มีผัวแบบนี้ขอหย่าเลยแล้วกัน

ตอนที่6 ต้องหย่า

ธันวาเดินไปกระชากอัยญดาออกมา อานนท์ดึงแขนเธอไว้ข้างหนึ่ง กลายเป็นว่าตอนนี้แขนข้างหนึ่งของเธออยู่กับอานนท์อีกข้างหนึ่งอยู่กับธันวา

" ปล่อย "

อัยญดาขึ้นเสียงใส่ธันวา แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ ธันวามองเข้าไปข้างในแววตาคู่นั้นมันมีแต่ความว่างเปล่า เธอหมดรักเขาแล้วเหรอ

" คุณควรไปใส่ใจเมียของคุณนู่น เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปอีกหรอก ยิ่งบอบบางอยู่ "

" อรไม่ใช่เมียฉัน เมียฉันคือเธออัยญดา "

" เดี๋ยวมันก็กลายเป็นอดีตแล้ว ฉันว่าคุณไปรอฉันที่เขตเลยก็ได้นะ อ้อเธอเองก็กลับไปเตรียมเอกสารซะสิเดี๋ยวพอฉันกับเขาหย่ากันเสร็จ เธอก็จะได้จดทะเบียนสมรสต่อเลยไง "

" พูดบ้าอะไรของคุณอัยญดา "

ธันวาบีบข้อมืออัยญดาอย่างแรงจนเธอเบ้หน้า อานนท์ปล่อยมืออีกข้างของอัยญดา เข้ามาผลักธันวาออก ธันวาถึงกับเซ

" มึงอย่ามาเสือกไอ้หน้าอ่อน นี่มันเรื่องผัวเมีย "

" แต่พี่อัยบอกว่าเดี๋ยวก็เป็นอดีตแล้ว คุณพาคนของคุณไปรอที่เขตอย่างที่พี่อัยบอกดีกว่า "

" มึง "

ธันวากระโจนเข้าใส่อานนท์ แต่อรดีดึงแขนเขาไว้ อัยญดาดึงอานนท์มาหลบข้างหลังเธอ อานนท์ยักคิ้วแสยะยิ้มท้าทาย ธันวากัดฟันกรอดด้วยความโมโห

" เลิกทำตัวเป็นหมาบ้าได้แล้ว นี่ก็เที่ยงแล้วพาเมียคุณไปกินข้าวไป ลูกในท้องหิวแล้วมั้ง "

ธันวาหันควับมามองอรดี ท้องอะไรลูกอะไร อรดีท้องอย่างงั้นเหรอ เมื่อกี้ตอนรับยาเขารู้แต่ว่ามียาบำรุงก็คิดว่าเธอร่างกายอ่อนแอหมอเลยให้ยาบำรุงมา เขาไม่คิดว่าจะเป็นยาบำรุงครรถ์ ที่อัยญดาบอกว่าพอหย่าแล้วให้เขาจดทะเบียนกับอรดีต่อเลย เธอคงเข้าใจว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขา เขากำลังจะอธิบายแต่อัยญดาถูกไอ้หน้าอ่อนหัวเกรียนจูงมือเดินไปนู่นแล้ว

ในห้องพักผู้ป่วยรวม อานนท์พาอัยญดามาหยุดอยู่ที่หน้าเตียงหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง เธอมองด้วยแววตาสงสัยสลับกับมองหน้าอานนท์

" แม่ครับนี่พี่อัยครับ แฟนผม "

อัยญดาหันควับไปมองอานนท์ แฟนเฟินอะไรกัน อานนท์ส่งสายตาให้เล่นไปตามน้ำก่อน อัยญดาจึงหันมายกมือไหว้แม่ของเขา

" คบกันนานแล้วเหรอลูก แม่ไม่เคยเห็นนนท์พาผู้หญิงคนไหนมาหาแม่ แสดงว่าคนนี้ตัวจริงใช่ไหม "

อัยญดาถึงกับอึกอักพูดอะไรไม่ออก

" เอ่อ เดี๋ยวนายคุยกับแม่นายไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปคุยกับเจ้าหน้าที่เรื่องขอย้ายไปห้องพิเศษ "

" ไม่ต้องหรอกลูกแม่อยู่ที่นี่ได้ ไม่ต้องย้ายไปห้องพิเศษให้เสียตังค์เพิ่มหรอก "

ปัทมาปฏิเสธไม่อยากรบกวนคนรักของลูกก่อนหน้านี้อานนท์บอกกับเธอว่าอัยญดาจะจ่ายค่าผ่าตัดให้ แค่นี้เธอก็เกรงใจมากแล้ว

" ย้ายเถอะค่ะ อยู่พิเศษจะได้สบายกว่านี้ ฉันจ้างพยาบาลพิเศษไว้ดูแลด้วย เวลานนท์ไม่อยู่จะได้สบายใจ "

หลังจากจัดการย้ายปัทมามาที่ห้องพิเศษ เธอก็เคลียร์เรื่องการผ่าตัด ให้เร็วที่สุด ปัทมาเป็นมะเร็งลำไส้ต้องรีบผ่าตัด ที่จริงต้องผ่าตัดนานแล้ว แต่เพราะไม่มีเงินจึงเลื่อนออกไปก่อน จนปัทมาอาการกำเริบต้องส่งร.พด่วน อานนท์ทำงานหนักทุกอย่างทั้งเรียนทั้งทำงานหนักแทบไม่ได้พักผ่อน หลังๆมาเขาหยุดเรียนบ่อย เพื่อไปรับจ็อบพิเศษหาเงินมาเป็นค่าผ่าตัดให้แม่ จนเมื่อคืนเขาตัดสินใจขายน้ำที่บาร์โฮสต์ และเธอก็ทั้งรีดทั้งดูดน้ำเขาไปจนแทบหมดตัว

เด็กกตัญญูแบบนี้ หล่อๆแบบนี้ เธออดสงสารไม่ได้จริงๆ จึงให้เขามาเป็นเด็กเธอแค่คนเดียว แถมยังให้เงินเดือนและทุนการศึกษาอีก

เวลาบ่ายสองโมงอัยญดานั่งรอธันวาอยู่ที่เขต กดโทรหาเขาจนมือจะหงิกเขาก็ไม่รับสาย เธอส่งข้อความไปเขาก็ไม่อ่านไม่ตอบ เธอชักจะโมโหแล้ว จึงโทรไปถามที่บ้านว่าเขากลับมาที่บ้านหรือเปล่า แต่คำตอบที่ได้ก็คือไม่ โทรไปที่ทำงานก็ไม่อยู่ คงมีที่เดียวสินะ

ก็อก ก็อก ก็อก

อรดีเปิดประตูออกมาก็ตกใจ เมื่อเห็นอัยญดาอยู่ตรงหน้า

" ใครมาหน่ะอร "

ธันวาเดินออกมาจากมุมห้อง ท่อนบนเปลือย ท่อนล่างใส่กางเกงอยู่แต่มีคราบน้ำเปียกเป็นวงกว้าง อัยญดามองสบตาธันวานัยตามีแต่ความขยะแขยง ธันวาตกใจไม่คิดว่าอัยญดาจะมาถึงที่นี่เธอมาได้ยังไง มองไปข้างหลังก็เห็นตุลาอยู่ด้วย เขารีบอธิบาย

" มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ อัยคือว่า "

" ฉันเอาเอกสารมาให้คุณเซ็น ในเมื่อฉันนัดคุณไปที่เขตแล้วคุณไม่ยอมไป ฉันเลยต้องมาถึงที่นี่ ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณในสภาพแบบนี้ ok ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมโทรหาคุณตั้งหลายสายไม่ยอมรับ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบกลับ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง งั้นคุณก็รีบเซ็นซะคุณจะได้เป็นอิสระอย่างที่ต้องการมานาน "

อัยญดาพูดจบก็หันหลังเดินจากไป ปล่อยให้ที่เหลือเป็นหน้าที่ของตุลา

ธันวากำลังจะอธิบาย ว่าที่เขาอยู่สภาพนี้เพราะเมื่อกี้อรดีอาเจียนใส่เขาจนเลอะเสื้อไปหมด เขาจึงต้องถอดเสื้อออก ส่วนกางเกงเลอะนิดหน่อย เขาเลยใช้น้ำเช็ดออกเลยเลอะเป็นวงๆแบบนี้ แต่เธอไม่ฟังเขาเลย

"อัย เดี๋ยวก่อนอัย"

ธันวาจะวิ่งตามแต่ถ้าออกไปสภาพนี้คงไม่ดีแน่ จึงได้แต่รอเสื้อของเขาที่กำลังซักแห้งอยู่ในเครื่องซักผ้า

" เซ็นดีๆุถ้าไม่อยากถูกฟ้องหย่า แล้วก็ไม่ได้โดนคนเดียวนะ "

ตุลาปรายตามองอรดี

" เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอร "

" เกี่ยวไม่เกี่ยว ก็รู้ดีแก่ใจ มีทั้งหลักฐานทั้งพยาน แล้วยังจะในท้องนั่นอีก "

" เด็กในท้องไม่ใช่ของธัน "

อรดีพูดเสียงสั่นเครือเธอไม่อยากให้เขาต้องหย่าเพราะเธอเป็นสาเหตุ

" กูมีหน้าที่ให้มึงเซ็น รีบเซ็นอย่าทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปกว่านี้ "

" ไม่ มึงกลับไปเลย กูไม่หย่า เดี๋ยวกูจะไปคุยกับอัยเอง เธอเข้าใจกูผิด ตอนนี้ยังโกรธกูอยู่ พอเธอหายโกรธแล้ว ทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม "

" มึงแน่ใจเหรอว่าจะเหมือนเดิม เหมือนเดิมแบบไหนของมึง แบบที่อัยวิ่งตามมึง คอยหึงคอยหวง อาละวาดผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้มึง แล้วมึงก็ไม่สนใจเธอแบบนั้นหน่ะเหรอ "

" ไม่ใช่ ต่อไปกูจะใส่ใจเธอให้มากกว่านี้ จะไม่ปล่อยให้เธอเข้าใจผิดนานแบบนี้ มึงก็รู้ว่าอัยรักกูมาก เธอตัดกูไม่ขาดหรอก "

แม้จะพูดแบบนั้นแต่ใจของเขามันกลับไม่ค่อยมั่นใจ สายตาว่างเปล่าเย็นชาที่เธอมองมามันทำให้เขาสัมผัสได้ ว่าเธอไม่เหมือนเดิม

" ให้ฉันไปอธิบายกับเธอดีไหม เธอจะได้ไม่เข้าใจผิดไปมากกว่านี้ "

" ไม่ต้องหรอก คุณอย่าคิดมาก กินยาแล้วนอนพักผ่อน ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้นเรื่องอัยผมจัดการเอง คุณไม่ต้องโทษตัวเอง ห้ามคิดมาก มันไม่ดีกับลูกในท้องรู้มั๊ย "

อรดีพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแล้วหันหลังกลับเข้าห้องนอนไป ธันวาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเดินไปที่ระเบียงหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ คิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาของเขากับอัยญดา ว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ ทำไมตอนนี้เขาไม่อยากเสียเธอไปเขาหึงหวงเธอ ยิ่งนึกถึงตอนที่เธอกอดแขนไอ้หน้าอ่อนนั่น เขาก็คันยุบยิบในใจ

เขาไม่หย่ากับเธอเด็ดขาด แต่งงานอยู่กินกันมา2ปี เขาก็ผูกพันธ์กับเธอไม่น้อย หรือเธอเห็นอรดีท้องเลยอิจฉา อยากจะมีลูกบ้าง เลยเอาเรื่องหย่ามาขู่เขา เมื่อคืนก็พยายามจะมีอะไรกับเขาอีก ต้องใช่แน่ๆ ถ้าอย่างงั้นคืนนี้เขาจะจัดหนักให้เธอทั้งคืนเลยแล้วกัน คิดแบบนั้นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ เดินไปที่เครื่องซักผ้าหยิบเอาเสื้อที่ปั่นแห้งแล้วมาสวมแล้วเดินออกไปจากห้อง