Demir
İçimde yaşadığım büyük acıyla evden çıkıp arabama bindim. Alya’nın bana tokat atıp sonra haykırdıkları sürekli beynimin içinde yankılanıyordu. Direksiyona sertçe vurdum. Kıskançlıktan gözüm dönmüştü. Ona ağzıma geleni söylemiştim. Şu an çok pişmandım. Onun yere çöküp ağlaması gözümün önünden gitmiyordu.
“Ne yaptın sen Demir? Nasıl onları söylersin? Şimdi köpek gibi pişman olursun!”
Kendime kızmaya devam ettim. Gözlerimde büyük bir öfke vardı. Bu öfke sadece kendimeydi. Başka kimseye değildi. Onun başkasına aşık olma ihtimali beni deliye döndürmüştü. Evet, birine aşıktı ama bunu söylemiyordu. İçten içe benim olmasını isterken bulmuştum kendimi.
“Seni neden sevsin lan neden? Senin gibi salağı neden sevsin?” diye kendime bağırdım.
Başkasına aşık olmasına dayanamıyordum. Yenide
