บทที่ 5 นางมารร้าย 60%
1203 Words
“เอาน่า ลงไปกันเถอะ”
แก้วตาตัดบท จูงมือณัฐรวีเดินออกจากห้อง ลงไปร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดกิ่งโพยม ขณะที่พากันเดินไปนั้น ใบหน้าอันสวยสดของแก้วปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ หล่อนปรายตามองณัฐรวีด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งความจริงใจสักนิดเดียว
แขกที่ถูกเชิญมาร่วมงานต่างทยอยกันมาเกือบครบทุกคน กิ่งโพยมนั่งอยู่บนโต๊ะหน้าเวที มีเนาวรัตน์ สมสมรและครอบครัว รวมถึงภารดรที่นั่งร่วมโต๊ะด้วย ทั้งหมดพูดคุยกันอย่างถูกคอตามประสาคนสนิทตั้งแต่รุ่นทวด
“เอ...ตั้งแต่มายังไม่เห็นแก้วตาเลยนะคะ” สมสมรพูดขึ้นเพราะทุกปีจะเห็นแก้วตานั่งข้างกิ่งโพยมตลอดเวลา
“นั่นสิครับ รวีด้วย ผมก็ไม่เห็น” ผู้พูดคือประพจน์ สามีสมสมร กิ่งโพยมหน้าบึ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อณัฐรวี แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยังไม่ทันที่กิ่งโพยมหรือเนาวรัตน์จะตอบคำถาม เสียงภูมิภัทรพูดขึ้นเสียก่อน
“นั่นไงครับ แก้วตากับรวีเดินมาโน่นแล้ว”
ทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะหันมาอมสองสาวที่กำลังเดินเข้ามาในงาน ไม่เพียงสายตาของทุกคนโต๊ะนี้จะมองคนถามถึง บุคคลภายในงานหลายคนต่างพากันมองไปยังแก้วตากับณัฐรวีเป็นตาเดียว โดยเฉพาะหนุ่มโสดต่างวัยทั้งหลายที่พร้อมใจกันพุ่งสายตาไปยังณัฐรวี
“โห...รวีสวยจังเลย” ภารดรพูด นัยน์ตามองไปยังร่างณัฐรวีตาไม่กระพริบ “โคตรสวยเลยไอ้ภู”
ภูริภัทรเห็นด้วย เขาเห็นณัฐรวีมานานหลายปี ปกติเห็นอีกฝ่ายแบบหน้าใสไร้เครื่องสำอาง แต่ค่ำคืนนี้หล่อนแต่งหน้าแต่งหน้าสวยงาม ไม่จัดจ้าน ไม่ดูเยอะเกินไป กำลังพอดีชวนมอง เส้นผมยาวสลวยกลางหลังตอนนี้ถูกดัดปลายเป็นลอน ส่งเสริมด้วยชุดเดรสสีชมพูตกแต่งด้วยลูกไม้ ยิ่งทำให้ณัฐรวีสวยงามมากขึ้น
อีกด้านหนึ่งของงาน
มาโนชมองสตรีที่กำลังมาทางโต๊ะที่ตนนั่งอยู่ตาค้าง และนั่นทำให้เมฆาที่นั่งอยู่ใกล้เพื่อนรักเห็นสายตาอีกฝ่าย เขาอดมองตามสายตาของเพื่อนไปด้วยความอยากรู้ว่า มีสิ่งใดที่ทำให้ปราโมชจ้องมองไม่วางตา แล้วเมฆาก็ได้คำตอบ
มาโนชกำลังมองณัฐรวี
“ไอ้เมฆ รวีสวยมากเลยวะ”
เมฆาไม่ได้สนใจคำพูดมาโนช ความสนใจเมฆาอยู่กับ ณัฐรวี และไม่เถียงว่าหล่อนสวยมากกว่าทุกวัน หรือมากกว่าทุกครั้งที่เห็น ทว่าในจิตใจเมฆาไม่มีความชื่นชมหล่อนเลยสักนิดเดียว ตรงกันข้ามเสมือนมีไฟกำลังเผาใจเขา
ชุดที่ณัฐรวีสวมใส่เป็นชุดที่เขาสั่งตัดให้แก้วตา เป็นชุดจากห้องเสื้อดังในกรุงเทพ ผ้าและลูกไม้เป็นเนื้อผ้าชั้นดีสั่งตรงจากประเทศฝรั่งเศส ราคาชุดนี้รวมทั้งหมดอยู่ที่สี่หมื่นห้าพันบาท มันสมควรอยู่บนตัวแก้วตา หาใช่ณัฐรวี
“สวยจังเลยวะ กูเห็นรวีมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ผิดหูผิดตาไปเลย สวยมาก หุ่นก็ดี” เจ้าของน้ำเสียงคือวีรวัฒน์ เพื่อนสนิทในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกับเมฆา เขาไปมาไร่ดุจตะวันนับครั้งไม่ถ้วน เห็นณัฐรวีหลายครั้งหลายหน หล่อนไม่เคยสะดุดตาเขาเท่าครั้งนี้เลย “น่าจีบทำเมียจริงๆ มึงว่าไหมไอ้น่าน ไอ้เมฆ”
วีรวัฒน์ไม่รู้ตัวเลยว่า ตนเองกำลังจุดความไม่พอใจในใจเมฆาเพิ่มขึ้น ไม่พอใจที่มีใครชื่นชมความงดงามของแก้วตา รวมกับไม่พอใจที่หล่อนกล้าใส่ชุดนี้ แววตาเมฆาคล้ายมีกองไฟกองเล็กสุมอยู่ ใจเขาคันยิบๆ เหมือนมีมดร้อยตัวพันตัวมาไต่ ทำไมรู้สึกอยากจะตะบันหน้าเพื่อนรักอย่างไรบอกไม่ถูก
“เออจริง สวยน่าจีบมาทำเมีย” มาโนชเห็นด้วย
“ต้องขอมึงก่อนไหมวะ ไอ้เมฆ”
วีรวัฒน์ถามเมฆาที่หน้าบอกบุญไม่รับ หันมองเพื่อนตาขวาง ก่อนลุกเดินห่างโต๊ะท่ามกลางความงุนงงของเพื่อน
กลับมาที่โต๊ะวีไอพี
แก้วตากับณัฐรวีเดินมาถึงโต๊ะที่เจ้าภาพนั่งอยู่ กิ่งโพยมมองณัฐรวีด้วยสายตาไม่พอใจ แต่ก็ต้องเก็บงำความรู้สึกไว้ ส่วนเนาวรัตน์มองณัฐรวีด้วยความชื่นชมในความสวยงาม แต่พอนึกถึงรุ่งวดี ความชื่นชมก็หายในพริบตา
“วันนี้รวีสวยจังเลยนะลูก” สมสมรชมณัฐรวี “แก้วตาก็สวยนะ สวยไม่แพ้กันเลย”
“วันนี้เรื่องความสวย แก้วตายกให้รวีค่ะ แก้วตาของเป็นรองค่ะ” แก้วตาพูดดี ชวนฟัง ฟังแล้วไม่มีความริษยาเลยสักนิดเดียว ทว่าในใจกลับตรงกันข้าม
“น่ารักจังเลยแก้วตา” สมสมรชื่นชม “คุณป้าโชคดีมากค่ะที่มีหลานนิสัยดี แถมสวยและเก่ง ว่าที่คุณหมอในอนาคต สมรปลื้มใจแทนคุณป้าค่ะ”
“มันแน่นอนอยู่แล้วแม่สมร ป้าน่ะหมายมั่นกับแก้วตามากเลย นี่กะว่าจบหมอที่นี่แล้วจะให้ไปเรียนต่อที่อังกฤษ กลับมาก็ให้ประจำที่โรงพยาบาลกรุงเทพเมเมอรัลที่ป้าเป็นหุ้นส่วน แล้วจะเปิดคลินิกให้ด้วย”
กิ่งโพยมวางแผนอนาคตให้แก้วตาเสร็จสรรพ ตามประสาคนรักมาก ณัฐรวีได้ยินแล้วสะท้อนในอก เสียใจและน้อยใจไปในที แต่ก็ไม่สามารถปริปากพูดอะไรได้ หล่อนไม่มีสิทธิ์มีเสียงใดๆ ในบ้านหลังนี้
“แก้วตาขอตัวสักครู่นะคะ” แก้วตาเดินปลีกตัวไปทันทีที่พูดจบ เพื่อทำตามแผนขั้นต่อไป หล่อนก้าวเดินไปหาเมฆาที่ก้าวฉับๆ มาโต๊ะที่กิ่งโพยมนั่งอยู่ “พี่เมฆคะ แก้วตามีเรื่องจะพูดกับพี่ค่ะ”
“พี่ก็มีเรื่องจะพูดกับแก้วตาเหมือนกัน”
“งั้นไปตรงโน้นนะคะ” แก้วตาหมายถึงใต้ต้นหูกวางใกล้ๆ “แก้วตาจะพูดเรื่องเสื้อผ้าที่พี่เมฆสั่งตัดให้แก้วตาค่ะ”
“พี่ก็อยากรู้ว่าทำไมรวีถึงใส่ชุดนั้น” เสียงเขาค่อนข้างไม่พอใจ
“แก้วตาขอโทษพี่เมฆค่ะ” แก้วตายกมือไหว้เมฆา “รวีมาเห็นชุดนี้เกิดชอบขึ้นมา เลยขอแก้วตาใส่ค่ะ อ้อนวอนตั้งนาน รวีพูดว่าไม่เคยใส่ชุดสวยๆ และราคาแพงแบบนี้ อยากขอใส่คืนนี้ เผื่อมีผู้ชายดีๆ รวยๆ มองเห็นรวี แล้วถูกใจมาขอเป็นเมีย รวีจะได้พ้นไปจากที่นี่ค่ะ แก้วตาบอกว่าไม่ได้เพราะพี่เมฆสั่งตัดให้แก้วตาใส่คืนนี้ แต่รวีก็ขอร้องอ้อนแก้วตาใหญ่เลยค่ะ แก้วตาสงสารและเห็นใจเลยให้ใส่ค่ะ”
แก้วตาใส่สีตีไข่เต็มที่ เมฆาได้ยินแล้วของขึ้น ความโกรธขึ้นเป็นริ้วๆ ในจิตใจ ณัฐรดีอยากแต่งตัวสวยเพื่อล่อผู้ชายในงาน หล่อนคิดไปจากที่นี่ มันไม่ง่ายอย่างที่ณัฐรวีคิด...
ฝันไปเถอะ
“พี่จัดการเอง” เสียงเขาเข้ม แก้วตาพอใจกับน้ำเสียงที่ได้ยิน ยิ่งแววตาและใบหน้าเรียบตึงของเขาด้วยแล้ว แก้วตารู้ได้ทันทีว่า พายุกำลังเข้าณัฐรวี
- Writer
