“ลาออกไหมคะ” หนึ่งนภาแกล้งถามอย่างทุกที รู้ดีว่าเหตุผลที่ภิภพยังอยู่ข้างศิวะ ไม่ใช่เพราะเงินและงาน แต่อยู่เพราะความรู้สึกที่มีให้กันมากกว่า
“ถ้าฉันออก ไอ้นั่นต้องแย่แน่ ไม่คิดจะกลับไปทำเหรอ ไม่ต้องไปเพื่อไอ้นั่นก็ได้ ไปช่วยงานฉันหน่อย ฉันจะตายแล้ว” วันๆหนึ่งเขาต้องวิ่งวุ่นทำนั่นนี่แทนศิวะ ในขณะที่หมอนั่นก็ขยันหาลูกค้าใหม่ๆอยู่ตลอด ไม่แน่ในปีนี้ศิวะอาจจะขยายสาขาออกไปอีกก็ได้
“หนึ่งไม่เหมาะกับงานที่นั่นหรอกค่ะ ฝากน้องจันทร์ด้วยนะค่ะ ส่วนเงินค่าคอนโดนี่ หนึ่งจะทยอยคืนค่ะ” หนึ่งนภาพูดเสียงเบาลง เพราะจันทราหิ้วกระเป๋าใบเล็กออกมาพอดี ถึงเวลาที่ต้องไปส่งจันทราแล้ว
“อย่าร้องไห้นะคะพี่หนึ่ง เดี๋ยวจันทร์จะมาหาบ่อยๆ” จันทราพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ดวงตากลับรื้นขึ้น พร้อมกับหยดน้ำใสๆที่ไหลริน เพราะเป็นกำพร้าเหมือนกัน จึงเข้าใจกันดีที่สุด แม้จะช่วงเวลาสั้นๆ แต่เป็นเวลาที่มีความสุขที่สุด
“พี่หนึ่งทำงานอยู่
