“เธอมาที่นี่ทำไม...” หลังจากที่ให้สัมภาษณ์เสร็จ ฝ่ามือหนาก็จูงมือน้อย ๆ ของเธอมาในที่ลับตาคน ไม่ให้ใครเห็นว่าเขานั้นโมโหมากแค่ไหน
“แล้วทำไมพี่ไม่กลับบ้านคะ” เธอเองก็โมโหเหมือนกัน “ลืมสัญญาไปแล้วเหรอคะ ถ้าทนายรู้...พี่ก็คงไม่ได้มรดกอย่างที่พี่อยากได้”
“ทำไม เธอจะเอาไปบอกหรือไงว่าฉันไม่ทำตามสัญญา” ว่าเสียงแข็ง เพราะเธอต่างหากที่ทำให้เขาไม่อยากกลับบ้าน
“ก็ถ้าพี่ไม่ทำตามสัญญาว่าจะอยู่บ้านจนครบห้าปี ก็ตามนั้นค่ะ ฉันไม่อยากโกหกคุณอา ถึงท่านจะตายไปแล้วก็เถอะ”
“ฉันว่าไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากโกหกหรอก แต่เพราะเธออยากให้ฉันอยู่กับเธอต่างหาก หึ...ชอบฉันนี่” พันธดนย์เหยียดยิ้มมุมปากอย่างนึกสมเพช เขาส่ายหน้าเบา ๆ ไม่คิดว่าเด็กแก่น ๆ เถียงคำไม่ตกฟากอย่างเธอคนนี้จะมาตกหลุมรักเขา
“แล้ว...อึก ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ ฉันเป็นเมียพี่นะ ก็ต้องคิดถึงบ้าง” พูดแล้วน้ำตาก็พร้อมที่จะพรั่งพรูออกมา อิงลดารีบเงยหน้าขึ้นมอง
