ก๊อก ๆ
การันต์เดินไปเคาะกระจกรถยนต์บีเอ็มดับเบิลยูคันหรู ก่อนที่เจ้าของรถจะโผล่หัวออกมา เธอเลื่อนกระจกลง
“ฉันแค่จะมาหาเพื่อนน่ะ ไม่ได้มาหานายสักหน่อย”
“ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเพื่อนคุณทำงานที่นี่” เขาว่าด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ภริตาเปิดประตูลงจากรถ เงยหน้าขึ้นมองคนตัวโต
“ก็อยากมาหานายนั่นแหละ” ว่าหน้ามุ่ย ไล่กันแถมยังด่าขนาดนั้นใครจะกล้ามาหา หน้าด้านแค่ไหนก็มีอายบ้างแหละ
“หึ...” เขาหัวเราะเบา ๆ ทำเอาคนได้ยินรู้สึกแปลกใจ นึกว่าวันนี้จะโมโหเสียอีก ก็เพิ่งโดนตำหนิมาไม่ใช่หรือ
“เป็นไงบ้าง นายคงโดนตำหนิอีก” น้ำเสียงของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเห็นใจ “เรื่องเดิมอีกเหรอ ฉันไม่ได้มาหาแล้วนะ”
“อะไรของเธอ...” การันต์ไม่เข้าใจ อยู่ ๆ เธอก็พูดว่าเขาโดนตำหนิ ทั้ง ๆ ที่วันนี้ได้รับข่าวดีต่างหาก หรือว่า...
“ก็...เอ่อ มีคนบอกฉัน” จริงอย่างที่คิด คุณอิงลดาคงเอาไปบอก “ก็...”
“หึ”
“ขะขำอะไรน่ะ”
“เปล่
