ตอนที่ 7 โวยวาย
830 Words
เช้าวันต่อมานับดาวตื่นมาทำกับข้าวช่วยป้าพรแต่เช้า ในใจนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองตอนที่อยู่ในห้ององศา นับดาวทำสีหน้ารู้สึกกังวลที่ต้องขึ้นไปรับใช้องศาทุกวัน
“นับดาวววว” องศาตะโกนจากชั้นบนเสียงลั่นบ้าน เสียงดังจนได้ยินไปถึงห้องครัว ทำให้นับดาวตื่นจากภวังค์
“นับดาว คุณองศาเอะอะโวยวายใหญ่แล้วลูก” ป้าพรเอ่ยเตือนนับดาว
“ดูเขาทำสิป้า เหมือนเด็กเลยค่ะ นับดาวล่ะเชื่อเขาเลย” นับดาวยืนบ่นกับป้าพร เพื่อยื้อเวลาออกไป เพราะไม่อยากขึ้นไปห้ององศา
กันต์กับลุงเข้มวิ่งหน้าตาตื่นมายังห้องครัว
“เกิดอะไรขึ้นครับแม่ คุณองศาทำอะไรนับดาวหรือครับ” กันต์ถามป้าพรด้วยความเป็นห่วงนับดาว
“อ้าว ทำไมนับดาวยังอยู่นี่ล่ะ รีบไปสิลูก” ลุงเข้มบอกนับดาวอย่างร้อนใจ
“ไปตอนนี้แหละค่ะคุณลุง” นับดาวรีบวิ่งขึ้นไปห้ององศา
“ขนาดเป็นไข้ยังฤทธิ์เยอะขนาดนี้ อยากรู้ว่าโตมายังไง ถึงได้เป็นคนนิสัยแบบนี้” นับดาววิ่งไปบ่นไป
นับดาวเปิดประตูเข้าไปในห้ององศา ก็พบว่าข้าวของในห้องกระจัดกระจายไปหมด นับดาวได้แต่ยืนอึ้งกับภาพที่เจอด้านหน้า “เป็นบ้าอะไรของเขาเนี่ย” นับดาวคิดในใจ โมโหกับการกระทำขององศา
“นี่มันกี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้ว ขี้เกียจตัวเป็นขนจริงๆ”
“คุณมีอะไรจะให้ฉันทำหรือคะ ถึงได้เรียกฉันขึ้นมาแต่เช้าชนาดนี้”
“ไม่เห็นรึไงห้องฉันรกขนาดไหน เก็บกวาดให้เรียบร้อยสิ” นับดาวถอนหายใจ รู้สึกเหนื่อยใจกับสิ่งที่เขาพูดออกมา
“นี่ฉันทำกรรมอะไรมาเนี่ยถึงได้มาเจอกับเรื่องบ้าๆ แบบนี้” นับดาวพยายามอดทนกับความรู้สึกตัวเองเป็นอย่างมาก
นับดาวเก็บกวาดห้องสักพัก องศาก็ให้ไปยกข้าวมาให้ แล้วนับดาวก็กลับมาเก็บกวาดห้องต่อจนกระทั่งถึงบ่าย
“เสร็จแล้วมาเช็ดตัวให้ฉันด้วย”
“เช็ดตัวอีกแล้วหรือนี่ ต้องเข้าใกล้เขาอีกแล้วเหรอ” นับดาวรู้สึกหวั่นกลัวขึ้นมาที่จะต้องเข้าใกล้เขา
นับดาวเดินไปเอาผ้าชุบน้ำแล้วบิดหมาดๆ มาเช็ดตัวให้เขา พอนับดาวเดินเข้ามาใกล้องศาก็รีบคว้าเอวนับดาวเข้ามากอดเอาดื้อๆ
ร่างนับดาวล้มทับอกองศาที่เปลือยท่อนบน ใบหน้าทั้งสองแทบจะแนบชิดกัน ลมหายใจทั้งสองเป่ารดใบหน้าซึ่งกันและกันทำให้นับดาวใจเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก อกนุ่มนิ่มของนับดาวเบียดแนบชิดกับกล้ามอกอันแข็งแรงขาวเนียนขององศา นับดาวพยายามดิ้น และกำลังจะกรีดร้อง มือหนาก็ปิดปากเธอไว้
“ไม่ต้องร้อง มันไม่เป็นผลหรอก”
“นี่คุณจะทำอะไรฉันเนี่ย คุณยังมีไข้อยู่นะ” นับดาวพยายามเบือนหน้าหนีจากมือขององศา
“ไม่ต้องมาบอกฉัน ฉันรู้ตัวฉันดี”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ ฉันไม่ปล่อย”
“คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยว…” เสียงนับดาวถูกลืนไปกับริมฝีปากขององศาที่จูบนับดาวอย่างเร่าร้อน ริมฝีปากและลิ้นที่ร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ควานหาความหวานในปากนับดาว นับดาวดิ้นขัดขืนสุดแรงจากการจูบขององศา แต่ก็ไม่เป็นผล ผู้หญิงเอวบางร่างเล็กจะไปสู้แรงผู้ชายตัวโตที่มีกล้ามแข็งแรงเป็นมัดๆ ได้อย่างไร
“อย่าดิ้นซะให้ยาก มันไม่เป็นผลหรอก” องศากัดฟันพูดเสียงเล็ดลอดออกจากไรฟัน รู้สึกถึงความต้องการของตัวเองมันจะระงับไว้ไม่ไหวแล้ว
“คุณจะทำอะไรฉัน”
“ก็ทำในสิ่งที่จะทำให้เธอลืมฉันไม่ลงยังไงล่ะ”
“คุณอย่าทำอะไรบ้าๆ นะคุณองศา” องศาจับใบหน้านับดาวอย่างแรงแล้วจูบบดริมฝากปากนับดาวอย่างร้อนแรง นับดาวถอนริมฝีปากออกแล้วตบหน้าองศาอย่างแรง
“เพี๊ยะ” องศาไม่รอช้า จูบริมฝีปากที่บวมเจ่อนั้นอย่างรุนแรงและเร่าร้อนอีกครั้งจนนับดาวแทบหายใจไม่ออก องศาถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย
“อย่ามาทำสะดีดสะดิ้งหน่อยเลยน่า ของเคยๆ กันอยู่” องศาแสยะยิ้ม อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้น ตัวสั่นระริกเพราะความโหยหาสิ่งนี้มานาน แถมได้มาเจอสาวน้อยที่อ่อนหัดแบบนี้ยิ่งทำให้องศาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้
“ทำไมคุณถึงชอบดูถูกคนอื่นแบบนี้ ทำเหมือนคนมีปม เกิดมาไม่เคยมีคนรักเลยรึไง ถึงได้มาทำป่าเถื่อนกับฉันแบบนี้” นับดาวเสียงสั่นเครือน้ำตาเริ่มคลอเบ้า แต่คำพูดแทงใจดำนี้ยิ่งทำให้องศาโกรธจัด
- Writer
