“อยากมาเอง ก็คงหาทางกลับเองได้”
“ได้ไงวะ! น้องอ้อนเป็นเมียพี่นะโว้ย!”
จิตแพทย์ผู้มากความสามารถโวยลั่น มองหน้าจอมเย็นชาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วก็แทบต่อยอีกฝ่ายให้ปากแตกกับวาจาไม่น่าฟังที่ได้ยินในวินาทีต่อมา
“เดี๋ยวก็หย่าแล้ว”
“แต่ตอนนี้ยังไม่หย่า ฉะนั้นพี่ต้องเอาเธอกลับบ้านด้วย เข้าใจไหม” เฟรเซอร์เอ่ยอย่างฉะฉานและทำท่าจริงจังขึงขัง โดยไม่สนว่าจอมวายร้ายจะมองเขาตาขุ่นคลั่ก
“อย่ามาสั่ง! ถ้ามึงห่วงแม่นั่นมากนัก จะชวนเธอไปนอนกับมึงก็ได้…กูไม่ว่า”
เซซาเรผลักอกของอีกฝ่ายด้วยความกรุ่นโกรธเต็มอัตรา ก่อนจะชี้หน้า แล้วทำท่าจะเดินจากไป ท่าทางยโสโอหังจนเฟรเซอร์นึกเข่นเขี้ยวในใจด้วยความหมั่นไส้เหลือคณา
เอาสิวะ! ถ้าไอ้พี่เวรนั่นมันไม่เป็นคนรักเมียห่วงเมีย ไม่เป็นสุภาพบุรุษ คิดจะทิ้งเมียอย่างหน้าตาเฉย แล้วเขาทำไมต้องทำตัวเป็นคนดีด้วยวะ เอาให้มันรู้ไปเลยว่าใครจะเลวระยำกว่ากัน
“ไม่เว้ย
