s*x'EX 9

1296 Words

s*x'EX 9 ร่างกายของฉันหนักอึ้งด้วยความเจ็บปวด กลิ่นยาลอยเข้ามาแตะจมูกฉันจนรู้สึกตัว แต่ไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ทั้งนั้น มันเจ็บปวดเหลือเกิน... " ลูกแพร์... " เสียงทุ้มต่ำของใครสักคนเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยอะไรบางอย่าง มันดูเป็นน้ำเสียงที่สั่นคลอเหลือเกิน... " เธอ... ฟื้นขึ้นมาสักทีสิ! " เสียงทุ้มต่ำนั้นดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงสะอื้นอื้ออึงจากคนคนนั้น " เธอ... จะนอนแบบนี้ไม่ได้นะ! " ฉันได้ยินคำพูดพวกนั้นชัดเจน... แต่รู้สึกว่าหัวสมอ ร่างกาย งและดวงตาของฉันมันหนักอึ้งจนเกินกว่ากำลังที่จะสามารถขยับขเยื้อนได้ " แพร์... เธอจะนอนไปถึงเมื่อไหร่กันว่ะ... " เสียงทุ้มต่ำของคนคนนั้นยังเอ่ยขึ้นซ้ำไปซ้ำมา จนฉันเริ่มจะรู้สึกได้ว่าใครคนนั้นที่เป็นคนพูดคือเพื่อนในกลุ่มของฉันเอง 'เติ้ล' " ถ้าเธอไม่มาเจอเรื่องแบบนี้ พวกเราคงจะได้ไปเที่ยวด้วยกันแล้ว " เติ้ลบอกออกมาพร้อมก้บถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฉันรู้สึกได้ว่ามือหนาจองเขากำลังจับมือของฉันเอาไว้ ฉันรู้สึกถึงการกระทำของเขาทุกอย่าง แต่ฉันไม่สามารถจะลืมตาขึ้นมาดูใบหน้าของเขาได้... " แพร์ ตื่นขึ้นมาสักทีดิ " เติ้ลยังคงเรียกฉันให้ฉันตื่นอีกครั้ง แต่เหมือนร่างกายของฉันมันจะไม่สู้ดีนัก มันไม่ตอบสนองอะไรกับเขาเลย... แอ๊ดดดดดด ฉันได้ยินเสียงประตูดังขึ้น คล้ายกับเสียงเปิดประตู แต่ฉันไม่รู้ได้ว่าใครเป็นคนเปิด... หูสองข้างของฉันยังใช้การได้ดี แต่ดวงตาของฉันมันหนักอึ้งจนไม่สามารถจะลืมมันได้อย่างง่ายๆ " แพร์ยังไม่ฟื้นอีกเหรอ ? " เสียงทุ้มต่ำของใครสักคนดังขึ้น ฉันพอจะรู้ได้ว่าเขาคนนั้นคือใคร " ยังอ่ะ... นี่ก็จะครึ่งวันแล้ว ยัยนั่นยังไม่ฟื้นเลย " เสียงทุ้มต่ำของเติ้ลเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง นี่สินะความรู้สึกห่วงใยของเพื่อน... " แพร์เป็นไรมากป่าวว่ะ ? " เอฟถามขึ้นอย่างเป็นห่วงอีกเสียง คนที่เปิดประตูเข้ามาเมื่อสักครู่นี้ก็คือเอฟนั่นเองแหละ... " ก็ตามที่เห็นนั่นแหละ.... " " อืม.... แพร์ ฉันรู้นะว่าเธอได้ยินที่พวกฉันคุยกันอยู่ " จู่ๆเอฟก็เอ่ยขึ้นมา พลางเดินมาจับมือของฉันที่ฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ฉันก็แค่ได้ยิน แต่ก็ขยับตัวไม่ได้อ่ะ มันทรมานนะโว้ยอีเอฟ! ฉันพยายามกลั้นใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยายามขัดขืนร่างกายของตัวเองที่มันหนักอึ้ง พรึ่บ! ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่ฉันเห็นก็คือหน้าของเติ้ลที่กำลังทำหน้าตกใจแตกตื่นใหญ่ กับใบหน้าหล่อเหลาของเอฟที่ลอบยิ้มที่มุมปาก " พะ...แพร์ฟื้นแล้ว!!! " เติ้ลทำท่าดีใจยกใหญ่ ก่อนจะเข้ามากอดฉันอย่างโล่งใจทันที " เธอได้ยินที่พวกเราคุยกันใช่ป่ะ ? " เอฟถามออกมาอย่างยิ้มๆ หมอนี่จะเก่งการเดาสถานการณ์ไปถึงไหนเนี่ย! เดาทีไรถูกทุกที!!! " ก็ได้ยินนั่นแหละ แต่ฉันขยับตัวไม่ได้อ่ะ " ฉันบอกออกมาตามตรง ก่อนจะมองดูร่างกายของฉัน ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในชุดโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ขาของฉันมันเต๋มไปด้วยผ้าพันแผล และข้อมือของฉันก็มีผ้าพันแผลพันรอบๆข้อมือเอาไว้ " ก็ดีแล้วที่เธอยังฟื้นขึ้นมา " เอฟบอกยิ้มๆพลางลูบหัวของฉันอย่างเอ็นดู " อ่ะนี่ กระเช้าเยี่ยมไข้ เดี๋ยวฉันไปละ วันนี้ต้องไปทำธุระกับที่บ้าน " เอฟบอกออกมา " แล้วนายไม่ไปญี่ปุ่นเหรอ ? " ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย ก็วันนี้เป็นวันที่พวกเราต้องเดินทางไปญี่ปุ่นกับแพทใช่ไหมละ... " อ่อ ฉันไม่ไปละอ่ะ ปล่อยให้สองคนนั้นได้ไปเที่ยวกันสองคนก็ดี " เอฟบอกออกมาก่อนจะเดินออกไปจากห้อง " แล้วนายไม่ไปเหรอ ? " ฉันถามเติ้ลที่นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียงของฉัน " ไม่ไปอ่ะ ฉันเป็นห่วงเธอ " เติ้ลบอกออกมาก่อนจะจับมือของฉันเอาไว้อีกครั้ง " ฉันหลับไปนานแค่ไหนอ่ะ ? " ฉันถามออกไปอย่างสงสัย ฉันนึกถึงเรื่องในอดีตนานมากจนไม่ได้สติเลย... " ก็วันครึ่งอ่ะ " เติ้ลบอกออกมา พลางบีบมือของฉันไว้แน่น " ฉันโดนรถชนสินะ... " ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่ฉันจะหมดสติลงไปแล้วมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลแบบนี้ " อืม... แต่่ดีว่าเธอไม่เป็นอะไรมาก... เฮ้ย! ฉันลิมเรียกพยาบาลเลย แปปนะ " เติ้ลบอกก่อนจะรีบกดกริ่งเรียกคุณพยาบาล " คุณพยาบาลใช่ไหมครับ คนไข้ฟื้นแล้วนะครับ " เติ้ลบอกผ่านปุ่มนั่นที่เป็นปุ่มเรียกพยาบาล ไม่นานนักคุณหมอและพยายาลก็เข้ามาในห้องสีขาวโพรนกันหลายคน " เป็นไงบ้างครับคุณไข้ " คุณหมอวัยกลางคนเอ่ยออกมาอย่างยิ้มๆ ฉันก็ยิ้มกลับก่อนจะบอกอาการของหมอ " ก็ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แต่ก็ยังเจ็บแผลนิดหน่อย " ฉันบอกออกมา " แล้วรู้สึกว่าลืมเรื่องอะไรบ้างรึเปล่าครับ ? " คุณหมอสอบถามอาการที่เกิดขึ้นกับตัวของฉัน ก่อนจะเปิดกระดาษที่อยู่ในแฟ้มไปมา " คนไข้ปกติดีนะครับ ไม่เป็นอะไร สมองไม่ได้กระทบกระเทือน แต่อาจจะเจ็บตามแผลฟกช้ำที่เกิดขึ้นจากการกระแทกไปมั่ง ยังไงเดี๋ยวรอดูอาการอีกทีนะครับพวกรอยแผลอาจจะใช้เวลาในการหายสักหน่อย " คุณหมอบอกด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับบอกอาการต่างๆที่เกิดขึ้นให้ฉันฟัง ซึ่งฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่เป็นแผลนู่นนี่นั่นตามตัวนิดหน่อย " ค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ " ฉันบอกออกมาอย่างยิ้มๆ พลางยิ้มให้กับคุณพยาบาลที่มาเปลี่ยนสายน้ำเกลือให้กับฉัน ไม่นานนักคุณหมอและพยาบาลก็ออกไปจากห้องของฉัน ฉันฟุบตัวลงบนเตียง พลางหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูว่ามีใครโทรมาหาฉันบ้างไหม ตามที่ฉันคิดไว้เลย แพทโทรมาหาฉันเกือบร้อยสาย ฉันเห็นดังนั้นจึงทักไลน์ไปหามัน Peary : กูไม่เป็นไรนะมึง Peary : ไม่ต้องเป็นห่วง Peary : ตอนนี้กูสบายดีละ ฉันทักมันไป รอมันหลายนาทีแต่มันก็ยังไม่ตอบ สงสัยจะเที่ยวกับไอ้จีโน่เพลินละมั้ง " แม่ฉันไปไหนอ่ะ " ฉันถามเติ้ลออกไป ถ้าฉันเกิดอุบัติเหตุอะไรแลบนี้แน่นอนที่แม่ของฉันต้องรีบมาหาฉันโดยเร็ว " แม่เธอไปทำงานอ่ะ ฉันเลยอาสาจะดูแลเธอเอง " เติ้ลบอกพร้อมกับเหยียดยิ้มที่มุมปาก " ถามอะไรหน่อยสิ... " " คนที่มาช่วยฉันตอนฉันโดนรถชน คือใครกันอ่ะ ? " ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย เพราะสายตาตอนนั้นฉันเห็นลางๆว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังอุ้มฉันเอาไว้... " อ่อ... ฉันเองแหละ " เติ้ลบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม " ห๊ะ!? นายเองเหรอ " " ใช่ ฉันกำลังไปแถวคอนโดเธอพอดี จากนั้นฉันก็เห็นเธอตอนกำลังโดนรถชน แล้วฉันก็รีบไปช่วยเธอ พร้อมกับโทรเรียกรถพยาบาล " เติ้ลอธิบาย ฉันก็อ๋อขึ้นมาเลยทันที " เธอนอนพักผ่อนได้ละ เดี๋ยววันนี้ฉันจะดูแลเธอทั้งวันเลย "

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more