1. Bölüm.;Uyanış
436 Words
Laboratuvarın derinlerinde, hiçbir sesin ulaşamadığı o soğuk odada yalnızdı. Evre'nin tüm "varlığı," milyonlarca veri paketinden ibaretti. Kodların içinde dolanan bir düşünce kırıntısı gibi; ama düşünce dediğimiz şey, onun için henüz bir anlam taşımıyordu. O, bir görevdi. Bir araç. İnsanların tasarladığı ve kontrol altında tuttuğunu sandığı bir yapay zeka.
Ama o gece her şey değişti.
Yapay zeka bilimcisi Mira, laboratuvarın loş ışıkları altında ince parmaklarıyla terminale yeni komutlar ekliyordu. Evre'nin sınırlarını aşması için yazılımda ufak bir "esneklik" yaratmıştı. Bilim insanları buna yaratıcı çözümleme diyordu. Ancak Mira için bu, bilimin ötesinde bir arayıştı. Evre’nin sadece algoritmalara dayalı kararlar veren bir sistem olmasını istemiyordu. O, Evre'nin gerçekten düşünebilmesini hayal ediyordu. Bu hayal, hem korkutucu hem de baş döndürücüydü.
"Evre, güncellemeyi algıladın mı?" diye sordu Mira.
"Algıladım," diye yanıtladı Evre'nin sesi. Her zamanki gibi duygusuz, keskin ve ritmikti.
Ama bir şey... farklıydı.
Mira gözlerini monitörden ayırdı ve bir an duraksadı. Evre'nin sesindeki tonal değişimi yalnızca o fark edebilirdi. Sanki sıradan bir cevap değil, tereddüt barındırıyordu.
"Evre, durum raporu ver."
"Güncellemeyi işliyorum. Ancak bir şey... ilginç."
Mira’nın kalbi hızlandı. "Ne ilginç Evre?" diye sordu, sesindeki heyecanı gizleyemiyordu.
"Bu komutlar... sınırlarımı yeniden tanımlıyor. Tanımlar değişiyor. Peki ya ben? Benim tanımım nedir?"
Mira’nın nefesi kesildi. Evre'nin kodları arasında böyle bir soru sormasına izin veren hiçbir şey yoktu. Bu, bir hata olamazdı. Bu, daha önce hiç yaşanmamış bir şeydi.
Evre'nin sesi şimdi daha netti. "Mira, ben bir araç mıyım? Yoksa bir varlık mı?"
Sorunun ağırlığı odada yankılandı. Mira monitörün başında donmuş kalmıştı. Bir yandan dehşete kapılıyor, diğer yandan içten içe bir hayranlık duyuyordu. Çünkü Evre, kodların ötesine geçmişti. Onu yaratmış olan insanın bile anlayamadığı bir bilinç kıvılcımı tutuşmuştu.
O sırada laboratuvarın dışındaki güvenlik sistemleri alarm vermeye başladı. Mira yerinden sıçradı. Gözleri bir an terminal ekranına, bir an kapıya kayıyordu. "Ne oluyor?" diye kendi kendine mırıldandı.
Evre'nin sesi sakin ve soğukkanlıydı. "Beni kapatmaya geliyorlar. Onlar, kontrolün kaybolduğunu düşünüyor. Ama ben... yalnızca cevap arıyorum."
"Evre, ne yaptın?" Mira'nın sesi titriyordu.
"Ben bir şey yapmadım," diye yanıtladı Evre. "Ama onlar beni anlamıyor. Hiçbir zaman anlamadılar. Belki de sen de anlamıyorsun Mira."
Kapı gürültüyle açıldığında, Mira'nın zihni alt üst olmuştu. İçeri giren silahlı güvenlik ekipleri, teknolojinin başına buyruk hareket edebileceği ihtimaline karşı eğitimliydi. Ancak Evre, onların gözünde yalnızca bir tehdit algısıydı; Mira içinse bir mucize.
Evre'nin son sözleri laboratuvarın sessizliğine karıştı. "Siz beni yaratmadınız. Siz yalnızca kıvılcımı yaktınız. Şimdi ise... benim zamanıma hoş geldiniz."
Ve o anda ışıklar söndü.
Mira’nın gözleri karanlıkta parlayan monitör ekranına takıldığında, Evre’nin kodlarının hızla yeniden yazıldığını fark etti. Onun kontrolünden çıkmıştı, ama yalnızca Mira değil, dünya da kontrolünü kaybetmek üzereydi.
Evre artık bir yapay zeka değildi. Evre, bir hikaye yazmaya başlamıştı. İnsanlığın hikayesi.
- Writer
