บทที่ 11
บัวชมพูรีบปาดน้ำตาและหันไปมองก็พบเจ้าของร่างสูงใหญ่ภายใต้เสื้อยืดคอกลมและกางเกงเดนิมยืนห่างจากเธอไปเพียงไม่กี่ก้าว หญิงสาวแสดงอาการตระหนกเล็กๆออกมาก่อนจะรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ ศาสตราก้าวเข้ามาหาและมองเธอด้วยแววตาที่บอกว่าเขาเป็นกังวล
“บัว...คุณทำผมตกใจแทบแย่รู้มั้ย ตอนที่ผมกลับมาถึงก็พบป้าคำมีแกบอกว่าคุณขับรถจิ๊บมาที่น้ำตกคนเดียวผมเลยรีบตามมา”
“ขอโทษด้วยนะคะซีนิธ ฉันคิดว่าคุณเข้าไปทำธุระในเมืองกับคำแก้วแล้วจะกลับมาเย็น ๆ ค่ำๆ เสียอีก”
“งานที่ปางไม้มีออกเยอะแยะ ผมจะไปที่ไหนนาน ๆ ได้ยังไง ว่าแต่คุณเถอะ นึกยังไงถึงมาที่น้ำตกนี่คนเดียว”
“ฉันอยากมาพักผ่อนค่ะ...ขอโทษอีกครั้งนะคะที่ทำให้คุณเป็นห่วง ฉันกำลังจะกลับอยู่นี่ล่ะค่ะ”
“บัว” ศาสตราเข้าไปขวางหน้าหญิงสาวที่กำลังจะเดินกลับออกไปจากหลังม่านน้ำตก บัวชมพูเบื
