บทนำ
884 Words
"พี่โม" เสียงหวานแหลมของใครบางคนเอ่ยทักร่างสวยที่ยืนอยู่ทำให้ดวงตาเฉี่ยวหันมองตามเสียง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังนักแสดงสาวคนดังที่เป็นรุ่นน้องคนสนิทของตัวเอง
"ถึงนานหรือยัง" โมนาถาม ทำให้มิรันดาตอบกลับสีหน้ามีความเซ็งอยู่เล็กน้อย
"เพิ่งถึงเมื่อกี้เลย รถติดมาก"
"แล้วเด็ก ๆ ล่ะ?"
"อยู่กับคุณเคลวิน"
"เลี้ยงได้เหรอ"
"เลี้ยงประจำ เห็นแบบนั้น เลี้ยงลูกได้ไม่แย่เลยนะ" เจ้าของใบหน้าสวยตอบกลับพร้อมกับอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงคนรักที่ตอนนี้เปลี่ยนไปราวกับคนละคนหลังจากทั้งสองได้มีพยานรักเป็นเด็กแฝดชายชายแสนน่ารัก
"อวดผัวนะ"
"ไม่ได้หรอก กว่าจะได้อวด เสียน้ำตาไปเป็นโหล"
"หลายโหลด้วยเถอะ" โมนาหัวเราะบอก มิรันดาจึงหันไปพูดใส่รุ่นพี่คนสนิทที่เธอรักเหมือนพี่สาวแท้ ๆ
"อย่าแซว" ทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน...เติบโตมาด้วยกันจริง ๆ ในช่วงเวลาที่แย่ที่สุด โมนาจะคอยอยู่เคียงข้างมิรันดาอยู่เสมอ
"แต่ก็คุ้มแล้วไหม"
"มาก เหมือนได้ผัวใหม่"
"ฮ่า ๆ แกนี่นะ" เรียวปากสวยหัวเราะเอ่ย ก่อนจะหันไปชี้เข้าที่ร้านอาหารโปรดของนักแสดงคนดัง
"ร้านเดิมไหม" ทั้งสองนัดทานข้าวกันในวันนี้ตามประสาพี่น้องคนสนิท เนื่องจากในอีกไม่กี่วัน มิรันดาจะต้องบินไปประเทศอิตาลี ประเทศบ้านเกิดของสามีคนหล่อของเธอพร้อมกับไปอยู่นานเป็นเดือน ๆ
"เอาสิ ที่ชวนพี่มาก็เพราะอยากกินร้านนี้นี่แหละ"
"หึ" โมนาหัวเราะยิ้มไปกับคำตอบที่ได้ยินจากรุ่นน้องคนสนิท ทั้งสองพากันเดินตรงเข้าไปภายในร้าน ก่อนจะพูดคุยกันไปอย่างสนุกสนาน กระทั่งการรับประทานอาหารจบลง โมนาจึงขับรถไปส่งรุ่นน้องคนสนิทยังบ้านหลังใหญ่ของหญิงสาว โดยทันทีที่ขับเข้าไปถึง
"มากันแล้วเหรอ" เสียงเคลวินมาเฟียทรงอิทธิพลที่ตอนนี้อุ้มลูกแฝดทั้งสองมายืนรอรับภรรยาคนสวยเอ่ยถาม
"สวัสดีค่ะ" โมนาไม่รอช้าที่จะทักทายสามีของน้องคนสนิท
"อืม" ชายหนุ่มก็รับคำด้วยท่าทีปกติ ก่อนที่ผู้จัดการสาวจะผละความสนใจไปยังเด็กแฝดสองคนที่ถูกคนเป็นพ่ออุ้มอยู่
"คาบอสใช่ไหมเนี่ย ตัวกลมแบบนี้" เรียวปากสวยทักทายหลานชายตัวน้อยผู้เป็นพี่ที่จะค่อนข้างกินเก่งกว่าน้องชาย
"พี่โม อย่าบู้บี้ลูกรัน"
"อะไร ฮ่า ๆ ฉันแค่คิดเอง" หญิงสาวหัวเราะเอ่ยพลางยังคงจ้องมองยังหลานชายทั้งสองด้วยความเอ็นดู
"อุ้มไหม" เคลวินถามด้วยความเป็นกันเอง
"ไม่ดีกว่าค่ะ..."
"ทำไม กลัวทำหลานตกแล้วทำคืนไม่ได้เหรอ" มิรันดาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวรุ่นพี่คนสนิทพลางพูดต่อ
"หาใครสักคนมาดูแลตัวเองได้แล้ว ปีหน้าอายุก็จะเข้าเลขสามแล้วนะ" นักแสดงคนดังเอ่ยพร้อมกับมองหน้าคนเป็นพี่อย่างต้องการให้อีกคนหาใครสักคนมาช่วยดูแล เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา โมนาไม่เคยมีแฟนเลยแม้แต่คนเดียว มีคนเข้ามาจีบเข้ามาหามากมาย แต่หญิงสาวกลับไม่สนใจใคร มิรันดาจึงค่อนข้างที่จะห่วงรุ่นพี่สาว เธออยากให้มีใครสักคนเข้ามาดูแลพี่สาวของเธอ
"ก็แค่เลขสามไหม แกพูดเหมือนฉันแก่"
"ก็แก่จริง"
"มิรันดา! ฉันแก่กว่าแกแค่ปีเดียว เดี๋ยวเถอะ"
"จริงจังนะเนี่ย ผู้หญิงเราไม่ควรมีลูกตอนอายุเยอะเกินไป ความเสี่ยงมันสูง รีบหาใครสักคนได้แล้ว" มิรันดาเอ่ยเชียร์เพราะอยากให้โมนาได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแบบที่คนอย่างโมนาคู่ควร ซึ่งคำพูดของนักแสดงสาวทำเอาร่างสวยที่ได้ยินเอาแต่ยืนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
"โอเค ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว..." เมื่อเห็นว่าอีกคนเอาแต่ยืนเงียบทำให้นางร้ายหน้าสวยถามขึ้น
"...จะเข้าไปนั่งพัก กินอะไรก่อนไหม"
"ไม่ละ เดี๋ยวฉันกลับเลย ถ้าเย็นกว่านี้ เดี๋ยวรถติดหนัก"
"โอเค ถึงแล้วอย่าลืมบอกรันด้วย"
"อืม" ใบหน้าสวยพยักหน้าตอบอย่างรับรู้ในความห่วงใยของรุ่นน้อง ก่อนจะหันไปหยอกเล่นกับหลานชายทั้งสองพร้อมกับทักทายมาเฟียหน้าหล่อที่ยืนอยู่
"เดี๋ยวป้าโมกลับก่อนนะคะ..."
"...ไว้เจอกันนะคะคุณเคลวิน"
"อืม" คนตัวสูงพยักหน้ารับคำตามปกติพลางอุ้มลูกน้อยทั้งสองเดินกลับเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่โดยมีมิรันดาที่ออดอ้อนกอดคนรัก เป็นภาพครอบครัวที่แสนอบอุ่นหัวใจ ซึ่งโมนาก็เอาแต่ยืนนิ่งมองตามพวกเขาพร้อมกับคำพูดรุ่นน้องคนสนิทที่ฉายเข้ามา
'จริงจังนะเนี่ย ผู้หญิงเราไม่ควรมีลูกตอนอายุเยอะเกินไป ความเสี่ยงมันสูง รีบหาใครสักคนได้แล้ว'
ถ้าวันนั้น เธอไม่ตัดสินใจแบบนั้น วันนี้เธอก็คงได้มีความสุขแบบที่ควรจะมีแล้ว...
...ใช่ไหม?
- Writer
