EX ก็แค่แฟนเก่า (NC18+)

s*x'EX 6

s*x'EX6

เดือนตุลาคม

@มหาวิทยาลัย

ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่แถวอาคารเรียนกับแพทซึ่งเป็นเพื่อนสาวของฉันกันสองคน พลางรับลมเย็นๆที่พัดผ่านมา นี่ก็มาถึงกลางเดือนตุลาแล้ว แต่อุบัติเหตุที่จะต้องเกิดฉันกับฉันมันยังไม่มีวี่แววจะมาสักทีเลย เตรียมพร้อมรอจนจะเปลื่อยอยู่แล้วเนี่ย!

สงสัยครั้งนี้คุณน้าหมอดูอาจจะทำนายมั่วก็ได้ เพราะเรื่องดวงของคนเรามันสามารถผันเปลี่ยนได้ตลอดเวลานี่เนอะ

" แพร์ มึงต้องไปเล่นละครให้คณะนิเทศเหรอว่ะ!!!? " แพทเพื่อนสาวของฉันเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ สงสัยคงจะได้ยินพวกพี่ๆคณะนั้นพูดกันละมั้ง

ใช่! ฉันต้องไปแสดงละครของมหาลัยให้คณะนิเทศ เพราะฉันโดนพี่พอร์ชขอร้องให้มาแสดงให้นะสิ เหมือนกับว่ารุ่นพี่ในคณะของพี่เขาจะถูกในฉัน และชอบฉันตอนที่ฉันไปถ่ายรูปกับพี่พอร์ชมา แถมยังเคยเห็นตอนฉันเล่นละครเวทีของคณะวิศวะตอนปีหนึ่งมาด้วย คงจะถูกใจกันน่าดู(เหรอวะ)

" มึงได้ยินมาจากไหนอ่ะ ? " ฉันถามออกมา

" ก็พี่พอร์ชอะไรของมึงเนี่ยโพสสเตตัสนะสิว่าดีใจที่มึงไปเล่นละครให้ " ยัยแพทบอกออกมาพร้อมกับยื่นไอโฟนของนายมาตรงหน้าฉัน

" อืมๆ ก็ตามนั้น " ฉันบอกออกมาก่อนจะหยิบแก้วนมเย็นปั่นขึ้นมาดื่ม

" แล้วมึงไปแสดงละครอย่างนี้ จะได้ไปเที่ยวญี่ปุ่นกับพวกกูเหรอว่ะ ? "

" ได้ดิ ก็มันแสดงหลังจากที่ไปญี่ปุ่นตั้งหลายวันอ่ะ " ฉันบอกออกมา งานละครของมหาลัยมีช่วงประมาณกลางเดือนพฤศจิกาละมั้ง

" อ่อ แบบนี้นี่เอง... " แพทพยักหน้าอย่างเข้าใจ

" เออ กูลืมถามมึงเลยอ่ะ แล้วเรื่องที่หมอดูดูดวงแกมา มันเรื่องจริงป่าวว่ะ ที่ว่าแกจะเจออุบัติเหตุ ถ้าแกไปเจอตอนที่เราไปเที่ยวญี่ปุ่นนะ นี่โคตรซวยเลยนะเว้ย " ยัยแพททักฉันเรื่องนี่ขึ้นมา ทำให้ฉันรู้สึกครุ่นคิดเล็กน้อยเลยทีเดียว

" ไม่หรอกมั้งมึง มันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก " ฉันบอกออกมาอย่างยิ้มๆ ก่อนจะโบกมือให้ไอ้เติ้ล ไอ้เอฟ ไอ้จีโน่ ที่กำลังเดินมาทางที่พวกเราสองคนกำลังนั่งอยู่

" มาเรียนสายตลอดเลยนะพวกมึง " ฉันทักออกไป สีหน้าของพวกมันสามตัวดูเหมือนจะเพิ่งตื่นงั้นแหละ

" เออๆ เหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมง จะบ่นทำไมครับแม่ " เติ้ลบอกออกมาอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย ก่อนจะนั่งลงข้างๆฉันพลางหยิบนมเย็นปั่นของฉันไปดูดหน้าตาเฉย

" ถึงกูจะมาสายแค่ไหน แต่เหมือนว่ากูก็เรียนเก่งกว่ามึงนะครับลูกแพร์ " เติ้ลบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม ฉันได้แต่เชินหน้าหนี กวนตีนชะมัด

เหอะ!!!

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

" ขอโทษนะที่พี่ทำให้แพร์ลำบากเลย ทั้งๆที่ช่วงนี้กำลังเรียนหนักอยู่แท้ๆ " พี่พอร์ชเอ่ยขอโทษฉันออกมาในระหว่างที่เรากำลังเดินไปยังคณะนิเทศ

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แพร์ก็อยากลองจะแสดงละครเวทีสักครั้งนึงเหมือนกัน " ฉันบอกออกมาอย่างยิ้มๆ

" วันนี้แพร์ต้องซ้อมบทวันแรกใช่ไหมค่ะ ? " ฉันถามพี่พอร์ชออกไป พี่แกพอจะส่งเรื่องย่อที่ฉันต้องแสดงมาให้แล้วนะ ซึ่งเรื่องที่ฉันแสดงก็เป็นเรื่องโลมิโอแอนด์จูเลียตนั่นแหละ แต่เป็นฉบับแต่งขึ้นมาใหม่ในยุคนี้

" ใช่ๆ แพร์อ่านลองอ่านเรื่องย่อมาคร่าวๆแล้วใช่ป่ะ "

" ใช่ค่ะ " ฉันพยักหน้าเสริม ก่อนจะเดินตามพี่พอร์ชไปยังโรงละครใหญ่ ซึ่งอยู่ในคณะนิเทศ

" โรงละครนี่ใหญ่จังเลยนะคะ " ฉันบอกออกมาอย่างตื่นตาตื่นใจ ใหญ่กว่าของคณะฉันซะอีกอ่ะ แล้วฉันต้องไปยื่นแสดงบนเวทีที่กว้างขนาดนี้เนี่ยนะ! WTF!

" ฮ่าๆ ไม่ต้องตื่นเต้นไป อ่ะ เพื่อนพี่มากันครบแล้ว " พี่พอร์ชบอกออกมาอย่างยิ้มๆ ก่อนจะจับมือของฉันให้เดินตามพี่เขาไปหาพวกเพื่อนๆของพี่เขา

" พอร์ช พาน้องสาวคนสวยมาแล้วใช่ไหม " เสียงหวานใสของพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับยิ้มเป็นมิตรให้ฉัน

" นี่ลูกแพร์นะ คณะวิศวะ ปี2 คนที่พวกมึงหลายๆคนอยากให้มาแสดงเป็นตัวเอกในเรื่องอ่ะ " พี่พอร์ชเอายออกมาพลางผายมือแนะนำตัวมาทางฉัน

" สวัสดีค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ ถึงลูกแพร์จะทำได่ไม่ดี ก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ^ " ฉันบอกออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

" โห่ววว น้องสวยสุดๆไปเลยว่ะ " พี่ผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยกระซิบข้างหูพี่พอร์ช แต่ฉันได้ยินมันอย่างชัดเจน

" อ้าว ลูกแพร์ " เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฉันถึงกับต้องหันไปมอง

" อ้าว พี่วีม " ฉันทำหน้าตกใจนิดหน่อยที่เห็นพี่เขา ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันมีอะไรกับพี่เขาฉันก็ไม่ค่อยได้เจอเขาเลย

" แพร์มาแสดงละครของคณะพี่ด้วยใช่ป่ะ " พี่วีมยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มของพี่เขาดูน่ารักดีนะ แถมลีลาพี่เขายังเด็ดไม่เบา

" ใช่ค่ะ ตื่นเต้นมากๆเลยอ่ะ " ฉันบอกออกมาอย่างเกร็งๆ

" เอาน่าๆ พยายามเข้านะ พี่รอดูอยู่ ^^ " พี่วีมยิ้มให้ฉัน กาอนจะเดินไปคุยกับพี่พอร์ช

" แพร์ลองมาฟังที่เพื่อนพี่พูดนะ ยัยนี่สรุปทุกอย่างให้หมดละ " พี่พอร์ชบอกออกมาพร้อมกับจูงมือของฉันให้เดินไปยังพี่ผู้หญิงหน้าตาสวยและมีความมั่นใจคนหนึ่ง

" อ้าว น้องแพร์ ตัวจริงสวยกว่าในรูปเยอะเลยนะเนี่ย " พี่ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร

" ขอบคุณค่ะ แต่พี่ค่ะ สรุปแพร์ต้องแสดงเป็นใครเหรอค่ะ ? " ฉันถามออกไปอย่างสงสัย ตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้บทที่จะต้องแสดงเลยอ่ะ

" น้องแสดงบทเป็นจูซิสนะ เป็นน้องสาวของจูเลียต นี่เป็นบทที่เพื่อนพี่แต่งมาใหม่อ่ะ เป็นแนวโลมิโอจูเลียตเวอร์ชั่นใหม่ ซึ่งมันแตกต่างจากเวอร์ชั่นเก่ามากๆ เพื่อความสนุก " พี่ผู้หญิงบอกออกมาพลางยื่นบทละครปึกใหญ่ให้ฉัน

" อะ...เอ่อ บทเยอะขนาดนี้เลยเหรอค่ะ ? " ฉันทำหน้าแหยๆทันที เมื่อเห็นกองกระดาษเป่ฯปีก

" ใช่จ๊ะ ยังไงก็พยายามเข้านะ พี่ขอไปคุยงานกับเพื่อนพร่แปป " พี่สาวคนนั้นบอกออกมาก่อนจะเดินจากไป ทำให้ฉันต้องเดินกลับไปหาพี่พอร์ชที่ยืนคุยกับเพื่อนๆอยู่

" พี่พอร์ช ทำไมไม่บอกแพร์ตั้งแต่แรกละคะว่าได้บทเด่นขนาดนี้เลย "

" อ้าว พี่นึกว่าแพร์รู้ซะอีก " พี่พอร์ชยิ้มแห้งๆให้กับฉัน ฉันได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

" ไอ้ธาม ทางนี้!!! " จู่ๆพี่วีมก็ตะโกนเรียกชื่อใครบางคนขึ้นมา ทำให้ฉันเผลอหันไปมองตามเสียงที่เรียกคนคนนั้น ไม่นานนักเขาก็เดินมาทางนี้ เป็นผู้ชายตัวสูงๆหุ่นดี

" กูนึกว่ามึงจะไม่มาแล้วซะอีก มีมึงคนเดียวเลยนะเว้ยที่เข้ากับบทโรมิโอ " พี่วีมบอกออกมา ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายคนนั้น นี่เหรอคนที่จะเล่นบทจูเลียต

เออ... แต่จะว่าไป ทำไมฉันหน้าคุ้นๆกับผู้ชายคนนี้จังว่ะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...

" แพร์ นี่เพื่อนพี่นะ ชื่อธาม มันต้องมาแสดงละครเวทีเป็นโรมิโออ่ะ " พี่วีมหันมาบอกฉัน

" อะ...เอ่อค่ะ "

" ส่วนนี่ลูกแพร์ น้องปี2 คณะวิศวะมหาลัยกูเอง แสดงเป็นจูซิส แสดงกับมึงโคตรหลายตอน ดูแลน้องกูดีๆด้วยละ คนนี้กูหวง " พี่วีมเอ่ยออกมาขำๆ แต่ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงระรัว เมื่อมองหน้าคนที่ชื่อธามตอนนี้ ใจของฉันมันเริ่มจะไม่ค่อยสู้ดีนัก

" ลูกแพร์ ? "

" พี่ธาม ไม่เจอกันนานเลยนะคะ "