(หึ ๆๆ ถ้ามึงอยากรู้กูจะตอบให้ก็ได้ไอ้เพลิง ในฐานะที่กูเป็นเพื่อนรักแค่คนเดียวของมึงมานานเป็นสิบปี แล้วกูก็ยังเป็นคนที่รู้จักมึงพอ ๆ กับที่มึงรู้จักตัวเอง)
“อืม มึงคิดว่ายังไงล่ะ”
(...มึงแค่หิว)
“...เหรอวะ”
(อืม ทำไมทำเสียงลังเลแบบนั้นวะ หึ ๆๆ นี่อย่าบอกนะว่าไอ้คุณเพลิงคิดว่าตัวเองชอบเด็กที่แม่เอามาเลี้ยงเข้าให้จริง ๆ)
“เปล่า แค่ไม่คิดว่ามึงก็คิดเหมือนกูเลย โอเคขอบใจมากกูไม่กวนมึงแล้ว”
(เออ หายเร็ว ๆ)
ติ๊ด!
“...”
ผมนั่งนิ่งก่อนจะสรุปได้ว่าผมคงแค่หิวอย่างที่ไอ้เมฆบอกจริง ๆ นั่นล่ะ ปกติผมไม่เคยหยุดกิน ผมกินจนอิ่ม อิ่มแล้วก็คืออิ่มไม่กินซ้ำ แต่เมื่อไม่นานมานี้ดันเจอของอร่อยแต่ได้แค่ชิมเลยรู้สึกหิวจนเกิดความรู้สึกกระวนกระวายอยากกินต่อให้อิ่มเลยสับสนไปก็แค่นั่น
หึ ๆๆ มึงจะไปชอบยัยบ้านนอกนั่นได้ยัไง ถ้าจะชอบมึงชอบไปนานแล้วไอ้เพลิง หยุดความคิดที่คิดว่าตัวเองชอบเด็กนั่นลงซะ ความคิดของมึง
