หลงไหล ได้รัก

คิดสั้น

4 วันผ่านไป

หนึ่งนภานั่งอยู่ในห้องเช่าเงียบๆ หลังจากจัดการงานศพของน้องสาวเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามานั่งอยู่ตรงนี้ได้ยังไง สี่วันที่ผ่านมาเหมือนอยู่ในความฝันมากกว่าความจริง และเธออยากให้มันเป็นแค่ความฝันเหลือเกิน

เงินที่เธอเอาตัวไปแลกมา ไม่ได้ถูกใช้เพื่อต่อชีวิตของน้องสาว แต่มันถูกเอามาใช้จ่ายค่ารักษาและจัดงานศพให้น้องเธอ เธอไม่ได้เสียแค่ตัว แต่เสียคนที่เป็นอีกครึ่งชีวิตไปแบบไม่มีวันหวนกลับ ทำไมชีวิตถึงเหลือกันแค่นี้ ทำไมโลกนี้ถึงได้กว้างนัก กว้างจนรู้สึกว่าอยู่คนเดียวต่อไปไม่ไหวแล้ว

ร่างเล็กๆที่ยังสวมชุดสีดำสนิท เดินออกจากห้องช้าๆ ไม่คิดจะหยิบอะไรไปด้วยสักนิด ไม่มีอะไรมีค่ากับเธออีกแล้ว เพราะน้องสาวที่มีค่ามากที่สุด ก็ไม่อยู่กับเธอแล้ว เท้าทั้งสองข้างหยุดลงเมื่อเดินมาจนถึงริมแม่น้ำเจ้าพระยา ที่อยู่ห่างออกมาจากซอยที่พักสามซอย ทิ้งตัวลงไปแบบไม่ต้องคิด ชีวิตเธอไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีอะไรให้เสียดายอีกแล้ว

“Shi* จะบ้ารึไง”

ร่างเล็กถูกดึงเข้าไปไว้ในอ้อมกอด เขาไม่รู้หรอกว่าเธอตั้งใจจะทำอะไร แต่ทันทีที่เขาเห็นเธอเดินมาทิศทางนี้ ก็เดินตามมาและคว้าร่างไว้ได้ทันพอดี ก่อนที่ร่างนี้จะได้ร่วงหล่นลงไปในแม่น้ำนั่น

“ปล่อยนะ ฉันไม่อยากอยู่แล้ว ปล่อยฉัน!”

หนึ่งนภาดิ้นรนหนีจากอ้อมกอดแข็งแกร่ง เธอไม่อยากอยู่แล้ว ไม่อยากอยู่แล้วจริงๆ ไม่มีแรงจะสู้อยู่ในโลกนี้สำพังอีกแล้ว

เพี้ยะ! มือใหญ่ฟาดลงไปแรงๆเพื่อเรียกสติ ใบหน้าซีดเซียวขึ้นรอยแดงเป็นรูปผ่ามือ เจ็บจนต้องเงียบ แต่ความรู้สึกอยากจะตายยังไม่หายไปสักที

“ในขณะที่คนอื่นเขาดิ้นรนมีชีวิตอยู่ เธอกลับเอาชีวิตมาทิ้งง่ายๆแบบนี้เหรอ”

เขาไม่กล้าคลายอ้อมกอดจากคนตัวเล็กที่ทรุดตัวลงกับพื้นเลยต้องนั่งลงไปกับเธอด้วย แล้วกอดเธอไว้แน่นหลังจากใช้ผ่ามือตบลงไปแรงๆ เพื่อเรียกสติ เขากลัวเธอจะหายไปต่อหน้าต่อตา เขาไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย กลัวว่าถ้าปล่อยเธอไป เธอจะต้องวิ่งหนีลงแม่น้ำกว้างใหญ่นี่แน่ๆ

“คุณไม่เป็นฉันคุณไม่รู้หรอก คุณมีพร้อมทุกอย่าง คุณไม่เคยสูญเสีย คุณจะมาเข้าใจอะไร” ใบหน้าซีดเซียวเงยขึ้นมาพูดทั้งน้ำตา เธอสูญเสียมาทั้งชีวิตแล้ว แต่เขาละ เขาเคยเสียอะไรบ้างยังมาทำเป็นพูดดี

“ฉันก็เคยสูญเสีย พ่อแม่ฉันตายตั้งแต่ฉันยังเด็ก สูญเสียคนรักไปต่อหน้าต่อตา แบบนี้เราเท่าเทียมกันรึยัง”

รอยยิ้มอ่อนโยนส่งไปให้เธอ หวังให้มันช่วยปลอบประโลมหัวใจเธอได้บ้าง จ้องมองใบหน้าซีดเซียว ที่ขึ้นรอยแดงจากผ่ามือเขาอย่างสำรวจและจดจำ ทั้งยังแอบรู้สึกผิดนิดๆ ที่ฟาดมือลงไปบนใบหน้าสวยนี้ซะแรงจนขึ้นรอยมือ

“คุณไม่มีพ่อแม่เหรอคะ” น้ำเสียงหวานถามอย่างสงสัย เขาที่เธอรู้จัก ไม่มีครอบครัวเหมือนกันเหรอ

“อืม ทีนี้เลิกคิดสั้นได้รึยัง”

ศิวะถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เมื่อเธอพยักหน้าเขาจึงปล่อยมือเล็กๆของเธอออก มองชุดสีดำบนตัวเธอ ก่อนจะสรุปเองในใจ เธอคงสูญเสียใครสักคนไปจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อละมั้ง แต่จะตายง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ไง

“ขอบคุณค่ะ” หนึ่งนภายกมือไหว้ขอบคุณ เขาช่วยเธอไว้อีกแล้ว ครั้งแรกที่เจอกันเขาก็ช่วยเธอจากการถูกจี้ รอยยิ้มตอนนั้นอ่อนโยนเหมือนตอนนี้ จนหัวใจว่างเปล่าของเธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมานิดๆ

“ถ้าฉันคว้าไม่ทัน ฉันคงช็อคตายไปอีกคน อย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหม ต่อให้มันยากแค่ไหน ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อ เข้าใจไหม! นี่นามบัตร ถ้าลำบากก็ติดต่อมา” ศิวะมองนาฬิกาเรือนหรู หลังจากที่ยัดนามบัตรของตัวเองใส่มือให้เธอแล้ว ป่านนี้คู่หมั้นเขารอแล้วมั้ง เขาควรไปสักที

“ขอบคุณค่ะ ฉันจะรักษาชีวิตที่คุณช่วยไว้อย่างดี”

หนึ่งนภายกมือไหว้ และได้มือหนามาเป็นรางวัล ศิวะวางมือลงบนบ่าอย่างให้กำลังใจ ลุกขึ้นเดินจากไปเงียบๆ แม้จะดูคุ้นตา แต่เขาคิดว่าไม่น่าจะใช่คนเดียวกัน

ภายในโรงแรมสุดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา ศิวะทอดสายตามองไปยังพื้นที่ว่างเปล่าที่อยู่ท้ายซอย มองไปในจุดที่เขาวิ่งไปคว้าร่างผู้หญิงคนนั้นไว้ ตอนนั้นเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นคนหรือผี เพราะชุดสีดำสนิทกับบรรยากาศที่เริ่มโพล้เพล้ แต่ทิศทางที่เธอเดินไปคือริมแม่น้ำ เพราะเคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นต่อหน้า สองขาจึงก้าวตามเธอไปอย่างรวดเร็ว โชคดีที่เขาคว้าเธอได้ทัน ไม่งั้นประวัติศาสตร์คงซ้ำรอยเขาอีกหนแน่ๆ

“พี่ศิดูอะไรอยู่เหรอ” ร่างแบบบางของนางแบบชื่อดังเดินมาเบียดชิดร่างกายแกร่ง มองตามสายตาคู่คมไป เมื่อไม่เจออะไรน่ามอง ก็ดึงใบหน้าหล่อเหลานั่นกลับมาหาตัวเอง สบตาคู่สวยด้วยดวงตายั่วยวน ใช้มือลูบไล้แผ่นอกเปลือยเปล่าเพื่อเร้าอารมณ์

“ไม่เหนื่อยเหรอครับ”ศิวะหยุดมือที่ลูบไล้หน้าอกตัวเองเบาๆ ดึงมากดริมฝีปากลงช้าๆ ลูบไล้มือไปตามใบหน้าสวยของเธอ

เขาเบื่ออะ! ไม่มีอารมณ์จะทำต่อแล้ว แต่เธอคือคู่หมั้น ถ้าทำท่าทางเหมือนไม่อยาก ก็กลัวว่าเธอจะเสียใจ

“ยังไม่เหนื่อยเลยค่ะ ทุกทีทำหนักกว่านี้อีก”

ปุ้ยฝ้าย นางแบบสาวชาวไทยใบหน้าสวยโดดเด่นกำลังเป็นที่น่าจับตามอง เธอติดใจเซ็กส์ของเขา และเข้ากันได้ดีในทุกๆเรื่อง ทันทีที่เขาขอหมั้นเธอก็ตกลงอย่างไม่ต้องคิด และใช้ชีวิตเป็นคู่หมั้นเขามาได้อาทิตย์แล้ว และเขายังเปรยกับเธออีกว่า เขาจริงจังกับเธอจนคิดไปถึงเรื่องแต่งงาน

“แต่วันนี้พี่เหนื่อยแล้ว”

ศิวะกอดเธอไว้แน่น เพื่อหยุดมือเรียวที่ซุกซนไปตามตัวไว้ เขาไม่มีอารมณ์จริงๆ เพิ่งเจอคนฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ใครมันจะมีอารมณ์วะ