ไท่หย่งฉือลอบถอนใจเบา ๆ เพราะทั้งหมดทั้งมวลนั้น ทารกน้อยที่พึ่งลืมตาดูโลกหาได้รู้เรื่องรู้ราวอันใดไม่ มีแต่ผู้ใหญ่ที่โง่เขลาเท่านั้นที่สุมไฟใส่ร้าย
อาเพศหรือ นรกส่งมาเกิดกระนั้นหรือ หาใช่ไม่
คนเลว ๆ ที่ทำแต่เรื่องร้าย ๆ นั่นต่างหากเล่าเป็นสิ่งน่ารังเกียจ เป็นเสนียดจัญไร ยิ่งพวกที่คอยรังแกทำร้ายทำลายชีวิตคนราวผักปลายิ่งน่ารังเกียจ
ไว้ชีวิตไม่ได้ !
กรามได้รูปถูกขบเป็นสันนูน ดวงตาคมเข้มเป็นประกายกร้าวอย่างน่ากลัวและท่านแม่ทัพลู่ทันได้เห็นมัน
“ หย่งฉือ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ หย่งฉือ ! ” เสียงเรียกที่ดังขึ้นนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัว ริมฝีปากได้รูปฉีกยิ้มให้กับชายคราวพ่อเบื้องหน้า
“ เปล่าท่านแม่ทัพ ข้าหาได้เป็นอันใดไม่ ถ้าเช่นนั้น ข้าขอลาเลยนะขอรับ ” เขาว่าพลางคำนับแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว สู่หน้าจวนที่มีลูกน้องกับม้าอีกส
