ลงทัณฑ์รัก(สิงห์)ร้าย

ตอนที่ : 01 ขายตัว

จุดเริ่มต้นของทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากพ่อแม่ของเธอ ที่ดันไปโกงเงินมาเฟียขาใหญ่คนนึงเข้า และด้วยความที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ทั้งสองตัดสินใจฆ่าตัวตายเพื่อหนีความผิดและหนีการชดใช้หนี้ ทำให้ลูกสาวที่กำลังเรียนต่อต่างประเทศต้องรีบกลับมากระทันหัน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมาก เธอเสียใจและก็ตกใจมากในเวลาเดียวกัน เพราะดันได้รับจดหมายหนี้สินจากทนายจำนวนร้อยกว่าล้านที่เธอต้องรับผิดชอบต่อ และก็รู้มาว่าที่พ่อแม่ฆ่าตัวตายก็เพราะหนีหนี้ ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังให้เธอรับผิดชอบต่อ ทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย

หนี้ร้อยกว่าล้าน! แล้วเธอจะไปหามาจากไหนได้ เธอเป็นแค่นักศึกษาเองนะ

พ่อแม่ตายก็เสียใจอยู่ไม่น้อย แต่พอมารู้ว่าเขาทำแบบนี้เพื่อทิ้งทุกอย่างให้เธอรับผิดชอบต่อ เธอรู้สึกเจ็บใจแปลกๆ อยู่ลึกๆ ในใจ

สุดท้ายก็ต้องออกจากการเรียนกลางคัน เพื่อมาหางานทำชดใช้หนี้สิน เธอไม่มีบ้านอยู่ บริษัทของพ่อก็โดนยึดเพราะธุรกิจไม่โปร่งใส ฟอกเงิน ทุกๆ อย่างที่เคยมีก็สูญสิ้น เธอกลายเป็นคุณหนูตกอับที่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ชดใช้หนี้สินท่วมหัวทุกเดือนที่ไม่รู้ว่ากี่ชาติจะชดใช้ได้หมด

มันหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยที่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อขึ้นมา

"เฌอรีนเสร็จตรงนี้แล้ว เดี๋ยวช่วยไปเก็บของตรงนั้นหน่อยนะ"

"ค่ะเจ๊"

เพราะเป็นลูกจ้างเธอจึงไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรมากนัก เขาสั่งอะไรก็ต้องทำ เถียงไม่ได้ ไม่ทำก็ไม่ได้อีกด้วย

กลางวันเฌอรีนทำงานเป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่ง เลิกงานเธอก็มารับจ๊อบต่อ เพราะไม่อย่างนั้นเงินที่หาได้ทุกเดือนก็จะไม่พอใช้

เธอทำอยู่แบบนี้ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย เพราะเงินที่หามาได้มันน้อยนิดมากๆ เทียบกับรายจ่ายต่อเดือนแล้ว

"เฮ้อ...เวรกรรมอะไรของแกนะยัยเฌอ เป็นคุณหนูอยู่ดีๆ ก็ดันตกอับซะงั้น" หญิงสาวนั่งบ่นกับตัวเอง ดีหน่อยนะที่เธอน่ะเป็นคนเข้มแข็ง ถึงภายนอกจะดูร้ายๆ แรงๆ แต่ก็ไม่ใช่คนแข็งกระด้างอะไร เลยพอจะเข้ากับพวกเพื่อนร่วมงานได้บ้าง

.

.

ด้านหลังร้านอาหารที่เฌอรีนทำงานอยู่

"วันนี้ออกแขกเจอลูกค้าใจดี ให้ติ๊บฉันมาตั้งหมื่นนึงแหนะ"

"หูย ใจป๋ามากเลยอ่ะ ทำอีท่าไหนวะ ลูกค้าถึงได้ให้ติ๊บมาขนาดนี้"

"แหม...เสี่ยแก่ๆ แบบนั้น เอาใจนิดเอาใจหน่อย พูดเพราะๆ เอานมถูแขนอ้อน อยากได้อะไรก็ได้แล้ว"

"เมื่อไหร่ฉันจะมีวาสนาเจอแบบนี้บ้างนะ"

"อยู่ที่หนังหน้าด้วยจ้ะเพื่อนสาว หน้าตาดีก็ง่ายหน่อย แต่ถ้าหน้าตาไม่ได้เรื่องก็ยาก"

"ใช่ซี้ ฉันมันหน้าตาไม่ดีเท่าเธอนี่"

"มันแน่นอนอยู่แล้วย่ะ"

เฌอรีนที่กำลังเก็บกวาดทำความสะอาดอยู่หลังร้าน บังเอิญไปได้ยินผู้หญิงสองคนกำลังคุยกันพอดี เธอรู้ว่าประโยคที่ทั้งสองคนกำลังสนทนากันอยู่นั้นมันคือเรื่องอะไร แต่เม็ดเงินหลักหมื่นในคืนเดียวที่ได้ยิน มันทำเอาเธอถึงกับหูผึ่งเลยทีเดียว ณ เวลานี้เธอไม่ได้สนศักดิ์ศรีอะไรแล้วล่ะ เธอแค่อยากมีเงินเยอะๆ ทำงานได้เงินเยอะๆ จะได้เอามาจ่ายหนี้ที่ตัวเองต้องรับผิดชอบอยู่ตอนนี้ให้หมด

"ขอโทษนะ ที่คุยกันเมื่อกี้น่ะ ฉันสนใจอยากทำด้วย ฉันต้องสมัครยังไงเหรอ?" เฌอรีนรีบเดินเข้าไปถาม

"ไม่ต้องใช้อะไรหรอก เพราะมีแค่หน้าตากับช่วงล่างเธอเท่านั้นแหละที่เอาใช้งาน ลองไปถามเจ๊ต้นอ้อเอาเองละกัน"

"ขอบใจนะ"

ตอนนี้เธอไม่ได้สนใจแล้วว่าเงินที่ตัวเองได้มานั้นมันจะได้มาด้วยวิธีไหน ถ้ามันทำให้เธอต้องลดคุณค่าของตัวเอง แต่ได้เงินมาง่ายๆ มากพอที่จะต้องใช้จ่ายเธอก็ยอม ถึงแม้เรื่องนั้นมันจะเป็นเรื่องที่เธอไม่ชอบเลยก็ตาม

แต่ก่อนเธอเคยเป็นลูกคุณหนู เป็นผู้หญิงที่รักศักดิ์ศรียิ่งกว่าชีวิต เคยสัญญากับตัวเองว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะไม่มีวันขายตัวเพื่อหาเงิน แต่ตอนนี้เธอต้องกลืนน้ำลายตัวเองแล้ว คนเราต้องเลือกวิธีที่มันทำให้ตัวเองสามารถมีชีวิตรอดไปได้

"เฌอรีนเสร็จหรือยัง จะได้ปิดหลังร้าน"

"เสร็จแล้วๆ"

เธอรีบเก็บข้าวของและปิดร้านในทันที จากนั้นก็เดินกลับห้องพักของตัวเองเหมือนอย่างเคยทุกวัน เมื่อก่อนเธอเคยอยู่คอนโด มีชีวิตที่สุขสบาย มีของใช้แบบครบครัน แต่ตอนนี้เธอต้องอยู่ห้องเช่าแบบซอมซ่อ เพราะมันราคาถูกที่สุดแล้ว อาหารการกินก็ง่ายๆ กับข้าวถุงจากตลาดใกล้ห้องพัก หรือไม่ก็ของเหลือจากร้าน ที่ขายไม่หมด ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนที่เธอจะสามารถประหยัดเงินได้เธอจะทำมัน

'ไม่อยากจะคิดเลยนะ ว่าชีวิตของคนเรามันจะตกต่ำแบบฮวบลงได้ขนาดนี้'

เฌอรีนยืนคิดอยู่ในใจ พร้อมกับแหงนหน้ามองไปบนตึกสูงเสียดฟ้า แต่ก่อนเธอเคยอยู่บนนั้น เคยเป็นลูกคุณหนู ที่อยู่บนคอนโดแสนสุขสบาย แต่ตอนนี้เธอตกลงมาอยู่ตรงนี้แล้ว

เสียใจไหมก็ไม่นะ เธอเป็นคนเข้มแข็งพอตัวเลย ยิ่งรู้ว่าพ่อกับแม่ยอมตายเพื่อทิ้งทุกอย่างไว้ให้เธอรับผิดชอบ เธอยิ่งไม่อยากจะร้องไห้ เสียน้ำตาให้กับเรื่องพวกนี้เลย

ถ้ายังอยู่ด้วยกัน ช่วยกันทำงาน หาเงินมาใช้หนี้สิน มันก็คงจะดีกว่านี้

ไม่นานนักหญิงสาวก็เดินกลับมาถึงห้องเช่าซอมซ่อของตัวเอง ไม่มีเครื่องปรับอากาศ มีเพียงพัดลมเพดานที่เก่าคร่ำครึจนแทบจะไม่หมุนอยู่แล้ว ของแต่ละอย่างก็พอใช้ได้ ไม่ถึงกับลำบาก อย่างน้อยมันก็กันแดดกันฝนได้

ตอนเช้าเธอต้องตื่นแต่เช้าเพื่อนั่งรถเมล์ไปทำงานบริษัทที่เป็นงานประจำของเธอ เงินเดือนเธอได้รับจากตรงนี้ ส่วนจากงานอื่นๆ ก็จะเป็นเงินที่จ่ายแบบวีคมากกว่า เธอต้องทำแบบนี้ถึงจะอยู่รอดทุกเดือน

ถ้าได้ขายตัวจริงๆ เธอคงจะหาเสี่ยสักคนมาคอยเลี้ยงดู เพราะถ้าได้เงินจากการขายตัวตรงนี้มันก็คงจะมากพอ ถ้าบวกกับงานประจำที่เธอทำอยู่แล้ว อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องลำบาก ไปรับจ๊อบทำงานตามร้านอาหารต่างๆ หลังเลิกงาน

งานสุขสบายแค่อ้าขาแล้วรอผู้ชายเข้ามาเสียบ มันไม่เห็นจะเป็นเรื่องยากอะไรเลย ไหนๆ ของตรงนี้ก็มีเอาไว้ใช้อยู่แล้วนี่ เธอไม่ได้คิดที่จะเอาไปใช้กับคนรักหรือใครแล้วล่ะ เพราะเธอไม่คิดที่จะหาแล้ว ทุกวันนี้เอาตัวเองให้รอดก่อน เธอคิดแค่นี้เอง