4
1061 Words
นางฟ้า ตือแม่เลี้ยงของน้อง
โรงแรมโรแมนติกการ์เดนท์
เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ที่เจ้าหยวนอี อยู่ในโรงแรมหรูหรา ซึ่งยุคที่เธอมาสวมร่างผู้อื่น ต้องยอมรับว่า คนร่ำรวย และมีอำนาจ จะได้รับสิทธิพิเศษมาก ยามนี้เธอเป็นนายหญิงเล็กเต็มตัว มีคนคอยรับใช้ แค่ยกกระดิ่งเล็กๆ ก็จะเข้ามารับคำสั่ง ทว่าสายวันนี้ มีเรื่องที่หญิงสาวต้องรับมืออย่างชาญฉลาด
ร่างอวบและแก้มย้อยๆ โผล่มาที่ประตูห้องรับรองในส่วนโถงด้านนอกซึ่งติดกับสวนกของโรงแรม ณ ชั้นดาดฟ้า
อันที่จริง อีกฝ่ายร้องงอแงอยากมาพบ ซ่งฮ่าวตง หากพ่อบ้านคัง (คังเต๋อ) หรือที่เขาใช้ชื่อตามสมัยนิยม โทนี่ คัง เอ่ยว่า
“นายหญิงเล็กอี ปกติคุณชายจ้าน ไม่เคยห่างจากท่านเก้านานขนาดนี้ และตั้งแต่คุณกับท่านเข้าหอกัน... นี่ก็ผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์ เช่นนี้ คุณชายจ้านถึงงอแงหนัก ต้องการให้ผมพามาที่โรงแรม”
เรื่องที่เจ้าหยวนอี ต้องอยู่โรงแรม เพราะงานแต่งระหว่างเธอกับซ่งฮ่าวตงจัดขึ้นอย่างเร่งด่วน ดังนั้นเรือนหอในคฤหาสน์ตระกูลซ่งจึงยังไม่เรียบร้อย อีกอย่างการอยู่ที่นี่ก็ง่าย สำหรับการเดินทางไปสถานที่ต่างๆ โรงแรมโรแมนติกการ์เดน ตั้งอยู่ใจกลางเมือง มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ทั้งยังสามารถจัดงานใหญ่ และมีพื้นที่รองรับผู้คนได้หลายพันชีวิต
“จ้านเกอ...”
“ขอรับ คุณชายชื่อ เจียวจ้าน... ปีนี้อายุเกือบห้าขวบแล้ว”
“เขารู้จักฉันไหม”
เจ้าหยวนอีถามโทนี่
“เคยเห็นนายหญิงเล็กอี ในหน้าหนังสือพิมพ์ และนิตยสารบ้างครับ”
“แล้วเขารู้ไหมว่า ฉันเป็นภรรยาของท่านเก้า”
เมื่อหญิงสาวเอ่ยถามคำนี้ออกไป เสียงวิ่งตึงตังก็ดังขึ้น ไม่นานคนเจ้าเนื้อ ก็โผล่มาใกล้ๆ เจ้าหยวนอี
“คนนี้อยู่ในทีวี และกับโรงหนังใช่ไหม มีภาพใหญ่ๆ ติดที่มุมถนนด้วย!”
น้ำเสียงเล็กๆ ของเจียวจ้าน สูงขึ้นจมูกสักหน่อย และแก้มย้อยๆ สั่นไปมา ในยามที่เขาพูด ทว่าสิ่งที่เจ้าหยวนอี สัมผัสได้คือ เธอไม่ใช่หญิงงามที่จะรับมือเด็กๆ ได้ง่ายๆ อย่างแน่นอน
“ใช่จ๊ะ ฉันชื่อ หยวนอี... เป็นภรรยาคุณพ่อหนู!”
เด็กชายทำตาโตมองเจ้าหยวนอี ก่อนทำปากยื่นยาว แล้วหัวเราะเสียงสดใส
“โทนี่... เขาเป็นแม่ใหม่ของน้อง อีกคนใช่ไหม!”
คำถามจากเจียวจ้านทำให้เจ้าหยวนอี ฉุกคิดถึงบางสิ่ง นี่คงไม่ได้หมายความว่า ซ่งฮ่าวตงซุกซ่อนผู้หญิงเอาไว้เพื่อเป็นแม่เลี้ยง ของเด็กชายอีกหลายคนหรอกนะ
“เอ แม่ใหม่ ของจ้านเกอ ต้องมีคนเดียวสิคะ และยืนอยู่ตรงนี้ไง”
เธอว่าแล้วย่อตัวลง ตั้งใจอุ้มเด็กชาย
“เป็นแม่ใหม่จริงๆ เหรอ แล้วจะใจร้ายกับน้องไหม”
เมื่อได้ยินเจียวจ้านแทนตัวอย่างนั้น เธอเลยอมยิ้มชอบใจ เขาคงได้รับการดูแลอย่างดี ด้วยร่าเริง แจ่มใส ทั้งยังพูดเก่ง
“ไม่จ๊ะ แม่ใหม่ของจ้านเกอ ไม่ได้แค่สวยนะ แต่ใจดีและรวยด้วย!”
ข้อหลังนั้น เจ้าหยวนอีมั่นใจที่สุด ด้วยซ่งฮ่าวตง ให้เงินเธอไว้ใช้เต็มกระเป๋า
“น้องรู้ ปะป๊าเป็นมหาเศรษฐี แต่คุณย่าทวดบอกว่า เราต้องไม่ฟุ่มเฟือย เงินทองหายาก”
เจ้าหยวนอีพยักหน้าตามที่เจียวจ้านพูด แล้วก็เอ่ยว่า
“ถ้าอย่างนั้น เราไปหาอะไรกันง่ายๆ นอกโรงแรมดีไหม”
“ฮู้เร่... น้องอยากกิน เยอะๆ เอาขนม ลูกอม ไอศกรีมด้วย”
หญิงสาวหันไปมองโทนี่ฝ่ายนั้นทำหน้าคิดอยู่ประเดี๋ยว ก็ตอบว่า
“ท่านเก้า... ไว้ใจนายหญิงเล็กอีนะครับ ถึงให้คุณชายจ้านแวะมาเที่ยวเล่นด้วย แต่เตือนไว้ก่อน อย่าตามใจมาก ไม่เช่นนั้นเหนื่อยหนักแน่นอน”
เจ้าหยวนอีหัวเราะน้อยๆ และมองดวงหน้าเด็กชายแสนน่ารัก
“จ้านเกอ อยากไปเที่ยวกับแม่ใหม่ไหมคะ”
“ไปครับ และเรื่องนี้เราต้องไม่บอกปะ ป๊าน้า!” เด็กชายตอบและขยิบตาให้เธอ
ในโมงยามนั้น หัวใจของเจ้าหยวนอีพองโต ขอบตาเธอก็ผะผ่าวร้อน การได้พบหน้าเจียวจ้าน ก็ละม้ายว่าชีวิตเล็กๆ ที่จากเธอไปก่อนวัยอันควร ในโลกที่จากมา ได้กลับคือสู่อ้อมอกเธออีกครั้ง
“มา เร็วมาเกี่ยวก้อยเป็นแม่ใหม่กับลูกเลี้ยงกันนะจ้านเกอ”
หญิงสาวยื่นนิ้วก้อยเรียวสวยออกไป และแทนที่เด็กชายจะเกี่ยวก้อยกัน เขากับอ้าปากกว้างแล้วก็งับไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย!
เจียวจ้านกัดนิ้วก้อยของเจ้าหยวนอี ฟันซีเล็กๆ นั้นออกแรงไม่ได้มากนัก กระนั้นหญิงสาวก็ต้องสลัดมือไปมา เธออยากร้องเจ็บ และดุเขา ทว่ามองดวงตากลมโต กับความไร้เดียงสานั้น หัวใจเจ้าหยวนอีก็อ่อนยวบ
“เจ็บไหม! น้องกัดเจ็บเปล่า”
เมื่อเขาปล่อยนิ้วก้อยของหญิงสาวเป็นอิสระ จึงถาม แล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“ทำไม จ้านเกอ ถึงกัดนิ้วแม่คะ ดูสิ มันขาดหรือเปล่าน้า” เธอแกล้งถาม และจับนิ้วของตนเอง
หัวคิ้วเล็กๆ ยู่ย่นเข้าหากัน เขารู้ว่าเธอต้องเจ็บ ทว่าสิ่งที่ทำมันก็สำคัญนี่นา “ก็ น้องเป็นน้องไง แล้วนี่คือแม่ใหม่” เจียวจ้านชี้หน้าอกตัวเอง สลับกับเจ้าหยวนอี
ฝ่ายเจ้าหยวนอียังจับต้นชนปลายไม่ถูก
“ปะ ป๊า บอกน้องฟันแหลม และน้องเป็นลูกเสือน้อย โฮกๆ ๆ”
เจียวจ้านร้อง และกระโดดไปมา ท่าทางเขาร่าเริง และในตอนนั้นโทนี่ก็ช่วยอธิบาย
“คุณชายจ้าน คิดว่าท่านเก้าเป็นเจ้าป่าครับ และตัวเขาคือลูกเสือ ดังนั้น วิธีการที่จะสนิทสนมกัน หากไม่ กัด ดม หรือ เลียหน้า ก็ต้องกัดคุณแบบนี้”
เจ้าหยวนอีพยักหน้าตามอีกฝ่าย แล้วยื่นมือไปหาเจียวจ้าน โดยไม่กลัวเขาจะกัด
“คนเก่งพร้อมหรือยังคะ”
“ไปกันเล้ยยยยยยยยย”
เด็กชายยิ้มกว้าง เขาไม่ได้กัดเธอ หากจับมือแล้วแกว่งไปมา
- Writer
