Hiding the Billionare's Twins

Prologue   “Are you sure you are coming home?”   Napalingon ako kay Andrew na nakatayo sa pinto ng kwarto ko. His arms were crossed in front of him as he looked at me. Nakaupo ako sa sahig habang nag-aayos ng mga damit ko. Tumango ako sa kaniya at ngumiti. “I can’t miss my best friend’s wedding,” sagot ko bago nagpatuloy sa pag-iimpake.   Hindi na nagsalita pa ulit si Andrew. Alam niyang hindi na niya mababago ang isip ko dahil nakabili na din ako ticket para amin.   “Will you come with us?” tanong ko sa kaniya nang matapos ako sa pag-impake.   Tumango siya. “I’ll book my flight later. Sasabay ako sa flight niyo kapag ka may bakante pa,” aniya.   Lumabas na din ako pagkatapos dahil magluluto pa ako ng hapunan namin. “Dito ka na kumain,” sabi ko kay Drew habang nagluluto. Tumango siya. I nodded back at him with a smile before I continued walking.   “Mommy!” I heard my son called.   Kunot ang noong nilingon ko siya. Nakita ko siyang nakatingin sa kapatid niya nang kunot ang noo. “What is it?” tanong ko at iniwan ang niluluto ko para lapitan silang dalawa na naglalaro sa sahig ng living room.   “Lucas is annoying!” Landon said as he pointed at his brother.   Mabilis kong hinawakan ang kamay niya at ibinaba. “Hey, don’t do that,” saway ko sa anak ko. “And don’t call your brother annoying, please. It’s not good for the ears,”   “But he is annoying,” Landon emphasized. “He keeps on teasing me,” kunot na kunot na ang noo ng anak ko. Napipikon na talaga siya sa kapatid niya na nakangiti lang sa harap niya.   I turned to Lucas. “Lucas, anak, please minimize the teasing. You two just play. I am cooking our dinner and I can’t do it if you two keep on fighting,”   Tumango lang si Lucas pero kitang-kita pa rin ang pang-aasar sa mukha niya. “Okay, Mommy,” aniya.   I narrowed my eyes at him and gave him a knowing look. “Promise?” tanong ko sa kaniya.   He pouted. Alam niyang aasarin pa rin niya ang kapatid niya. He pouted because when he says promise, he have to keep his word. That’s how I raised them. They need to keep a promise no matter how big or small it it.   Lucas nodded but did not say anything. Nakanguso pa din siya. “Say it, baby,” pilit ko sa kaniya.   Napatingin siya sa akin. “Promise,” he said as the amusement in his eyes were gone.   Napatulala ako sa mga mata ng anak ko at naalala ko siya. They almost have the same features. Kuhang-kuha rin ni Lucas ang ugali ng ama niya, mapang-asar at makulit. While Landon, pareho kaming mahiyain at hindi masyadong nagsasalita. Aside sa ugali, Landon got his lips from me. Pareho din kaming may mole sa leeg unlike Lucas na walang ni isang mole.   “Ako na diyan,” napatingin ako kay Andrew nang lumapit siya. “Ako na ang magbabantay sa kanila. Just continue your cooking,”   Tumango ako at nagpasalamat. Hinalikan ko ang ulo ng dalawang anak ko bago tumayo at bumalik sa niluluto ko.   Andrew ate with us that night. Kinabukasan ay maaga kong inayos ang gamit ng mga anak ko. Bukas na kasi ang alis namin kaya kailangan handa na ang lahat ngayon.   “Mommy, where are we going?” tanong ni Landon na lumapit sa akin. Nakita niya kasi akong nag-aayos ng mga damit nila.   “We are going to the Philippines, baby,” sagot ko sa anak ko at ngumit.   His eyebrows furrowed. “Phil- what?” naguguluhang tanong niya.   Ngumiti ako sa kaniya. “Philippines, baby. It’s the place where Mommy was born,” I told my son as I held his cheek.   Lumapit naman si Lucas. “Yay! Philippines! Mommy, that’s where our Dad lives, right?” tanong ng anak ko na nagpagulat sa akin.   “Lucas!” saway ko sa sinabi niya dahil naguluhan si Landon doon.   “We have a Daddy?” inosenteng tanong noong isang anak ko.   I held both of Lucas’s hands. “Where did you learn that?” mahinahong tanong ko sa kaniya kahit na kinakabahan ako. Ayaw ko na magka-ideya ang mga anak ko nang tungkol sa ama nila dahil wala din naman akong maibibigay na sagot sa kanila kung sakali.   “It was from Ninang Hillary,” he answered as he smiled at me. “I asked him about my Dad because you haven’t mentioned anything to us about it. Ninang Hilarry told me that our Dad is in the Philippines right now,”   Gusto kong tampalin ang noo ko. Gusto ko ring kalbuhin si Hilarry ngayon. Pero pinigilan ko ang sarili ko. I tried to calm myself as I talked to my son.   “Lucas, listen to me, okay?” I told my son with a forced smile. Tumango naman ang anak ko. “You don’t have a Dad,”   Nakita ko kung paanong bumagsak ang mga mata ng anak ko. He looked so sad. Nang mapatingin ako kay Landon ay ganoon din.   “Why is that?” Lucas asked as he looked at me with teary eyes. “Why do my friends have Daddies? Why do Landon and I don’t have one?”   “You just don’t have a Dad. That’s all,” simpleng sabi ko sa kanila. Pero alam ko na kahit gaano iyon ka-simple sa akin ay hindi nila iyon maiintindihan. “I’m so sorry if your Ninang Hillary told you something that is not true. I’ll talk to her about it,”   Tumango si Lucas at Landon bago tahimik na tumalikod sa akin. They sat on the floor and just played with their toys. Ipinagpatuloy ko na lang ang pag-aayos ng mga damit nila.   Nang matapos ako ay tinawag ako ng magulang noong isang tinuturuan ko dito. I am working as a tutor here. Noon, gusto ko sanang mamasukan sa isang club or bar as a waitress pero hindi na kinaya nang oras ko nang manganak ako kaya naisip ko na lang na maging tutor sa mga bata.   “Yeah, I’ll be in the Philippines for a month or two, Mrs. Clarkson,” I told the woman on the line. “I’ll let you know when I’m already back, okay?”   “Okay. You take care, Liz!” Mrs. Clarkson said. “We’ll miss you and the twins!”   I chuckled. “We’ll miss you, too, Mrs. Clarkson. Just tell David about my trip to the Philippines, okay?”   “Will do, Liz. Thank you. Bye!” Mrs. Clarkson said. Nagpaalam na din ako sa kaniya bago niya ibinaba ang tawag.   I called Hillary after that. Pinagalitan ko dahil kung ano-ano ang sinasabi sa anak ko.   “Sorry, Liz!” she apologized sincerely. Tinanong kasi ako ng anak mo noong nakaraan. Sino daw ang tatay niya at nasaan na daw. Eh hindi ko naman alam ang isasagot kaya sinabi kong nandito sa Pilipinas. Hindi ko naman alam na matatandaan pa niya ‘yon,” mahabang paliwanag niya.   “Paano ba kasi napasok iyon sa utak niya?” tanong ko nang mapaisip.   Hillary rolled her eyes at me. “Matatalino ang mga anak mo, Elizabeth. Malamang nakikita nila ‘yan sa mga kaibigan at nakakalaro nila,”   Nalungkot naman ako sa sinabi ni Hillary. Nalulungkot ako para sa mga anak ko. Bakit ba kasi komplikado ang lahat para sa kanila? Bakit ba kasi hindi ko sila mabigyan ng kumpletong pamilya.   I tried, alright. I tried dating other guys pero hindi ko talaga kaya. I haven’t loved anyone like I loved their father. Hindi ko din kaya na may ibang ituring na ama ang mga anak ko. it’s unfair for their real father.   Tinapos ko ang tawag namin ni Hillary. Lumalim lang ang gabi ay hindi pa din ako makatulog. I hugged my sons who were sleeping beside me.   I kissed their forehead. “I love you, both,” I whispered as I closed my eyes.   The next day, maaga kaming nagising dahil maaga ang flight namin. Sinundo kami ni Andrew dahil nga sabay ang flight niya sa amin.   “Are you ready to go home?” Andrew asked as he turned to me. Napatingin ako sa mga anak kong nasa gitna namin.   I nodded at him. “I am,” I said firmly to convince him. Kahit ako ay kinukumbinsi ko na din ang sarili ko na handa na talaga ako.   But my mind flew to everything that I have left when I went away. My friends… my mother’s grave… and him.   Logan Greyson Gonzales… will I ever see you there?