17
ปัจจุบัน กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส
สายตาของอันนาที่มองเจ้านายสาวกำลังทำมือเช้า เต็มไปด้วยความสงสารและเห็นใจ นับตั้งแต่สิรินยามาอยู่บ้านหลังนี้ มีมื้อเช้าวันใดบ้างที่เดลฟีนทานอาหารที่สิรินยาจัดเตรียมให้
ไม่มีเลย...ไม่มีสักวัน
เดลฟีนเมินเฉยต่ออาหารมื้อเช้าหน้าตาน่ากินเมื่อรู้ว่าเป็นฝีมือของใคร บางครั้งเททิ้งต่อหน้า หรือบางทีก็คว่ำจานลงกับโต๊ะ ลุกเดินจากไปอย่างไม่สนใจใยดีคนตั้งใจทำให้ทาน และทุกครั้งที่เดลฟีนทำเช่นนี้ อันนากับสาวใช้คนอื่นก็จะเห็นน้ำตาสิรินยาเสมอ ทว่าคนถูกทำร้ายจิตใจกลับไม่ยอมแพ้ หล่อนลุกขึ้นมาทำมื้อเช้าให้สามีทานทุกวันอย่างไม่รู้จักย่อท้อ
“เป็นไงน่ากินไหมอันนา” สิรินยาหันมาถามสาวใช้ที่ยืนให้กำลังใจ
“ค่ะ น่ากินค่ะ” อันนาตอบเสียงเบา ยิ้มอ่อนให้ “ฉันเอาไปตั้งโต๊ะเลยนะคะ คุณเดลฟีนคงลงมาแล้ว”
“เอาไปสองที่แล้วกัน เมื่อคืนนี้...”
สิรินยาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เมื่อนึกถึ
