“กว่าจะเสด็จมาได้...ส่งอันใดกันนานปานนั้นเล่า!” ทันทีที่ขาของเขาก้าวเข้าสู่ห้องหนังสือ ก็โดนเสียงของผู้เป็นมารดาเอ่ยแขวะขึ้นมาจนต้องส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ
แต่ที่น่าแปลกใจไปกว่านั้น ก็คงจะเป็นในห้องนี้มีผู้ร่วมชีวิตอยู่ด้วยกันจำนวนทั้งสี่คนรวมถึงตัวของเขาเอง และดูเธอที่นั่งก้มหน้าเจียมตัวเช่นนั้นก็มิอาจจะรู้ได้ว่ามีเรื่องอันใดไม่สบายใจหรือไม่ หรืออาจจะเจ็บปวดเนื้อตัวตรงที่ใดอีก
“อยู่กันครบเชียว...มีเรื่องอันใดหรือ” เขาเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมทั้งยกมือไพร่หลังเอาไว้เป็นท่าทีประจำ ก่อนที่ร่างของมารดาเขาที่นั่งอยู่จะลุกขึ้นยืนและโบกใบพัดไปมาอย่างอารมณ์ดี
“แม่หาวิธีที่จะให้ลูกพ้นคำครหานินทาได้แล้ว...”
“ยังมิจบเรื่องนี้อีกหรอกหรือ...” พระนายถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เหตุไฉนท่านแม่ของเขาถึงเป็นคนหัวรั้นเช่นนี้ “ลูกบอกท่านแม่ถึงเหตุผลของลูกแล้ว...”
“มิจำเป็นจะต้องไปแต่งงานกับคุณหนูคุณนายบ้านไหนเสีย
