จิรฐิติกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะสะดุดตากับหญิงสาวคนหนึ่ง หล่อนสวมชุดกระโปรงยาวแบบสายคล้องคอ ลายดอกไม้เล็ก ๆ บนพื้นสีขาว มิรันดาเห็นจิรฐิติจ้องหญิงสาวคนนั้นนิ่งอยู่ตั้งนานสองนานก็เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจทันที
“มองอะไรอยู่คะพี่ติ”
จิรฐิติไม่ได้ตอบ เขาแทบไม่ได้ฟังคำถามของมิรันดาด้วยซ้ำ นั่นเพราะเขายังคงจดจ่อ ตามองจ้องผู้หญิงคนนั้นนิ่งอยู่ จนมิรันดาเองที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหว ต้องลุกจากเก้าอี้ของตัวเองเพื่อไปยืนประคองใบหน้าของจิรฐิติให้หันหน้าตรงอย่างเดิม
“เลิกจ้องคนอื่นได้ไหมคะ นี่มากับมินะคะ ทำไมเอาแต่มองป้าแก่ ๆ แบบนั้นอยู่ได้ มิงอนแล้วนะ”
จิรฐิติถอนใจ จ้องตามิรันดาแล้วยกมือขึ้นปัดมือของหญิงสาวออกอย่างนุ่มนวล
“ไหนใครบอกว่าหิว ได้สั่งอะไรมากินแล้วหรือยัง”
“นั่นไง จ้องแต่ป้าแก่ ๆ ชุดลายดอกนั่นจนสมองเบลอไปแล้ว” มิรันดาต่อว่าเขาไม่พอยังว่าไปถึงคนที่เขาจ้องอีกด้วย “มิสั่งแล้วค่ะ ยังถามอยู่เน
