เป็นความเจ็บปวดที่ค่อนข้างมากเนื่องจากรอยจ้ำแต่ละรอย เขาดูดเนื้อหล่อนแรงๆ ราวกับให้เจ้าของเนื้อตัวจำไว้ว่า อย่าทำให้เขาโกรธ และตามแรงโทสะที่สุมในจิตใจเมฆา ไม่เพียงแค่รอยจ้ำเท่านั้นที่ปรากฏบนตัวณัฐรวี รอยฝ่ามือใหญ่ทับซ้อนอยู่บนภูเขาลูกย่อมที่เขาทั้งบีบและขยำมันมือ ไม่กลัวว่าอวัยวะที่เขาจับต้องจะบอบช้ำ เขาทำตามอารมณ์ ทำตามความรู้สึกย้อนแย้งในใจ
“อา...คุณเมฆ...ระ...รวีเจ็บ...อา”
ณัฐรวีระบายเสียงคราง น้ำตาไหลริน เวลานี้หล่อนเจ็บระบมไปทั่วสรรพางค์กาย โดยเฉพาะดอกไม้งามร้อนฉ่าและชอกช้ำไปกับแรงกำลังดุจช้างสารของเมฆา เขาสอดประสานกายรุนแรงไม่ผ่อนปรนจังหวะตั้งแต่เริ่มต้น จนถึงตอนนี้เรี่ยวแรงเขาก็ไม่ถดถอย ดูเหมือนว่ากำลังกายจะเพิ่มมากขึ้นทุกขณะด้วยซ้ำไป มือเขาไม่ใช่ว่าจะอยู่นิ่งเฉย กอบกุมทรวงอกแรงๆ เคล้นหนักๆ ขยำขยี้ราวกับว่า สิ่งที่ตนจับต้องอยู่ไม่มีชีวิต
“นั่นแหละที่ฉันต้องการ เธอจะได
