“เจ้าไม่ต้องพูดสิ่งใดแล้ว ข้าเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากกว่าคำแก้ตัวของเจ้า”
สตรีสูงศักดิ์กล่าวขึ้น จางลี่หลินสนิทสนมกับพี่น้องตระกูลไป๋ขนาดนี้ จะให้คิดเป็นอย่างอื่นได้อย่างไรกัน!
ไป๋เซียนถอนหายใจยาว นางทนฟังมานานและจับใจความได้ว่าแม่ทัพหนุ่มผู้นั้นไม่ได้มีใจให้ตั้งแต่แรก แต่องค์หญิงผู้นี้กลับไม่ยอมรับความจริงทั้งยังพาลโทษผู้อื่น
“ลี่หลิน พี่ใหญ่ เรารีบไปรอที่สวนพฤกษากันดีกว่า”
ไป๋เซียนเอ่ยเเทรกขึ้น นางไม่แม้แต่จะสนใจองค์หญิงเลยด้วยซ้ำ ทำให้สตรีสูงศักดิ์รู้สึกไม่พอใจที่ถูกอีกฝ่ายหมางเมิน
“บังอาจ! ข้าเพิ่งรู้ว่าคนตระกูลไป๋ไร้มารยาทถึงเพียงนี้”
เสียงนั้นดังกร้าว แต่ไป๋เซียนก็ไม่ได้หวั่นกลัว แม้อีกฝ่ายจะมีสักเทียบเท่าองค์ชายสิบเอ็ด ถึงอย่างนั้นความน่าเกรงขามก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง สตรีสมศักดิ์ผู้นี้ไม่น่าเคารพมากเท่าเด็กชายด้วยซ้ำ!
“ไร้มารยาทอย่างไรเพคะ หม่อมฉันกับองค์หญิงไม่ได้มีเรื่อ
