ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก…
เสียงเคาะประตูติดๆ กันสามครั้ง ทำให้คนนอนเอามือก่ายหน้าผากหลุดออกจากภวังค์อันหมกมุ่นที่ตีกันให้วุ่นอยู่ในหัว ร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้น แล้วร้องถามเสียงกระด้าง
“ใคร!”
“อ้อนเองค่ะ” คำตอบที่ได้สดับตรับฟังทำให้คนอารมณ์ร้ายแทบจะยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองแรงๆ ด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน ขนาดเวลานอนแม่ตัวดียังไม่วายจะมาป่วนอีก
“มีอะไร” เสียงถามเหมือนรำคาญทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูเม้มปากแน่น แล้วอ้อนเสียงอ่อยๆ
“เอ่อ…เปิดประตูให้อ้อนหน่อยค่ะ”
“อย่ามากวน! คนจะนอน!” คนที่ปากร้องตะโกนไล่ตะเพิดเมียว่าจะนอนไม่ได้จะนอนอย่างที่บอก แต่กลับก้าวขาลงจากเตียงไปหาเสื้อคลุมมาสวม แล้วเดินมาหยุดลงตรงประตู
“คุณเซตขา เปิดประตูให้อ้อนหน่อยค่ะ” คนหิวข้าวจนแสบท้องไปหมดยังคงออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวาน นึกเคืองให้ลูกน้อยที่อยากกินไข่เจียวฝีมือพ่อจนแทบน้ำตาร่วง
“ก็บอกแล้วไงว่าไปให้พ้น! คนจะนอน!”
จอมว
