หนึ่งนภาถูกจับมือไว้ตลอดตั้งแต่ลงจากรถ ทุกๆร้านที่เขาพาเธอเขาไป เขาไม่เคยปล่อยมือเลย จนพนักงานมองด้วยรอยยิ้ม เธอคงเหมือนเด็กมากสินะ เขาถึงได้ทำเหมือนผู้ปกครองที่กลัวเด็กหลงทางขนาดนี้
“ปล่อยก่อนค่ะ มันเลือกไม่ถนัด” หนึ่งนภาบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาสั่งให้เธอเสื้อเสื้อผ้าที่ถูกใจ แต่ไม่ยอมปล่อยมือเธอเลย แบบนี้เธอจะเลือกได้ยังไงล่ะ
“เดี๋ยวเธอหลง” ศิวะพูดแบบไม่ต้องคิด ยัยนี่ต่างจากเด็กตรงไหนกัน ไม่เลย เหมือนคนที่โตแต่ตัวมากกว่า
“ไม่หลงหรอกค่ะ ฉันไม่เดินมั่วหรอก” หนึ่งนภาพูดให้คนตรงหน้าวางใจจนเขายอมปล่อยมือ แต่ท่าทางกอดอกมองนิ่งๆนั่น เหมือนไม่เชื่อคำพูดเธอเลยสักนิด
“งั้นรออยู่นี่ เดี๋ยวมา อย่าไปไหนนะหนึ่งนภา ถ้ากลับมาแล้วฉันไม่เจอเธอ ฉันเอาเธอตาย….คาเตียงแน่” ศิวะพูดเสียงไม่ดังนัก โดยเฉพาะสามคำสุดท้าย เขาก้มลงไปพูดเบาๆข้างหูเธอ ก่อนจะเดินห่างออกไปจากคนที่ยืนหน้าแดงก่ำ
ศิวะเดินเข้ามาในร้านขา
