I guess this is it. This thing was never my thing. I never thought cooking was this hard. Gusto ko nalang magkulong sa kwarto ko at maghintay na maluto ang ulam. Isa na yata ito sa pinaka-nakakainis na nagawa ko sa buhay ko. I can't help but to cry.
Bwisit naman. Gosh! This is so annoying. Why do I cry so much with this fvcking onion?
"Ngayon ka lang ba naghiwa ng sibuyas?" Tawang-tawa na tanong ni lola. Kanina ko pa napapansin ang patingin-tingin niya sa akin.
"Yes po," sagot ko habang pinupunasan ang luha gamit ang manggas ng aking damit.
"Ako na ang maghihiwa diyan," aniya nang mapansin na naiinis na ako. Shame struck me.
"Hindi na po." Ngumiti ako sa matanda. "Gusto ko pong matuto."
She glanced at me admiringly. Tumango-tango siya na tila aprubado ang sinabi ko. "Napakabait mon
