ม่านเมฆยังกระชากลากถูคนที่ตอนนี้ได้สติพอเลือนลางมาตามทางเดินจนเข้ามาในเพ้นท์เฮาส์ของตัวเอง เขาเหวี่ยงเทียนไขลงบนที่นอนเต็มแรงโดยที่ไม่สนแม้แต่น้อยว่าเธอจะเจ็บ หรือจะรู้สึกอย่างไรบ้าง
“พี่เมฆ” เทียนไขเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว พยายามหยัดตัวให้ลุกขึ้นนั่ง พยายามใช้สติคิดว่าทำไมเขาถึงโกรธเธอ
“จำผัวตัวเองได้ด้วยเหรอ นึกว่าไปเอากับไอ้ขุนจนหนำใจจนลืมชื่อฉันไปซะแล้ว” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำเหมือนกำลังกดอารมณ์ที่เดือดดาลเอาไว้
“พี่ขุนเหรอคะ” เธอทวนย้ำชื่อของบุคคลที่สาม เท่าที่จำได้ เธอเจอขุนเขาจริง แต่นั่นก็ที่ร้านอาหาร
“มองดูสภาพตัวเองหน่อยเทียนไข ว่ามันน่าขยะแขยงมากแค่ไหน” ได้ยินแบบนั้นเทียนไขก็ก้มลงมองสำรวจตัวเอง
“ทะ ทำไมเทียนใส่ชุดนี้” สองมือจับดูเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่ตัวเองสวมอยู่ พยายามนึกให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทำไมเหมือนจะจำอะไรไม่ได้เลย
“หึ ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันเก่งในการเล่นละครจังเลยนะ เท
