Betül
Hayatın zorluklarına daha kundaktayken başlamıştım. Ailem beni yetimhaneye bırakıp gittikten sonra hiçbir şey kolay olmadı. Küçükken insan hiçbir şey anlamıyordu ama büyüdükçe kalbindeki soğukluğun asla geçmeyeceğini anlıyordun. Yirmi dokuz yaşına girmiştim ve soğukluk asla gitmemişti.
En derine kadar yaşıyordum. Hayatımdaki o boşluğu ve kalbimdeki soğukluğu ilk kez okulda yaşamıştım. Herkes ailesiyle gelirken ben burukça onları izlerdim. Bazılarının kardeşi bile vardı. Benim hiç kardeşim olmamıştı. Ben ilkokula giderken hep bir kardeşim olmasını istemiştim. Tam da o sıralarda İstanbul’un başka bir ilçesindeki yetimhanede bulunan bütün çocukları buraya sevk ettiler.
Hepsi büyükken bir tanesi çok küçüktü. O kadar güzel bir bebekti ki onu görür görmez yanına gittim. O sıralarda b
