Alya
Yangın…
Yüreğim alaz alaz yanıyordu. Bu yürek yangını geçer miydi yoksa devam eder miydi? Geçerse ne kadar sürerdi? Cevap belliydi. Ölünce…
Ne acı… Tek kelime bile şu an hayatımın gerçeklerini tokat gibi yüzüme çarptı. Ölüm… Bu bile artık bana kötü gelmiyordu. Ölmeyi artık kendim istiyordum. Her şeyden kurtulmam için gerekliydi. Arkamdan ağlayacak tek kişi Betül ablaydı. O da zamanla alışırdı. Ben nasıl anne ve babasızlığa alıştıysam o da alışır, hayatına devam ederdi.
Benim mutluluğum için bunun olmasını o da isterdi. Şu muameleyi yaşayacağıma ölsem daha iyiydi. Ben ikinci kadın olmuştum. Nişanlı bir adamla beraber olmuş, yetmemiş gibi ondan hamile kalmıştım. Önce çenem titredi sonra da bütün arş titredi. Tek bir gerçeği haykırıyordu: Sen ne yaptın? Bu olmamalıydı.
Aşağıdak
