Demir
“Alya!”
Yanımdan kalkıp iki adım atmamıştı ki bir anda yere düştü. Hemen oturduğum yerden kalkıp yanına koştum. Telaşlanmıştım. Evet, az önce yaşananlardan dolayı mı yoksa başka bir şey mi oluyordu? Yüzüne gelen saçları çektim, bembeyazdı. Abim de benim gibi yere çöktü.
Abime endişeyle bakarken ondan tek bir teselli cümlesi bekledim ama hiçbir şey söylemedi. “Sakin ol Demir!” dese de olamıyordum. Beklediğim teselli cümlesi bu değildi. Bir şey olmayacak demesini beklemiştim ama söylememişti.
Alya’nın hafifçe yüzüne vurdum. Bir şey olur diye o kadar yavaş vuruyordum. Yanağını okşarken buz gibi olmuştu. “Alya kendine gel,” desem de duymadı. Ölü gibi kollarımda yatıyordu. “Alya, aç gözlerini!” deyip dururken abim ayağa kalkıp dışarıya çıktı.
“Hemen arabayı hazırlayın!” diye bağ
