกรนแต่อาการแทบไม่กำเริบขึ้นในช่วงหลังๆมานี้ แต่พอจะเป็นก็เป็นแบบนี้ตลอด เขาปวดหัวมากจนยิ้มไม่ออกแต่พอไปหาหมอก็ไม่ยอมอีก “กินอะไรดีล่ะเมนูเยอะแยะไปหมดเลย” “สั่งๆมาเถอะอริ เดี๋ยวฉันมานะ” ลีโอมีคนโทรมาพอดีเลยออกไปคุยที่อื่น เธอสั่งอาหารไม่กี่อย่างเพราะกินกันก็แค่สองคนเอง แต่ไม่รู้ว่าลีโอจะกินได้รึเปล่านะเพราะเป็นคนกินยากพอตัว แล้วยิ่งปวดหัวแบบนี้ยิ่งเรื่องมากเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้นกว่าเดิมอีก ปรกตินิสัยเสียอยู่แล้ว พอปวดหัวจะนิสัยเสียกว่าเดิม “งานมีปัญหาเหรอ?” “ไม่มีอะไรหรอก ลูกน้องฉันโทรมารายงานตามปรกตินั้นแหละ แล้วสั่งมาแค่นี้เหรอ?” “กินได้ใช่ไหม?” “แค่ไม่จืดเป็นน้ำเปล่าฉันก็กินได้” เขาไม่อยากจะบอกอริเท่าไรเรื่องงาน เพราะมันมีปัญหาจริงๆนั่นแหละ โดยเฉพาะที่สนามแข่งแต่ที่มีคนเฝ้าอยู่ตลอดเลยวางใจได้นิดหน่อย แต่ส่วนอื่นก็ยังต้องระวัง ปัญหามักจะมาในตอนที่ร่างกายไม่ค่อยพร้อม คงต้องสู้ชีวิตหน่อยนะช่วงนี้! ลีโออาการไม่ดีขึ้นเลย เธอจำเป็นต้องบังคับให้กินยาแก้ปวดหัวแล้วถึงให้นอนพักต่อในรีสอร์ทสไตล์ไทยๆที่น่ากลัวมากเพราะเป็นทรงไทยโบราณ ไม่รู้ว่าลีโอคิดยังไงถึงมาพักที่นี่หรือเพราะที่นี่อยู่ใกล้เลยไม่ได้ดูที่อื่น หลังจากลีโอหลับไปแล้วส่วนเธอก็ทำงานของตัวเองต่อเงียบๆ “อริกอดหน่อยดิ” “แป๊บนะใกล้เสร็จแล้ว” “ที่รักมาให้กอดหน่อยเร็วๆ” “ก็ได้” เฮ้อ…นี่เป็นเจ้าพ่อหรือเด็กน้อย! ทุกอย่างในชีวิตเธอน่าจะดีกว่านี้นะ ตอนนี้เธอเรียนจบมาสักพักรอแค่วันรับปริญญาเท่านั้น งานก็รัดตัวมากทั้งร้านอาหารที่เปิดมาสักพัก ทั้งอพาร์ตเม้น แล้วไหนจะถ่ายแบบอีก เธอทำงานจนไม่มีเวลาพัก แล้วไหนจะตะลอนไปกับลีโออีก สู้กับชีวิต แล้วต้องมารับมือผัวอีก! “ลีโอฉันเหนื่อยอย่ามากวน” “แค่กอดเองนะอริ ฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอสักหน่อย!” “พูดจริง?” “ก็จริงสิ ตอนนี้เธอเป็นเม็นฉันจะทำอะไรได้เล่า!” “แล้วถ้าหายล่ะ?” “ก็ทำไงถามมาได้!!” “นายก็แบบเนี่ยตลอด” “ก็ปรกตินะ มีเมียก็เอาเมียสิจะให้ไปเอากระหรี่ที่ไหนล่ะ” “นี่ปากเหรอห่ะ! ไปเอาน้ำให้หน่อยสิ ขนมด้วยในตู้เย็น” เมียแม่งชอบใช้งานผัวว่ะ แต่ถึงจะบ่นในใจทุกวันทุกเวลาเขาก็เดินไปหยิบให้นั่นแหละ เมียใช้ขัดได้ที่ไหนเล่า แล้วเดี๋ยวเขาก็ต้องไปทำงานอีกสารพัดจนแทบไม่มีเวลาอยู่กับเมียด้วย อริขยันจนไม่มีเวลาว่าง ส่วนเขาก็จำเป็นต้องทำงาน ขี้เกียจแต่หยุดตอนนี้ไม่ได้! หนึ่งอาทิตย์เต็มๆที่เธอแทบไม่ได้นอนเลย ลีโอก็ไม่อยู่เธอเลยต้องแวะไปดูงานที่สนามให้ด้วย กว่าลีโอจะกลับจากบริษัททำเพชรที่ประเทศเยอรมันก็อีกตั้งสามวันแหนะ เธอจะรอดไหมเนี่ย! “เจ้กินข้าวกันเถอะหิวแล้ว” “มียาดมไหมฉันเวียนหัว” “ท้องรึเปล่าเจ้!?” “เม็นฉันพึ่งหมดไปจะท้องได้ไง!?” “ผมก็ตกใจหมดนึกว่าจะท้อง กินข้าวก่อนเดี๋ยวซื้อให้” ทิมนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเธอทุกครั้งที่แวะมาที่สนามแข่งเพราะปรกติจะอยู่ที่นี่ วันนี้เป็นข้าวผัดธรรมดากับต้มยำทะเล ดีนะที่แถวสนามยังมีร้านค้าไม่อย่างนั้นเธออดตายแน่ “อื้มเจ้ เฮียจะมาวันไหนเหรอ?” “น่าจะอีกสามวัน มีอะไรรึเปล่า?” “ผมว่าจะลาไปเที่ยว” “ก็ไปสิ ฉันอนุญาต” ทิมเป็นเหมือนมือขวาของลีโอพอจะไปไหนต้องบอกก่อน เผื่อมีงานด่วนได้เรียกตัวได้ง่าย “ปล่อยเจ้ให้อยู่คนเดียวผมก็ตายดิ!” “ลีโอก็โอเวอร์ไปอย่างนั้นแหละ” “เฮียจริงจังนะเจ้! ผมยังไม่อยากหน้าช้ำนะ!” เป็นอันรู้กันดีว่าลีโอนั้นจัดว่าอยู่ในสายโหด ชนิดที่ว่าลูกน้องกลัวกันมากๆ ทำผิดทีนี่แทบต้องจองโรงพยาบาลได้เลย โดยเฉพาะลูกน้องที่ดูแลธุรกิจนอกกฎหมายของเกรย์วูฟอย่างทิมเนี่ย นอนหยอดน้ำเกลือมาหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่เคยลาออกสักที ไม่รู้เลยว่าไปหาคนภักดีแบบนี้มาจากไหน! ในขณะที่ลีโอถอนหายใจครั้งที่ล้านด้วยความเบื่อหน่าย เขาโคตรจะไม่ชอบเลยแต่ก็จำเป็นต้องมาดูงานแทนพ่อที่แกล้งป่วยกะทันหันแบบไม่เนียนเลยสักนิด แล้วไอ้บริษัทที่ทำเครื่องเพชรเนี่ยมันน่ารำคาญ คิดถึงเมียฉิบหายแถมต้องไปเป็นห่วงอีกก็เมื่อวานลูกน้องโทรมารายงานว่าเมียเวียนหัวมากจนทำงานไม่ไหว เขาเลยต้องวานให้เพื่อนไปช่วยดูหน่อยเกินเป็นอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยเหลือทันเพราะอริไม่มีใครเลย พ่อแม่พี่น้องก็ไม่มี แถมเพื่อนสนิทคนเดียวก็ท้องอยู่เลยมาดูแลไม่ได้ เมียแม่งป่วยแล้วไม่ชอบบอกอะไรผัวเลย! Leo : พวกมึงไปดูเมียกูด้วย Jallal : เป็นไรว่ะ Kevin : อยู่กับเมียกูตอนนี้ Leo : ดูให้ด้วย เมียกูไม่สบาย Kevin : ก็ปรกติดีนี่ Leo : เออ! ฝากดูแลด้วยไอ้เหี้ย คืนนี้ก็ขึ้นเครื่องกลับแล้ว ก็ยังดีที่ฝากเพื่อนดูแลได้ ถึงจะไม่มั่นใจเท่าไรก็เถอะว่ามันจะดูแลได้มากขนาดไหน ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกเลย! อริก็ไม่ได้ไว้ใจคนง่ายๆด้วยถ้าจะส่งลูกน้องเข้าไปดูแลก็ไม่ไว้ใจอีกแหละ วันนี้ก็ยังต้องไปดูงานเหมือนเดิมแล้วตอนบ่ายจะพัก จากนั้นก็เก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับสักที คอยดูนะถ้าครั้งหน้าพ่อยังแกล้งป่วยแล้วโยนงานมาให้แบบนี้จะฟ้องแม่เลย พ่อน่ะกลัวแม่จะตายทำไมจะไม่รู้เล่า! อรินั่งคุยเรื่องแบรนด์เสื้อผ้าที่ทำกับลีน่าสักพักกำลังไปได้ดี นี่ขนาดไม่มีหน้าร้านยังผลิตแทบไม่ทันเลย ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะว่าเราสองคนต่างมีชื่อเสียงเลยดึงลูกค้ามาง่ายขึ้นด้วย “อริทำไมหน้าซีดจัง” ลีน่าถามเบาๆ “คงเพราะไฟในร้านมั้ง!” ตอนนี้เรานั่งคุยงานในคาเฟ่เล็กๆ ซึ่งไฟในร้านจะออกโทนสว่างมากๆ เธอมาหน้าสดเลยดูซีด “เซ็ตใหม่ฉันอยากได้สีแบบเอิร์ทโทนนะ” “งั้นทำมาสามสีนะ แล้ววันพรุ่งนี้ว่างไหม?” “มีอะไรเหรอ?” “ไปดูโรงงานผลิตกัน” ลีน่ายังไม่เคยไปดูโรงงานผลิต เธอเลยอยากพาไปแต่จะไปตอนนี้ก็เกรงใจเควิน “งั้นพรุ่งนี้สิบโมงเช้าเดี๋ยวฉันจะขับไปหาที่คอนโดนะแล้วไปด้วยกัน” เธอรู้ว่าคอนโดอยู่ที่ไหนเควินเพราะไปลากคนเมากลับบ้านบ่อยๆ “ฉันไปแล้วนะ มีงานต่อ” เธอต้องไปถ่ายคลิบสั้นๆให้พี่อีกคนด้วย แต่ระหว่างที่กำลังจะก้าวขาเดินอย่างมันก็ดับวูบไป “เห้ยอริ!” “เควินนายพาไปโรงพยาบาลเลย ไม่รู้หัวฟาดพื้นรึเปล่า!” เควินอุ้มเมียเพื่อนเดินไปที่รถทันที ไม่คิดว่าที่ไม่สบายจะเป็นหนักขนาดนี้เลยด้วยซ้ำเพราะตอนแรกยังดีๆอยู่เลย ไอ้ลีโอรู้เรื่องนี้มันได้บ่นสามวันสามคืนแน่นอน เดี๋ยวให้อริบอกอริดีกว่า! หลังจากที่ทำงานหลายวันในที่สุดลีโอก็เดินทางมาถึงสักที ไม่รู้ว่าป่านนี้อริจะมารับรึยังเพราะเมื่อวานโทรหาไม่รับสายเลย คงงานยุ่งอีกตามเคยแหละเมียคนนี้ “เฮียมาแล้ว!!” ทิมยิ้มกว้างให้เจ้านายที่หน้าดูเหนื่อยๆ “ทำไมเป็นมึงว่ะ ไหนอริ?” ปรกติต้องเป็นเมียสิที่มารอรับ หรือว่าไปเข้าห้องน้ำอยู่ แต่มันก็ไม่น่าจะใช่นะ “เจ้อยู่โรงพยาบาลครับเฮีย” “แล้วทำไมพึ่งจะบอกกู ไปกัน!” อริเป็นอะไรถึงได้นอนโรงพยาบาลว่ะ แล้วพวกเหี้ยมันไม่คิดจะบอกเขาสักคำเลยรึไง อย่างน้อยส่งข้อความบอกกันก็ได้ไม่ใช่เงียบๆกันแบบนี้ หรือมันกลัวว่าเขาจะทิ้งงานวันสุดท้ายเพราะเป็นห่วงเมีย ซึ่งเขาทำได้นะแต่พ่อแม่คงด่าไม่หยุดแน่ นั่งมาถึงแล้วโรงพยาบาลที่เมียนอนป่วยอยู่ เขามาถึงห้องวีไอพีที่ไอ้เควินมันจัดการให้คงเพราะอริไม่มีใครด้วยแหละนอกจากผม แล้วที่มีก็แค่เพื่อนอีกไม่กี่คนซึ่งไม่ว่างสักคน เขาเดินเข้ามาพวกมันก็เดินออกไปรอข้างนอกแทน ทีงี้รู้งานกันดีจริง! “ที่รักเป็นไงมั้ง?” “น่าเบื่อ! ฉันอยากกลับคอนโดแล้ว” “อย่าซ่าได้ไหมว่ะอริ! เธอป่วยก็ต้องพักดิ” “แล้วพักที่บ้านไม่ได้เหรอ?” “ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะพัก” เขารู้สันดานเมียตัวเองดีว่าเป็นคนยังไง ถ้ากลับคอนโดเธอคงหางานมาทำแน่นอน ถึงจะไม่ใช่งานหนักแต่ก็ใช้สมองมากพอสมควร ดังนั้นอยู่โรงพยาบาลแบบนี้แหละดีแล้วจะได้นอนเยอะๆแล้วกินอะไรตรงเวลา เธอก็ไม่คิดว่าตัวเองจะวูบเป็นลมไปได้นี่เพราะก่อนหน้านั้นยังไม่เป็นอะไรเลย ดีนะที่เควินอยู่เลยพามาโรงพยาบาล แทนที่จะหายาดมหรืออะไรให้ก็พอ หมอเลยสั่งให้นอนพักที่โรงพยาบาลหยอดน้ำเกลือแบบนี้สองสามวันจนกว่าจะดีขึ้น “ลีโองานฉันยังค้างตั้งเยอะนะ” “เธอจะทำอะไรนักหนา!?” “นายไม่เข้าใจ” นั่นมันอนาคตเธอไง เธอถึงได้ตั้งใจทำงานเต็มที่แล้วก็ทุ่มเทขนาดนี้ เธอไม่ใช่คนรวยอะไรมากมายที่จะปล่อยเวลาทิ้งได้ซะหน่อย แถมงานในวงการเดี๋ยวมาแล้วเดี๋ยวก็หาย ดังนั้นก็มีงานสำรองอื่นและมีเงินเก็บด้วย “เธอร้อนเงินเหรออริ?” “ไม่ใช่อย่างนั้น!!” พูดกับคนที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่างยังไงก็ไม่มีทางเข้าใจหรอก เธอเหนื่อยที่จะต้องอธิบายแล้ว “แล้วเพื่ออะไรอริ? เธอทำงานจนหัวหมุนแทบไม่มีเวลาพักแบบนี้ไปทำไม?” “ก็เพื่อตัวฉันไง! เพื่ออนาคตของฉัน! เรื่องแค่นี้ทำไมไม่เข้าใจสักทีล่ะลีโอ” “แล้วฉันล่ะอริ?” “นายก็มีงานของนายแล้วไง” “อนาคตของฉันมันมีเธอนะอริ ปัจจุบันฉันเลยไม่มองข้าม! เธอจะทำงานฉันก็ไม่ว่าแต่เธอต้องมีเวลาพักด้วย ถ้าเกิดเป็นอะไรหนักกว่านี้แล้วทำยังไง เธอสนใจตัวเองมากกว่าเรื่องงานบ้างสิอริ เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนวัยอันควรหรอก!” “เป็นห่วงฉันเหรอ?” “ไม่เลยอริ! ฉันเอาเธอเนี่ยต่อไปก็ไม่มีใครกล้าเอาฉันแล้ว” “ไอ้ลีโอ…” “ถ้ากลัวอดตายมากขนาดนั้นก็มาจดทะเบียนสมรสกันเลยไหม สมบัติของฉันจะได้เป็นของเธอ รับรองว่าใช่ทั้งชาติก็ไม่หมดหรอก เอาไหมห่ะเพื่อนอยู่นี่เป็นพยานให้ได้พอดี” นี่เป็นการขอแต่งงานทางอ้อมรึเปล่านะ ไม่สิ! ลีโอกำลังโมโหอยู่ต่างหากล่ะ แต่ว่าได้ยินแบบนี้เธอก็เขินนะ! แค่พูดว่าเป็นห่วงมากคงยากมั้งถึงได้ปากแข็งแบบนี้ “งั้นต่อไปฉันจะไม่ทำงานหนักเกินไปก็ได้” “ก็แค่เนี่ย! นอนไปเดี๋ยวเย็นนี้กินชาบูกัน” เขาก็ต้องกาแค่นี้แหละ หรือถ้าอริจะเอาจริงอย่างที่บอกก็ได้เลยไม่เคยมีปัญหาอยู่แล้ว เขาจะเชิญเจ้าหน้าที่มาจัดการแล้วค่อยโทรบอกพ่อแม่ อริจะได้หนีเขาไม่พ้นสักที! ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึงสักที เธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ยาบำรุงจัดหนักมาก! นี่ไม่รวมกับที่ลีโอซื้อมาฝากด้วยนะ กินยันปีหน้าก็ไม่หมดหรอก “ลีโอกอดหน่อยสิ” “แป๊บนะ” ลีโอพึ่งจะอาบน้ำเสร็จแล้วซิกแพ็คที่เรียงตัวกันคือดีงามต่อสายตามากเลย “ต่อไปห้ามป่วยนะ” “ได้เหรอ?” “ได้สิเดี๋ยวฉันจะเป็นหมอแล้วฉีดยาให้เอง” พูดจบก็ดึงผ้าเช็ดตัวโยนทิ้งแล้วดึงเมียมากอดทันทีเลย “อื้อ…ลีโอฉันพึ่งหายเองนะ” “ฉันให้พักคืนหนึ่ง แล้วพรุ่งนี้ค่อยทำแล้วกัน” เขาก็ไม่ใช่คนหื่นมากขนาดนั้น แล้วเมียก็พึ่งออกจากโรงพยาบาลเอง “ลีโองานยุ่งมากเลยเหรอ?” “ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องงานฉันจัดการได้” เขาจะทำทุกอย่างให้เรียบร้อยถึงตอนนี้มันจะโคตรยุ่งเลยก็ตาม “ไหนว่าอยากกอดฉันไง รีบมากอดสิ!” “นายนี่มันขี้อ่อย!” “อ่อยแล้วรักป่ะล่ะ?!” เขาก็แซวไปอย่างนั้นแหละแต่รู้ว่าอริรักเขามากขนาดไหน “รักดิ ถ้าไม่รักจะอยู่ด้วยเหรอ” พูดไปก็เขินไปทั้งที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้ว เธอซบหน้าเข้าอกลีโอเพื่อหลบแววตาเปร่งประกายที่มองกัน ผู้ชายอะไรไม่รู้บทจะปากแข็งก็เกินไป บทจะตรงก็อ่อยตรงๆเลย ถึงเธอเป็นเมียแล้วแต่ก็เขินอายนะ รู้สึกเหมือนตอนจีบกันใหม่ๆเลยอะ! “รู้ใช่ไหมฉันทำทุกอย่างเพื่อเธอ” “อื้อ” “นอนได้แล้วพรุ่งนี้ฉันต้องไปเตรียมงานต่อ” “ฝันดีนะลีโอ” เขาลูบหลังเมียที่นอนซบอย่างเบามือ สลับกับเล่นโทรศัพท์ไปปด้วย ผ่านไม่นานอริก็หลับเรียบร้อย เหลือแค่เขานี่แหละที่ไม่ค่อยง่วงเท่าไร จนต้องขยับตัวออกแล้วลุกไปทำงานข้างนอกแทนเพราะเดี๋ยวแสงไฟส่องสว่างแล้วอริจะตื่นเอา แน่นอนว่าบริษัทเพชรของพ่อกำลังจะขยายสาขาเพิ่มไปในจังหวัดใหญ่ๆ แล้วเขาเลยต้องมานั่งคิดงานว่าจะทำยังดีต่อเพื่อให้ยอดขายพุ่งกระชูดแบบที่พ่อสั่งมา “ลีโอ” “มาได้ไง!?” อยู่ดีๆอริก็โผล่มาเว้ย “นายไม่นอนเหรอนี่มันตีสองแล้วนะ” เธอแค่ตื่นมาเข้าห้องน้ำแต่ไม่เห็นลีโอเลยเดินออกมาดู “ทำงานอยู่ เธอนอนก่อนเถอะเดี๋ยวจะป่วยอีก” เขาเป็นห่วงเมียมากกว่านะ เราต่างคนต่างทำงานหนักทั้งคู่เลย แต่อริเป็นคนจัดสรรเวลาไม่เป็นผลมันเลยออกมาแบบนี้ไง “ฉันนอนไม่หลับ” “อีกสิบนาทีฉันตามไปแล้วนอนพร้อมกัน” “โอเครีบตามมาล่ะ” เขาบันทึกงานทุกอย่างไว้ก่อนเลย แล้วแวะไปดื่มน้ำนิดหน่อยแก้คอแห้ง ก่อนจะเดินไปหาอริที่นอนตัวขดอยู่บนเตียง แต่ยังไม่หลับเพราะเล่นโทรศัพท์ไปมารอเขาอยู่ “คุยกับใคร?” “กับเพื่อนน่ะ โรสไปเที่ยวแคนนาดาไม่ชวนกันเลย” “ถ้าอยากไปก็บอกนะ” “ตอนนี้ฉันอยากนอนมากกว่า ลีโอกอดฉันด้วยสิ” “ฉันกอดแบบนี้รู้สึกยังไง?” “ก็อบอุ่นดี รู้สึกปลอดภัยมากด้วยเวลาที่นายกอดแบบนี้W เธอพูดจริงๆนะ ชีวิตตอนนี้ก็มีแค่ลีโอคนเดียว “ถ้าฉันยังกอดเธออยู่ใครจะกล้าทำอะไร” “นายไม่มีได้ฉันแค่คนเดียวนี้สิ!?” “โธ่อริ! ทุกวันนี้ฉันอยู่กับเธอแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วนะ จะมีเวลาที่ไหนไปเอาใคร สมองมีก็หักคิดบ้างสิ!” “ก็ของมันเคยๆนี่จะให้ฉันไว้ใจได้ไง?” “เราจะทะเลาะเรื่องเดิมเหรอ มีความสุขมากใช่ไหม?” “ไม่มีหรอก ฉันแค่ลืมไม่ลง!” “งั้นก็จำไว้ว่าเมื่อก่อนฉันเป็นคนยังไง แล้วทุกวันนี้ฉันทำเพื่อใคร!” ลีโอพูดจบก็นอนหงายไปเลย ไม่นอนกอดเธอแบบเมื่อกี้ เธอเลยต้องไปนอนกอดลีโอแทนและไม่มีกอดกลับด้วย เขาคงเหนื่อยที่เธอจำได้แต่เรื่องเดิมๆแต่ว่ามันลืมไม่ได้นี่ แล้วเธอรู้ว่าปัจจุบันนี้เราอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา ลีโอไม่ได้มีท่าทีว่าจะออกนอกลู่นอกทาง ส่วนเรื่องปาร์ตี้สังสรรก็ไปแค่กับเพื่อนสนิทและไปน้อยกว่าเมื่อก่อนมาก “ฉันขอโทษนะที่ขุดเรื่องที่ผ่านมา” “…” “ถึงยังไงนายก็คือเซฟโซที่ดีที่สุดของฉันนะ เลิกงอนได้แล้ว” เธอนอนกอดแล้วก็ง้อลีโอไปด้วย เธอมั่นใจว่าลีโอยังไม่หลับหรอกแค่นอนนิ่งเฉยๆ “ฉันง่วงนอนได้แล้ว” “นอนก็ได้” เขาดึงอริเข้ามากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นแล้วจูบหน้าผากแผ่วเบาไปหลายครั้ง เมียก็หัวเราะเบาๆแต่เขาก็ได้ยินอยู่ดี งงใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมใจอ่อนง่ายขนาดนี้ เรื่องที่เธอพูดมันคือเรื่องเดิมที่สามารถหยิบยกมาทะเลาะกันได้ตลอดเวลา แล้วอริน่ะเป็นคนเริ่มตลอดจนบางครั้งก็ไม่ไหวจะพูดอะไรแล้วเหมือนกัน เขาผิดมากเขารู้ตัวดีแต่บางทีก็เหนื่อยเลยหงุดหงิดไปบ้าง แล้วนี่อริแค่มาง้อนิดเดียวเองจะเล่นตัวหน่อยก็ไม่ได้ใจอ่อนตลอด แต่ว่าการได้เป็นเซฟโซนให้แบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ ดีใจมากที่อริรักและไว้ใจเขา รู้ไหมว่าผัวดีๆแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more