หลงไหล ได้รัก

เสนอตัว

บริษัท Shiva Export

“สวัสดีค่ะ ที่นัดไว้ชื่อ สิริมา” ใบหน้าสวยหวานถูกแต่งแต้มให้คมเข้มจนโดดเด่นสะดุดตา บอกจุดประสงค์ที่มายืนอยู่ตรงนี้กับผู้ชายที่อยู่หน้าห้องทำงานภายในบริษัทส่งออกขนาดใหญ่

“ครับ ท่านรออยู่” เลขาคนสนิทที่เป็นทั้งรุ่นพี่เจ้าของบริษัทส่งออกชื่อดัง พยักหน้าขึ้นลง เมื่อสำรวจคนตรงหน้าเรียบร้อย เธอเหมือนกับรูปที่เจ้านายส่งมาให้ จะต่างกันตรงที่วันนี้ใบหน้าสวยหวานดูเข้มกว่าในรูปเท่านั้น

“ขอบคุณค่ะ” สิริมากล่าวขอบคุณคนที่เปิดประตูห้องให้เธอ ก้าวเดินเข้าไปข้างในช้าๆ ด้วยท่าทางมาดมั่น แต่ใครจะรู้ว่าเธอกำลังตื่นเต้นและหวาดกลัวจนตัวสั่น ตั้งแต่ย่างกรายเข้ามาที่บริษัทแห่งนี้

“มาแล้วเหรอ”

ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร เมื่อรู้สึกว่ามีคนมาหยุดยืนใกล้ๆ มองสำรวจเธอช้าๆตั้งแต่ปลายเส้นผมจนถึงปลายรองเท้าที่เธอสวมใส่ ก่อนจะเผยรอยยิ้มพอใจออกมาให้คนตรงหน้าเขาได้เห็น

ก็เขาเป็นคนเลือกเธอเอง แต่ไม่คิดว่าตัวจริงจะสวยกว่าในรูป ดูน่าค้นหาและดูยั่วยวนมากกว่าในรูปที่ส่งมาเสนอตัวให้เขาซะอีก

“ค่ะ” สิริมายิ้มให้ รักษาท่าทางไว้ให้ดีที่สุด เขาคือลูกค้าที่เธอเสนอตัวมาให้เขาเชยชม และเธอต้องทำหน้าที่ให้ดี เพราะนี่คือโอกาศเดียวที่เธอมี

“เพิ่งเคยทำเหรอ”ร่างสูงลุกขึ้นยืน ก้าวเดินมาหาคนที่ยืนอยู่เงียบๆ ใช้มือเกี่ยวเส้นผมสีดำสนิทไปมา ก่อนจะดึงร่างเล็กมาชิดลำตัว

“ไม่ถูกใจเหรอคะ” แม้จะพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น แต่มันก็ยังสั่นอยู่เหมือนเดิม มือเล็กยกขึ้นลูบไล้ไปมาที่หน้าอกกว้าง ท่องในใจเงียบๆ ว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องทำ

ผู้ชายตรงหน้าคือคนที่เธอต้องหลับนอนด้วย แลกกับเงินก้อนโตที่เธอจำเป็นต้องใช้ เพราะไม่เคยหลับนอนกับใครมาก่อน ในวันที่ชีวิตต้องการความช่วยเหลือทางด้านการเงิน จึงเลือกเสนอตัวเองมาให้ผู้ชายแบบเขา ผู้ชายที่เธอแอบรัก ผู้ชายที่เธออยากจะมอบสิ่งที่หวงแหนให้ แลกกับเงินมากถึงสองแสน

“เห้อ! ฉันไม่ชอบคนที่ไม่มีประสบการณ์ มันไม่ได้อารมณ์ ฉันเหนื่อย ฉันอยากปลดปล่อย ไม่ใช่ต้องมาทำทุกอย่างเองแบบนี้” น้ำเสียงดุดันมาพร้อมกับใบหน้าบึ้งตึงต่างจากเมื่อครู่ ตอนที่เขาสำรวจร่างกายเธอ

ศิวะเป็นเจ้าของบริษัทส่งออกรายใหญ่ เพราะงานที่ยุ่งอยู่ตลอดจนไม่มีเวลาหาเมีย จึงเลือกใช้บริการเด็กไซด์ไลน์ เวลาที่ร่างกายเขาต้องการปลดปล่อยมากๆอย่างเช่นตอนนี้ เขาคิดว่ามันไม่ได้เสียหาย เพราะเขาจ่ายหนักจนพวกเธอไม่เคยคิดว่าเสียตัวไปแบบไร้ค่าให้กับเขา

เขาจ่ายตอบแทนพวกเธอด้วยเม็ดเงินก้อนโต คุ้มค่ากับสิ่ฃที่พวกเธอปรนเปรอให้กับเขา ยิ่งคนไหนที่เซ็กส์ถูกใจเขายิ่งจ่ายหนัก และเรียกใช้บ่อยๆ แต่เพราะคนที่เขาเรียกใช้อยู่ประจำ เกินรักสบายเพราะเงินที่เขาให้ และกำลังจะแต่งงาน เขาถึงต้องหาคนใหม่มาแทนเธอ แต่ไม่คิดว่าจะได้ผู้หญิงสวยที่ทำอะไรไม่เป็นเลยแบบยัยนี่

“ขอโทษค่ะ” มือเล็กลนลานยกขึ้นไหว้ ถ้าเขาไม่พอใจเธอก็อดได้เงินนะสิ เงินนั่นเธอต้องใช้ มันไม่ได้สำคัญกับชีวิตเธอก็จริง แต่มันสำคัญกับชีวิตน้องสาวของเธอ

“ออกไป!” ร่างกายที่ตึงเครียดไม่ได้รู้สึกดีขึ้นสักนิด เขาไม่ใช่คนที่ดีนัก และเซ็กส์ที่เขาชอบมันค่อนข้างจะรุนแรงและไม่ได้อ่อนโยนมากนัก เธอควรกลับไปมอบครั้งแรกใครคนที่เธอรักดีกว่าไหม

“ไม่นะคะ ฉันต้องใช้เงิน ฉันจะทำค่ะ” สิริมาเกาะแขนคนที่เอ่ยปากไล่เธออย่างอ้อนวอน ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา เมื่อความหวังสุดท้ายกำลังจะหลุดลอย ไม่มีใครยอมจ่ายเงินจำนวนนั้นให้เธอได้เท่าเขาอีกแล้ว เธอไม่มีที่พึ่งอื่นแล้วจริงๆ

“ถ้าไม่ถูกใจฉันจ่ายครึ่งเดียว” เขาไม่อยากเสียเงินมากขนาดนั้น ถ้าไม่ได้ในสิ่งที่คุ้มค่า

“ค่ะ” ใบหน้าสวยซีดเผือกด้วยความกลัว ผู้ชายที่ดูสุขุมเยือกเย็นเมื่อครู่ ดูเหมือนจะเป็นเพียงภาพลวงตาที่เขาสร้างขึ้น ความอ่อนโยนของเขาคงมีให้กับคนที่เขาถูกใจเท่านั้น

“ถ้าไม่ทำก็ออกไปสักที” ศิวะเริ่มรำคาญ ผู้หญิงที่เขาเรียกมา รู้ว่าต้องทำยังไงตั้งแต่เดินเข้ามาให้ห้องส่วนตัวของเขา แต่ยัยนี่เดินมายืนเงียบๆไม่พอ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองต้องทำอะไรต่อ

“เดี๋ยวสิคะ เดี๋ยวก่อน” ร่างเล็กขืนตัวไว้ เมื่อถูกผลักแผ่นหลังไปใกล้ประตูที่เธอเคยเดินเข้ามา มือเล็กเกาะแขนคนตรงหน้าไว้แน่น น้ำตาแห่งความสิ้นหวังไหลรินอาบสองแก้ม

“แม่ง!…” ศิวะอุ้มร่างสมส่วนขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็ว ก้าวเท้ายาวๆเดินเข้าไปห้องด้านใน ทิ้งคนที่มีใบหน้าเปื้อนน้ำตาลงบนเตียงแรงๆอย่างไร้ความปราณี เขาเป็นคนแบบนี้แหละถ้าทำเองก็จะทำตามใจ ไม่มีความอ่อนโยนอะไรทั้งสิ้น

“อย่าตายก่อนล่ะ” ศิวะขึ้นคร่อมร่างกายสมส่วนไว้ ลูบไล้ไปมาบริเวณเอวรูปตัวเอสแรงๆ มืออีกข้างยกขึ้นคลึงหน้าอกอวบอิ่ม ส่วนร่างกายด้านล่างก็บดเบียดเข้ากับจุดอ่อนไหวภายใต้เนื้อผ้า

มือหนาถอดกระโปรงรัดรูปที่ยาวเพียงคืบออกไปให้พ้นสายตา มองจุดซ่อนเร้นที่อยู่ถูกปิดบังด้วยกางเกงชั้นในสุดเซ็กซี่ตรงหน้าเพียงเสี้ยววินาที ก็ลงมือถอดกางเกงเนื้อดีของตัวเองออก ร่างกายเขาไม่ได้ปลดปล่อยมานาน แอบกลัวเหมือนกันว่าคนที่นอนนิ่งจะช้ำในตายเพราะอารมณ์ของตัวเอง

“ลุกขึ้นมาทำ อย่าให้ฉันต้องสั่ง ฉันจ่ายเงินเธอ ไม่ใช่เธอจ่ายเงินฉัน” ร่างสูงที่ยังสวมเสื้อเชิ้ตราคาแพง ทิ้งตัวลงนอนข้างๆคนที่นอนนิ่ง พลิกร่างกลมกลึงขึ้นมานั่งบนตัว พลางมองใบหน้าสวยหวานอย่างกดดัน

เขาน่าจะให้เลขาเช็คงานก่อน หรือไม่ก็ให้เธอไปหาคนเทรนงานมา ไม่ใช่มาถึงมือเขาแล้วนอนนิ่งเป็นผักเป็นปลาแบบนี้ มันพลอยทำให้เขาไม่มีอารมณ์ไปด้วย