สองพี่น้องนั่งสนทนากัน ก่อนที่ไป๋เซียนจะชวนอีกฝ่ายไปนั่งที่ศาลาริมน้ำ เนื่องจากตรงนั้นมีลมโชยพัดผ่านตลอดเวลา ทั้งยังอยู่ใกล้สวนดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมคละคลุ้ง
“ถังหูลู่ ข้าจำไม่ได้ว่าได้กินครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
นึกย้อนไปยังโลกเดิมที่เคยอาศัยอยู่ นางทำงานจนหัวหมุนแทบไม่ได้หลับได้นอน จะกินอะไรแต่ละครั้งก็ต้องผ่านการตรวจสอบจากผู้ดูแล เนื่องจากนางนั้นเป็นนักเเสดงจึงต้องควบคุมอาหารเพื่อให้หุ่นเพรียวบางอยู่ตลอดเวลา
ถังหูลู่พวกนี้ไม่ใช่อาหารที่นางจะได้รับอนุญาตให้กิน หญิงสาวจึงจำไม่ได้ว่ารสชาติของมันเป็นอย่างไร
“ข้าเคยแอบเอาไปให้เจ้าตอนที่เจ้ายังเด็กนัก คงจะจำไม่ได้”
อันที่จริงไม่ใช่ว่าจำไม่ได้ แต่ไม่มีความทรงจำในตอนนั้นต่างหาก ไปเซียนเริ่มตระหนักคิดว่านางกำลังทำอะไรอยู่ นางใช้ชีวิตกลมกลืนไปกับผู้คนที่นี่จนลืมไปแล้วว่าตัวนางนั้นเป็นใครและมาจากที่ไหน
หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเพื่อนและสัง
