“ไม่มีค่ะ”
เมื่อหาจนหมดทุกซอกทุกมุม ก็หันมาบอกคนที่เอาแต่ยืนจ้องอยู่ข้างๆ นี่เขาไม่ช่วยเธอหาเลย เธอจะรู้ไหมว่ามันคือตัวไหน
“เสื้อสีน้ำเงิน มีผีเสื้ออยู่ที่อกด้านซ้าย เสื้อผู้หญิง ไม่เห็นเหรอ”
ศิวะมองปฎิกิริยาของคนตรงหน้าไม่วางตา เขาไม่อยากโพลงถามออกไปว่าเธอใช่ผู้หญิงในคืนนั้นไหม มันโคตรน่าเกียจเลย เหมือนถามโต้งๆว่าเธอใช่คนที่ขายตัวให้เขาไหม ยังไงยังงั้น เขาถึงไม่กล้า ได้แต่หาทางพิสูจน์เอาเองแบบที่ทำอยู่ตอนนี้
“ไม่ค่ะ ไม่เห็น”
ใบหน้าไร้เครื่องสำอางที่ศิวะมองว่าจืดแล้ว ยิ่งจืดเจือนลงไปอีกเพราะคำพูดของเขา หนึ่งนภาใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม จำได้ดีว่าวันนั้นหยิบเสื้อตัวนั้นไป เพราะมันเป็นตัวเดียวที่เธอพอจะใส่ได้ เสื้อตัวอื่นมันใหญ่มาก เธอเลยเลือกหยิบตัวที่มันซ่อนอยู่ลึกที่สุด เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตุ แล้วเขาจะหามันไปทำอะไรตอนนี้
“เห้อ สงสัยมีขโมยจริงๆ น่าเสียดาย นั่นเสื้อคนตายแล้วนะนั่น ออกไ
